Na drie albums vol psychedelica kiest Ray LaMontagne op Monovision weer voor een wat meer ingetogen geluid vol invloeden uit de folk en country en dat bevalt uitstekend
Ray LaMontagne maakte 16 jaar geleden indruk met Trouble, dat vooral een geweldige stem liet horen. De afgelopen jaren sneeuwde deze stem soms wat onder in een voller en psychedelisch klinkend geluid, maar op Monovision is de singer-songwriter Ray LaMontagne weer opgestaan. De Amerikaanse muzikant maakte het album in zijn eentje, maar het klinkt allemaal fantastisch. Monovision betovert met een smaakvol retro geluid en hiernaast is er natuurlijk die geweldige stem vol emotie, soul en bezwering. Zijn psychedelische albums waren prima, maar Monovision is wat mij betreft toch net wat beter en komt dicht in de buurt van zijn meesterwerk Till The Sun Turns Black.
Hoewel ik Till The Sun Turns Black nog steeds met afstand het beste Ray LaMontagne album vind, kon ik zijn psychedelische escapades ook best waarderen, al was er stiekem ook de heimwee naar het oude geluid. Na drie albums vindt de Amerikaanse muzikant het kennelijk zelf ook tijd voor een ander geluid, want het deze week verschenen Monovision klinkt duidelijk anders dan zijn drie voorgangers en keert terug naar het geluid waarmee hij ooit doorbrak.
In de openingstrack schuurt Ray LaMontagne direct dicht tegen het geluid waar hij ooit mee opdook aan. Invloeden uit de folk en blues hebben aan terrein gewonnen en ook in vocaal opzicht zijn er flink wat raakvlakken met de muziek die Ray LaMontagne in zijn eerste jaren als muzikant maakte. Ik vind het zeker geen straf. Door de net wat soberdere instrumentatie ligt de nadruk weer wat meer op de zang en laat dat nu net een van de sterkste wapens van de Amerikaanse muzikant zijn.
In de openingstrack van Monovision zingt Ray LaMontagne met hart en ziel en maakt hij direct indruk. Monovision ligt veel vaker in het verlengde van de vroege albums, maar je hoort ook dat er sindsdien flinke stappen zijn gezet. Waar Ray LaMontagne zijn zang soms net wat te vaak uit de tenen liet komen, zingt hij op Monovision prachtig gedoseerd en bovendien wat gevarieerder, wat bijzonder aangenaam klinkt. Op hetzelfde moment zijn de emotie en melancholie in zijn stem gebleven.
Monovision is een prachtig klinkend album. Het is een prestatie van formaat, want Ray LaMontagne speelde het album dit keer in zijn uppie vol en nam ook de productie voor zijn rekening. Met minimale middelen sorteert de Amerikaanse muzikant een maximaal effect en dat is knap.
De wat meer ingetogen songs op het album zijn heerlijk loom en laidback en worden gedragen door de uitstekende zang en het sfeervolle gitaarspel op het album. Ray LaMontagne heeft altijd vertrouwd op meerdere stijlen en dat doet hij ook op Monovision. Na twee betrekkelijk ingetogen songs komt hij met Strong Enough op de proppen met een song waarvoor Creedence Clearwater Revival zich in haar allerbeste jaren niet zou hebben geschaamd.
Het is een van de weinige uitbarstingen op een voornamelijk ingetogen album, dat wel nadrukkelijk schakelt tussen folk en country en dat vaak wat nostalgisch aandoet. De muziek van Ray LaMontagne heeft altijd wel een redelijk hoog retro gehalte gehad en dat geldt ook weer voor Monovision, al zit het nergens in de weg. Het nieuwe album van Ray LaMontagne laat 45 minuten een prima muzikant, een uitstekend songwriter en een groot zanger met een stem vol soul horen, die net zo goed een aantal decennia geleden aan de weg zou hebben kunnen getimmerd, maar ook in het heden prima mee kan.
Monovision is mogelijk een lichte tegenvaller voor een ieder die zijn psychedelische albums koesterde, maar liefhebbers van de singer-songwriter Ray LaMontagne komen op Monovision ruimschoots aan hun trekken. Veel songs op het album zijn geworteld in de folk en country uit de jaren 70, maar Ray LaMontagne slaagt er ook dit keer in om zijn eigen draai te geven aan de invloeden uit het verleden, maar raakt ook aan grootheden als Van Morrison en Neil Young. In eerste instantie klonk het vooral heel aangenaam, maar Monovision wordt me steeds dierbaarder en wordt ook steeds mooier en indrukwekkender. Erwin Zijleman