Gisteren overleed op 72-jarige leeftijd de Britse muzikant en producer Rupert Hine. Het is een naam die niet bij iedereen een belletje zal doen rinkelen, maar de Brit heeft een indrukwekkende staat van dienst in de muziek.
Halverwege de jaren 60 dook hij op als helft van het folkduo Rupert & David, aan het begin van de jaren 70 maakte hij twee weinig succesvolle soloplaten, waarna hij halverwege het decennium de bijzondere maar ook niet heel succesvolle band Quantum Jump formeerde.
Gedurende de jaren 70 ontdekte Rupert Hine zijn talenten als producer en ging hij aan de slag voor onder andere Kevin Ayers en Camel. In de jaren 80 was het vaak wat elektronische geluid van Rupert Hine zeer gewild en produceerde hij onder andere zeer succesvolle albums van Tina Turner, Howard Jones, The Thompson Twins, Saga en Stevie Nick. In de jaren 90 produceerde Rupert Hine onder andere albums van Rush en The Fixx. Het schaart hem onder de meest succesvolle producers aller tijden.
Allemaal reden genoeg om stil te staan bij de dood van Rupert Hine, maar zijn voor mij belangrijkste werk heb ik nog niet genoemd. Zijn in 1981 en 1982 uitgebrachte soloalbums Immunity en Waving Not Drowning schaar ik persoonlijk onder de beste albums van de jaren 80 en het zijn zeker de albums die ik in het decennium het meest gedraaid heb.
Helaas niet te vinden op de streaming media diensten, al staat er wel een verzamelaar. Zelf heb ik het vinyl van 40 jaar geleden gelukkig nog in huis. Ik zet het vanavond maar weer eens op, waarna ik zijn latere, nooit opgemerkte muziek en de muziek die hij maakte als Thinkman maar eens ga ontdekken. Erwin Zijleman