Norah Jones verleidt op Pick Me Up Off The Floor met lome ‘late night jazz’, die is verrijkt met flink wat vocaal en muzikaal vuurwerk en een flinke dosis avontuur
Er zijn heel wat mensen die Norah Jones alleen kennen van Come Away With Me, waarvan er wereldwijd meer dan 25 miljoen over de toonbank gingen. Ik vind vrijwel al haar andere albums in muzikaal opzicht een stuk interessanter en dat geldt ook weer voor Pick Me Up Off The Floor, dat op het eerste gehoor vooral lome jazz voor de kleine uurtjes laat horen, maar dat in muzikaal en vocaal opzicht bijzonder knap in elkaar steekt en dat net als het mini-album Begin Again durft te experimenteren. Bij eerste beluistering is het aangenaam, maar het album wint bij iedere keer horen aan kracht.
Vorig jaar verraste Norah Jones met het uitstekende mini-album Begin Again, dat voor een mini-album ruim gevuld was met 29 minuten muziek en dat bovendien opviel door de avontuurlijke keuzes en door de samenwerking met onder andere Thomas Bartlett (Doveman) en Jeff Tweedy (Wilco).
Laatstgenoemde is ook van de partij op het deze week verschenen Pick Me Up Off The Floor, dat deels in het verlengde ligt van Begin Again. De meeste songs op het album zijn afkomstig uit de sessies die Begin Again opleverden en naast Jeff Tweedy is ook topdrummer Brian Blade weer van de partij.
In muzikaal opzicht is Pick Me Up Off The Floor wat verder verwijderd van de avontuurlijke voorganger. Waar Norah Jones op Begin Again meerdere kanten op ging, kiest ze op Pick Me Up Off The Floor voor een consistent geluid waarin invloeden uit de jazz domineren. Het album is voor een belangrijk deel gevuld met wat lome jazz die het goed zal doen tijdens de kleine uurtjes, maar het is zeker niet het soort jazz dat is te vinden op Come Away With Me.
Pick Me Up Off The Floor opent prachtig met How I Weep, dat in eerste instantie genoeg heeft aan een subtiel basloopje, even subtiel pianospel en de uit duizenden herkenbare stem van Norah Jones, die later gezelschap krijgt van fraai gearrangeerde strijkers. Het is een relatief sober ingekleurde openingstrack, maar het is ook een track waarin op fraaie wijze de spanning wordt opgebouwd.
De jazzy pianoklanken en de mooie warme stem van Norah Jones zijn de belangrijkste ingrediënten van alle songs op het album, maar de inkleuring van de songs varieert. Hier en daar duikt even bijzonder als trefzeker drumwerk van Brian Blade op, een aantal songs is rijkelijk versiert met een orgel en verder zijn er incidenteel fraaie gitaarbijdragen, een ruimtelijke pedal steel en ingetogen blazers te horen op het album.
Het klinkt op het eerste gehoor misschien als ‘late night jazz’, maar ook op Pick Me Up Off The Floor is de muziek van Norah Jones weer avontuurlijk en veelzijdig. Het avontuur is over het algemeen wel subtiel. De jazzy klanken op Pick Me Up Off The Floor verwarmen de late avond prachtig en zijn misschien niet zo toegankelijk als de jazzy pop van Come Away With Me, maar zijn ook zeker niet als ontoegankelijk te bestempelen.
Het avontuur hoor je ook in de stem van Norah Jones die met veel dynamiek zingt en het gevecht met de hier en daar opeens veel uitbundigere instrumentatie steeds weer met veel succes aan gaat, om vervolgens weer zo loom en dromerig te zingen zoals de muzikante uit Brooklyn, New York, als geen ander kan.
In muzikaal opzicht staat het allemaal als een huis, met hier en daar een uitstapje richting blues en soul, en ook in vocaal opzicht valt er helemaal niets te klagen en dan zijn er ook nog eens de songs die steeds weer een net wat andere invalshoek kiezen en die laten horen dat Norah Jones een zeer getalenteerd songwriter is. Ik was vier jaar geleden best gecharmeerd van Day Breaks, maar Pick Me Up Off The Floor is echt veel interessanter. Erwin Zijleman
Pick Me Up Off The Floor van Norah Jones is verkrijgbaar via de Mania webshop: