Savages frontvrouw Jehnny Beth komt op de proppen met een zwaar aangezet, maar ook intiem soloalbum, dat zich stevig opdringt en steeds meer indruk maakt
Het soloalbum van Jehnny Beth is net zo zwaar en donker als de muziek van haar band Savages, maar het is ook een intiem en persoonlijk album, waarop loodzware passages worden afgewisseld met meer ingetogen en soms bijna filmisch werk. De donkere klanken worden fraai gecombineerd met de doorleefde stem van Jehnny Beth, die nog altijd associaties oproept met Patti Smith en Siouxsie Sioux, maar ook wat van Marianne Faithfull laat horen. In muzikaal opzicht kiest Jehnny Beth vaak voor een wat ander geluid dan Savages, wat dit indrukwekkende album nog wat extra meerwaarde geeft. Niet geschikt voor een ieder die het leven bij voorkeur door een roze bril bekijkt, maar als de zon eenmaal onder is wint dit album snel aan kracht.
De zware en donkere klanken combineerden prachtig met de gedreven voordracht van Jenny Beth, die afwisselend aan Siouxsie Sioux en Patti Smith deed denken. Savages doet het sinds Adore Life wat rustiger aan, waardoor Jehnny Beth de tijd heeft gevonden voor haar eerste soloalbum. Het is een buitengewoon indrukwekkend soloalbum geworden.
Jehnny Beth rekruteerde voor haar debuut maar liefst drie producers van naam en faam. Naast de ultieme post-punk producer Flood, schoven ook de van Nine Inch Nails bekende Atticus Ross en Savages producer en partner Johnny Hostile aan. Het levert een rijk geproduceerd album op dat continu van kleur verschiet.
Net als de muziek van Savages is ook het eerste soloalbum van Jehnny Beth te typeren als loodzwaar en aardedonker, maar de Franse muzikante legt duidelijk andere accenten. Invloeden uit de postpunk worden vermengd met invloeden uit de industrial, maar To Love Is To Life kent ook een meer ingetogen kant die afwisselend filmisch en jazzy aan doet. Waar de muziek van Savages vaak wat afstandelijk klinkt is het soloalbum van Jehnny Beth ondanks de vaak zeer stevig aangezette klanken een intiem en persoonlijk album.
To Love Is To Life opent prachtig met het veelzijdige I Am. De track opent met filmische klanken, die je een duistere Scandinavische Netflix serie inslepen en beelden op het netvlies toveren van de daden van zieke geesten. Het slaat opeens om in ingetogen pianoklanken en de doorleefde stem van Jehnny Beth, die verder omhoog wordt gestuwd door aanzwellende strijkers en een voorzichtig opdoemende ritmesectie. Het is een track om bang van te worden, maar het is ook van een bijzondere puurheid en schoonheid, die de muziek van Jehnny Beth onmiddellijk onderscheidt van die van haar band.
Track twee, Innocence, valt op door zwaar aangezette industrial klanken, die worden gecombineerd met ruw uitgespuugde teksten, ontsporende synths en een jazzy pianoloopje. Ook in deze track verrast Jehnny Beth door zware klanken opeens om te laten slaan in wat lieflijkere momenten, die net zo snel weer plaats maken voor zwaar aangezette en duistere klanken. To Love Is To Live is na de eerste twee tracks pas ruim 7 minuten oud, maar het album houdt je al in een stevige wurggreep en laat pas los na 38 minuten.
Het is knap hoe Jehnny Beth vaker van kleur verschiet dan een kameleon in een bloemenbed. Van de postpunk van Flower naar het elektronische ingekleurde en bezwerende We Will Sin Together tot het door acteur Cillian Murphy gesproken A Place Above. Jehnny Beth gaat vervolgens los in het industrieel klinkende I’m The Man dat nog een stuk rauwer is dan het werk van Savages, om vervolgens weer over te schakelen naar een ingetogen, maar ook duister klinkende pianoballad (The Rooms), waar er nog een van volgt (French Countryside).
Zwaar aangezette en soms experimenteel klinkende songs maken het indrukwekkende album compleet. Het kan het daglicht nauwelijks verdragen, maar het is ook intiem en persoonlijk. Het duurt even voor alles op zijn plek valt, maar wat resteert is een bijzonder indrukwekkend album, dat nog heel lang door kan groeien. Erwin Zijleman
To Love Is To Live van Jehnny Beth is verkrijgbaar via de Mania webshop: