De Amerikaanse singer-songwriter Becca Mancari verwerkt het nodige leed uit haar jeugd op een album met een vleugje melancholie, maar uiteindelijk toch ook flink wat zonnestralen
Ik had The Greatest Part van Becca Mancari al omarmd als de volgende soundtrack van een mooier zomer, toen ik door kreeg dat er ook wel wat donkere wolken voorbij komen op dit album. Becca Mancari leek een paar jaar geleden nog voorbestemd voor een carrière binnen de rootsmuziek, maar kiest op The Greatest Part toch vooral voor pop en rock. Mooie subtiele gitaarlijnen worden gecombineerd met uitbundigere synths ritmes. Het combineert prachtig met de heldere en warme stem van Becca Mancari, die de songs stuk voor stuk makkelijk naar haar hand zet. Haar debuut overtuigde me maar ten dele, maar album nummer twee is een voltreffer.
Het was een debuut dat bol stond van de belofte en de potentie, maar het was ook een album dat moest concurreren met stapels andere albums uit de hoofdstad van de countrymuziek, waarvan Becca Mancari ook nog eens de grenzen opzocht. Good Woman kreeg daardoor helaas niet de waardering die het album verdiende.
Door al het reizen en haar snelle start in de muziek kwam de Amerikaanse singer-songwriter nooit echt toe aan het verwerken van alle frustraties en trauma’s uit haar jeugd, maar daar heeft ze de afgelopen jaren alsnog de tijd voor genomen. Het vindt zijn weerslag op haar tweede album The Greatest Part, dat deze week is verschenen.
Op basis van het bovenstaande had ik eerlijk gezegd een donker album vol melancholie verwacht, maar dat is The Greatest Part maar zeer ten dele. Laat het tweede album van Becca Mancari uit de speakers komen en de zon gaat schijnen. Natuurlijk heeft de jonge singer-songwriter de nodige ellende moeten verwerken, maar die ligt nu achter haar, al drijft er af en toe nog wel eens een donkere wolk voorbij op het album.
Waar haar debuut drie jaar geleden in essentie nog wel een rootsalbum was, kan ik The Greatest Part met geen mogelijkheid in dit hokje duwen. Becca Mancari woont nog steeds in Nashville, maar heeft de rootsmuziek achter zich gelaten. The Greatest Part is een album vol pop en rock en het is pop en rock van het lome en zonnige soort met af en toe een vleugje melancholie.
Het album opent met onderkoelde synths en een fraaie gitaarriff, maar Becca Mancari blijkt al snel niet de zoveelste jonge vrouwelijke singer-songwriter die het indie-rock segment onveilig komt maken. Wanneer speelse ritmes hun intrede doen, laten ook de synths de zon langzaam maar zeker schijnen en de zonnestralen worden nog uitbundiger wanneer Becca Mancari begint te zingen.
Zeker wanneer de gitaren domineren is de muziek van de singer-songwriter nog niet eens zo heel ver verwijderd van die van Phoebe Bridgers en haar soortgenoten, maar met name de ritmes en de synths maken haar muziek lichtvoetiger en ook de heldere stem van Becca Mancari heeft iets lichtvoetigs. Het wordt allemaal nog wat zonniger en zomerser wanneer The Greatest Part funky ritmes toevoegt en het in muzikaal opzicht nog net wat zwoeler en zoeter mag.
Het bovenstaande suggereert misschien dat Becca Mancari een lichtvoetig popalbum heeft gemaakt, maar dat is The Greatest Part ook weer niet. De Amerikaanse muzikante schuwt de aanstekelijke klanken zeker niet, maar zorgt er ook voor dat haar songs spannend zijn, bijvoorbeeld door haar songs op bijzondere wijze in te kleuren en veel contrast aan te brengen tussen met name de gitaren en de synths. Ook in productioneel opzicht is The Greatest Part een fraai album, wat de verdienste is van Paramore drummer Zac Farro.
Dat Becca Mancari de rootsmuziek nog niet is vergeten blijkt pas in de fraaie grotendeels akoestische slottrack Forgiveness, die pas aan het eind wordt voorzien van elektronische klanken. Een zeer aangenaam, maar ook bijzonder album. Erwin Zijleman
De muziek van Becca Mancari is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://beccamancari.bandcamp.com/album/the-greatest-part.
The Greatest Part van Becca Mancari is verkrijgbaar via de Mania webshop: