Larkin Poe kiest op haar nieuwe album voor een veel steviger en rauw geluid vol invloeden uit de blues en (Southern) rock en dat pakt verrassend goed uit
Megan en Rebecca Lovell maken inmiddels tien jaar muziek als Larkin Poe en zijn inmiddels toe aan hun vijfde album (en evenveel EP’s). De albums zijn me vooral ontgaan, maar Self Made Man dringt zich nadrukkelijk op met een stevig geluid vol invloeden uit de bluesrock, Southern rock en soul. Het lijkt in niets op de muziek waarmee de zussen Lovell ooit opdoken, maar het staat als een huis. Het klinkt allemaal bijzonder lekker en het steekt ook goed in elkaar. Hetzelfde geldt voor de zang op het album en voor de songs van Larkin Poe. Het is een duidelijk ander geluid, maar ook in al het gitaargeweld houdt Larkin Poe zich makkelijk staande.
Megan en Rebecca Lovell gingen vervolgens samen verder als Larkin Poe en brachten tussen 2010 en 2012 een vijftal EP’s uit. Het zijn EP’s waar ik destijds heel enthousiast over was, maar vreemd genoeg heb ik de vier albums die Larkin Poe sindsdien heeft uitgebracht nauwelijks of zelfs helemaal niet beluisterd.
Ik wist dan ook niet wat ik hoorde toen de eerste noten van het deze week verschenen vijfde album Self Made Man uit de speakers kwamen. Waar The Lovell Sisters traditionele bluegrass met een vleugje pop maakten, kende ik Larkin Poe als een duo dat folky pop met wat traditionele rootsinvloeden maakte. Ik heb de EP’s van een jaar of tien geleden (destijds verzameld in een mooi boxje) er nog eens bij gepakt (het meeste is vreemd genoeg niet meer te vinden op de streaming media diensten) en hoorde inderdaad behoorlijk ingetogen en wat lieflijke popliedjes met een folky inslag. Self Made Man is andere koek.
Direct in de openingstrack komen de zusjes Lovell op de proppen met een stevige gitaarriff en heerlijk rauwe zang. Het is muziek die absoluut in het hokje rock moet worden geduwd, zeker als ook nog een stevige gitaarsolo voorbij komt, en het is muziek die ver is verwijderd van het hokje folkpop waarin Megan en Rebecca Lovell tien jaar geleden nog prima pasten. Ik heb de vorige albums van het duo dat tegenwoordig vanuit Nashville, Tennessee, opereert ook maar eens beluisterd en kan alleen maar concluderen dat Larkin Poe op Self Made Man met een nieuw geluid op de proppen komt. Het is een geluid dat deels is geworteld in de bluesrock en Southern rock uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten, maar de muziek van de zusjes Lovell schuurt ook absoluut tegen soul en pop aan.
Larkin Poe maakte een jaar of tien geleden indruk door het zelf bespelen van een heel arsenaal aan instrumenten. Dat doen Megan en Rebecca Lovell nog steeds, maar de akoestische instrumenten uit de traditionele rootsmuziek zijn inmiddels verruild voor het stevigere werk, al kunnen ze ook een pedal steel laten rocken. Ook in vocaal opzicht klinken de zussen Lovell compleet anders dan tien jaar geleden, maar ook in de wat stevigere setting komt de zang van Megan en Rebecca uitstekend tot zijn recht.
Ik was even bang dat de stevige rock op Self Made Man na een paar keer beluisteren wat eentonig zou gaan klinken, maar dat valt vooralsnog reuze mee. Integendeel zelfs, vrijwel alle songs op het album worden alleen maar beter. Larkin Poe heeft een serie uitstekende songs geschreven en het zijn songs die met veel energie en passie en met flink wat ballen worden vertolkt. Hiernaast loopt het album over van muzikaliteit. Het is een geluid waarmee de Amerikaanse zussen vooruit kunnen. Ik heb Larkin Poe de afgelopen 8 jaar compleet genegeerd en dat blijkt volkomen onterecht, al vind ik Self Made Man hun meest indrukwekkende album tot dusver. Erwin Zijleman
Self Made Man van Larkin Poe is verkrijgbaar via de Mania webshop: