Het debuut van Phoebe Bridgers was drie jaar geleden zeer indrukwekkend, maar opvolger Punisher is nog mooier, avontuurlijker, krachtiger, indringender en veelzijdiger
Op voorhand schaarde ik het tweede album van Phoebe Bridgers al onder mijn favoriete albums van 2019, maar dat moest de jonge muzikante uit Los Angeles natuurlijk nog wel even waarmaken. Dat doet Phoebe Bridgers op indrukwekkende wijze. Punisher vervolmaakt het geluid van haar debuut door alles net wat beter te doen. De instrumentatie is mooier, indringender en veelkleuriger, de zang is mooier en gevoeliger en de songs steken knapper in elkaar en zijn avontuurlijker, waardoor Punisher ook nog eens een album is dat lang door kan groeien. Ik schrijf het tweede album van Phoebe Bridgers alvast op voor mijn jaarlijstje.
Phoebe Bridgers deed dat niet alleen met haar debuutalbum, maar ook met de albums die ze maakte met Boygenius (samen met Julien Baker en Lucy Dacus) en Better Oblivion Community Center (samen met Conor Oberst). Het heeft er voor gezorgd dat Punisher, het tweede soloalbum van Phoebe Bridgers, een album is dat moet worden geschaard onder de grote releases van 2020.
Ook mijn verwachtingen met betrekking tot het tweede album van de Amerikaanse muzikante waren bijna onrealistisch hooggespannen en een week of drie geleden kon ik voor het eerst kennismaken met de nieuwe muziek van Phoebe Bridgers. Punisher maakte mijn hooggespannen verwachtingen eigenlijk onmiddellijk waar en ook na heel veel keren horen vind ik het tweede album van Phoebe Bridgers nog altijd een van de beste albums van 2020 tot dusver.
Punisher opent instrumentaal en met donkere klanken, maar na een minuut begint het album voor mij echt met Garden Song. Het is in alle opzichten een Phoebe Bridgers songs. De klanken, de sfeer, de manier van zingen, de melodie en de tekst herinneren allemaal nadrukkelijk aan de songs op Stranger In The Alps.
Toch hoor je ook dat we inmiddels bijna drie jaar verder zijn. Garden Song zit knap in elkaar en is bovendien voorzien van een net wat vollere en ook wat avontuurlijkere instrumentatie dan we van Phoebe Bridgers gewend zijn. Punisher is vrijwel onmiddellijk het warme bad waarop ik gehoopt had, maar het is een warm bad dat is verrijkt met rozenblaadjes.
De wat vollere en spannendere instrumentatie hoor je terug in vrijwel alle songs op Punisher, maar Phoebe Bridgers heeft ook gekozen voor een gevarieerd geluid. Een aantal songs op het album vertrouwt op de intieme en vooral elektronische klanken die we kennen van Stranger In The Alps, maar hier en daar worden ook strijkers en blazers toegevoegd en bovendien wordt er voorzichtig gevarieerd met het tempo.
Qua arrangementen en instrumentatie is Punisher nog een flink stuk beter dan het debuut van Phoebe Bridgers en ook de zang van de muzikante uit Los Angeles is wat mij betreft indrukwekkender. Phoebe Bridgers heeft het geluid van haar debuut geperfectioneerd en verder verrijkt met klanken en invloeden. Waar Stranger In The Alps een fraai en charmant debuut met een paar kleine schoonheidsfoutjes was, is Punisher een prachtig en trefzeker album dat recht doet aan de status die Phoebe Bridgers inmiddels heeft.
Ik heb het album zoals gezegd al een paar weken in mijn bezit en in die paar weken is Punisher alleen maar mooier geworden. Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je mooi en bijzonder de instrumentatie is en hoe de spanning in de songs keer op keer prachtig wordt opgebouwd. Op voorhand had ik het idee dat de verwachtingen met betrekking tot het tweede album van Phoebe Bridgers misschien wel wat te hooggespannen waren, ze is tenslotte pas 25, maar Punisher maakt de verwachtingen wat mij betreft helemaal waar en betovert en imponeert 40 minuten lang. Erwin Zijleman
De muziek van Phoebe Bridgers is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://phoebebridgers.bandcamp.com/album/punisher.
Punisher van Phoebe Bridgers is verkrijgbaar via de Mania webshop: