Francesca Blanchard maakte tot dusver nog geen onuitwisbare indruk, maar zet met haar nieuwe wat meer pop-georiënteerde album een reuzenstap in de goede richting
Bij de naam Francesca Blanchard moest ik flink graven, maar uiteindelijk herinnerde ik me het tweetalige en wat schuchtere folkalbum van vier jaar geleden. Op Make It Better klinkt Francesca Blanchard een stuk volwassener en interessanter. Invloeden uit de folk hebben flink aan terrein verloren en hebben plaatsgemaakt voor invloeden uit de pop, maar 13 in een dozijn pop wordt het nergens. De Amerikaanse singer-songwriter met Franse roots overtuigt op een album vol fraai ingekleurde en mooi gezongen luisterliedjes, die de aandacht makkelijk trekken en ook vasthouden. Het is een wat obscuur album helaas, maar de aandacht van een breed publiek zou zeker niet misplaatst zijn.
Het was een bij vlagen mooi en veelbelovend album, maar ook een album dat me net wat teveel op twee gedachten hinkte, waardoor het officiële debuut van Francesca Blanchard me nooit echt greep.
Deze week keert de Amerikaanse singer-songwriter met Franse wortels, na een aantal jaren reizen en afstand tot de muziek, terug met een nieuw album en het is een album dat de voorzichtige belofte van haar vorige album meer dan waar maakt. Francesca Blanchard klonk op haar vorige album nog wat schuchter en kon bovendien maar niet kiezen tussen het Frans en het Engels. Op Make It Better heeft de singer-songwriter uit Vermont gekozen voor het Engels en klinkt ze zelfverzekerd.
Het debuut van Francesca Blanchard opent folky, maar het is direct duidelijk dat ze dit keer geen puur folkalbum heeft gemaakt. De akoestische gitaar en haar stem worden dit keer omgeven door een mooi klankentapijt van strijkers en elektronica, wat haar songs een stuk spannender maakt dan die op de uiteindelijk toch wat saaie voorganger.
Francesca Blanchard beperkt zich in de openingstrack al niet tot de folk, maar laat de invloeden uit de folk verder los in de meeste songs die volgen. Ze schuurt hierbij aan de ene kant tegen leeftijdsgenoten in het indie-segment aan, maar flirt ook nadrukkelijk met pop. Allmusic.com noemt Laura Marling, Phoebe Bridgers, Caroline Rose en Charlotte Gainsbourg als vergelijkingsmateriaal, maar ik vind geen van allen heel treffend vergelijkingsmateriaal, al komt Caroline Rose en dan met name Caroline Rose voor haar transformatie naar een echte popprinses nog het meest in de buurt, terwijl de rest het moet doen met hier en daar een vleug van herkenning.
Francesca Blanchard is er in geslaagd om een mooi eigen geluid neer te zetten dat gelijke delen folk en pop met elkaar vermengt en hier en daar een vleugje R&B toevoegt. Het klinkt interessanter en zelfverzekerder dan het geluid op haar vorige album en die zelfverzekerdheid hoor je ook in de zang op het album. De jonge Amerikaanse singer-songwriter is voorzien van een aangenaam stemgeluid, dat fraai wordt opgetild door de verzorgde instrumentatie op en productie van het album.
De combinatie van aangename zang, een mooi verzorgde instrumentatie en een gloedvolle productie pakt keer op keer uitstekend uit. Make It Better wordt nog wat beter door de prima songs die Francesca Blanchard heeft geschreven. Het zijn songs die lekker in het gehoor liggen en die nadrukkelijk invloeden uit de pop verwerken, maar het zijn ook songs die nooit kiezen voor de makkelijkste weg en die uitstapjes buiten de gebaande paden niet schuwen. Het zijn bovendien songs die aandacht besteden aan persoonlijke thema's als hartzeer en pijn. In de wat rijker ingekleurde songs klinkt de zang soms wat vlak, maar zeker in de wat meer ingetogen songs hoor je dat Francesca Blanchard een uitstekend zangeres is.
Er is tot dusver nog niet heel veel te vinden over dit album, wat de kans op succes er niet groter op maakt, maar de terugkeer van Francesca Blanchard is er absoluut een die aandacht verdient. Erwin Zijleman
De muziek van Francesca Blanchard is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://francescablanchard.bandcamp.com.