Zelden een band gehoord die zo mooi en zo trefzeker schakelt tussen behoorlijk ingetogen rootsmuziek en grootse en aanstekelijke pop als de Amerikaanse band The National Parks
Wildflower van The National Parks is een album dat makkelijk tussen wal en schip valt. Liefhebbers van traditionele rootsmuziek vinden het ongetwijfeld teveel pop, terwijl liefhebbers van pure pop het mogelijk te rootsy zullen vinden. Ik hou van pop en roots en vind het prachtig. Wildflower staat bol van de invloeden uit de rootsmuziek, al is het maar vanwege de instrumentatie, maar The National Parks grossiert ook in grootse en meeslepende popsongs. De band uit Provo, Utah, schakelt bijzonder knap tussen beide uitersten en weet steeds weer te overtuigen met songs die verleiden en betoveren. Het doet me wel wat denken aan het meesterwerk van The Lumineers (III), wat genoeg moet zeggen over de kwaliteit van dit album.
Als ik me iets probeer voor te stellen bij muziek die past bij de nationale parken in de Verenigde Staten of die in de thuisstaat van de band, denk ik aan ingetogen en ruimtelijke rootsklanken. Het zijn precies de klanken waar Wildflower mee opent. De instrumentale openingstrack bevat beeldende klanken met een breed uitwaaiende pedal steel in de hoofdrol.
De atmosferische openingstrack gaat langzaam maar zeker over in de tweede track, die laat horen dat ik The National Parks wat te vroeg in een hokje heb geduwd. The National Parks moet op het grootste deel van haar nieuwe album niet veel hebben van ingetogen rootsklanken, maar combineert invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek met veel en behoorlijk groots klinkende pop.
Daar moet je van houden, dat is zeker. Rootspuristen zullen Wildflower waarschijnlijk snel links laten liggen, maar voor een ieder die niet bang is voor rootsmuziek die is doorspekt met invloeden uit de pop of voor popmuziek met een vleugje roots, valt er op het nieuwe album van The National Parks heel veel te genieten.
De uit twee mannen en twee vrouwen bestaande band uit Utah, blijkt op Wildflower heel goed in het maken van popliedjes die zich onmiddellijk en genadeloos opdringen. Het zijn popliedjes die absoluut in de categorie aanstekelijk of zelfs hitgevoelig vallen, maar het zijn ook popliedjes die zich wat mij betreft makkelijk onderscheiden van die van de 13 in een dozijn popbands.
The National Parks onderscheidt zich allereerst door toch flink wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek in haar muziek te stoppen. Het voorziet Wildflower van een mooi klinkend geluid dat zo nu en dan explodeert in grootse popplanken. Het wat zwaar aangezette geluid van The National Parks knalt werkelijk uit de speakers en zoekt de grenzen van de overdaad nadrukkelijk op, maar de band uit Utah kan haar muziek ook prachtig ingetogen inkleuren, om dan onmiddellijk op te schuiven richting rootsmuziek.
Ook in vocaal opzicht schakelt de band makkelijk tussen betrekkelijk ingetogen klanken en grootse uitbarstingen, waarbij de mannen- en vrouwenstemmen in de band steeds prachtig samenvloeien en met name de koortjes wonderschoon zijn. De rootspurist zal het wat aan de gladde kant vinden, maar ik ben zelf steeds meer onder de indruk van de prachtig ingekleurde songs, de uitstekende vocalen en vooral het gevoel voor popliedjes die garant staan voor een goed gevoel.
Zeker wanneer je Wildflower met de koptelefoon beluistert hoor je goed hoe fraai het geluid van de band in elkaar is geknutseld en hoe knap invloeden uit de rootsmuziek worden gecombineerd met pure pop op een manier die wel wat doet denken aan de albums van The Lumineers. In de ingetogen momenten hoor je een rootsband met oog en oor voor traditie, maar wanneer de aanstekelijke refreinen het winnen transformeert The National Parks onmiddellijk in een popband. Uiteindelijk gaat het niet om de hokjes maar om de songs en die zijn drie kwartier lang prachtig. Erwin Zijleman
De muziek van The National Parks is vooralsnog alleen verkrijgbaar via de website van de band: https://thenationalparksband.com.