White Tail Falls is het wat mysterieuze alter ego van een Britse muzikant die op zijn debuut het spectrum tussen verstilde indie-folk en uitbundige pop op zeer fraaie wijze bestrijkt
Even dacht ik met een zangeres te maken te hebben, maar White Tail Falls blijkt het alter ego van de Britse muzikant Irwin Sparkes, die tot dusver geen heel indrukwekkend CV heeft. Het debuut als White Tail Falls is wel indrukwekkend. Het album opent verstild en roept direct associaties op met het debuut van Bon Iver, maar aangejaagd door de fraai gearrangeerde strijkers kan Age Of Entitlement ook vol en bijna sprookjesachtig klinken. De instrumentatie is keer op keer prachtig, de songs zijn sterk en de zang is niet alleen bijzonder maar ook mooi. Alle reden dus om het bijzondere debuut van White Tail Falls eens te proberen.
Age Of Entitlement opent uiterst sober. Subtiele akoestische gitaren, hier en daar wat synths, uiteindelijk wat strijkers en de hoge stem van Irwin Sparkes, die ik in eerste instantie aan een vrouw had toegedicht. Het doet wel wat denken aan de muziek waarmee Bon Iver ooit opdook, al is de muziek van White Tail Falls wel wat voller en ook zoeter.
Het bevalt me uitstekend. Wanneer White Tail Falls kiest voor sobere klanken heeft de muziek van de Britse muzikant een bijna rustgevende werking, maar omdat Age Of Entitlement ook steeds schakelt tussen ingetogen en meer uitbundige passages, blijft het album ook spannend.
De instrumentatie op het eerste album van White Tail Falls is wat mij betreft van een bijzondere schoonheid. Het akoestische gitaarspel klinkt warm en ruimtelijk en voorziet het album van een mooie basis waarop verder wordt gebouwd met piano, synths en vooral strijkers, die hier en daar stevig mogen aanzwellen, wat het album voorziet van veel dynamiek.
Door alle dynamiek is het lastig om een eenduidig etiket op het debuut van het alter ego van Irwin Sparkes te plakken. Zeker in de meest ingetogen momenten past het album prima in het hokje indie-folk, maar wanneer de instrumentatie wat uitbundiger is en de sfeer wat zwoeler, schuift het album ook op richting pop.
Ik kan met beide uitersten uit de voeten. White Tail Falls slaagt er in om muziek te maken die de fantasie prikkelt, maar die zich ook als de spreekwoordelijke warme deken om je heen slaat en Irwin Sparkes is voorzien van een stem die zich onderscheidt van de meeste andere stemmen en die er constant in slaagt om niet alleen de aandacht vast te houden, maar je ook te raken.
The Age Of Entitlement is met bescheiden middelen gemaakt, maar maakt indruk met een prachtig klinkend geluid, waarin akoestische gitaren, strijkers, elektronica en de bijzondere stem van Irwin Sparkes continu fraaie dingen laten horen. Ook de songs van de Britse muzikant zijn zeer aansprekend. Het zijn songs vol melancholie en vaak wat donkere tinten, zeker wanneer de strijkers weemoedig aanzwellen, maar het zijn ook songs met sprookjesachtige accenten en het zijn songs die over het algemeen genomen bijzonder lekker in het gehoor liggen en die het perfecte popliedjes nergens te ver uit het oog verliezen.
Aan de andere kant durft Irwin Sparkes vrijwel continu te experimenteren met bijzondere accenten in de instrumentatie en verrassende wendingen in zijn songs, die in de titeltrack met wat lagere zang opeens opschuiven van Bon Iver naar Fleet Foxes, om nog maar eens een naam te noemen. Na herhaalde beluistering van The Age Of Entitlement van White Tail Falls is er eigenlijk maar één ding dat ik niet begrijp: waarom krijgt dit album zo weinig aandacht? Erwin Zijleman
Age Of Entitlement van White Tail Falls is verkrijgbaar via de Mania webshop: