De Faeröer eilanden hebben een rijke muziekscene, van waaruit zo af en toe iets doorsijpelt naar de rest van de wereld. Met Heiðrik hebben de afgelegen eilanden nu goud in handen, want wat heeft hij met Illusions een indrukwekkend album afgeleverd. Heiðrik klinkt als een crooner uit vervlogen tijden en combineert klassiek aandoende pianoklanken met flink wat strijkers en een koor. Het past allemaal prachtig bij zijn geweldige stem, die steeds meer indruk maakt. Illusions is aan de ene kant een klassiek crooner album, maar het is ook een album vol dramatiek. Het is een album dat Marc Almond gemaakt zou kunnen hebben in zijn allerbeste dagen, maar Heiðrik heeft ook een uniek eigen geluid. Prachtplaat.
Heiðrik, je spreekt het volgens de bandcamp pagina van de muzikant uit als Hi´drik, is in de muziekscene van de Faeröer eilanden inmiddels een grote naam, maar in Nederland kwam ik zijn naam tot dusver niet tegen. Dat veranderde door een aantal aanbevelingen op de muzieksite MusicMeter, een van mijn belangrijkste bronnen voor de wat obscuurdere nieuwe muziek.
Illusions van Heiðrik opent met zwoele en zonnige klanken die bestaan uit gelijke delen jazz en bossa nova. Het is niet de muziek die je verwacht bij de noordelijke Faeröer eilanden, maar het klinkt heerlijk. Heiðrik klinkt in de openingstrack van zijn album als een jonge Marc Almond en heeft hetzelfde gevoel voor drama. Dit drama wordt flink aangezwengeld wanneer de lome en zonnige klanken worden gecombineerd met stevig aangezette bijdragen van een strijkersorkest en een koor. Net als Marc Almond slaagt Heiðrik er echter in om zijn muziek ook klein en intiem te houden.
De muzikant van de Faeröer eilanden had de lijn van de openingstrack wat mij betreft een heel album vol mogen houden, maar in de tweede track maken de jazzy klanken plaats voor ingetogen en klassiek aandoende pianoklanken, die gezelschap krijgen van strijkers en een koor. Heiðrik klinkt opeens als een klassieke crooner, al hoor ik ook een vleugje Antony (of ANOHNI) in zijn stem. In vocaal opzicht overtuigt het nog wat meer, zeker als de hogere regionen worden opgezocht.
Dat Heiðrik van nog meer markten thuis is, hoor je in de derde track, waarin hij opschuift richting de muziek die onder andere Roy Orbison maakte in de jaren 60. Het is wederom een track waarin de rijke maar ook smaakvolle instrumentatie en productie indruk maken, maar de meeste indruk maakt Heiðrik met zijn veelzijdige stem en zijn gepassioneerde voordracht.
Bij beluistering van Illusions valt de gedachte dat de tijd op de afgelegen Faeröer eilanden een aantal decennia heeft stilgestaan niet te onderdrukken. Steeds weer duiken andere echo’s uit het verre en minder verre verleden op, variërend van de al eerder genoemde Marc Almond, Roy Orbison en Antony tot Jeff Buckley en Cliff Richard in zijn goede dagen, tot wat eigenlijk niet.
De arrangementen zijn keer op keer uitermate subtiel, wat prachtig contrasteert met de stevige uithalen van de strijkers en het koor. Heiðrik laat zich zelf niet van de wijs brengen door de soms heerlijk volle instrumentatie en blijft prachtig ingetogen zingen.
Illusions is een album dat enige liefde voor muziek uit een ver verleden vereist en vervolgens raakt het je of raakt het je niet. Mij raakt het zeker. Illusions is een album dat Marc Almond gemaakt zou kunnen hebben in zijn allerbeste dagen, maar Heiðrik beschikt over een flink andere stem, waarmee hij zijn nieuwe album voorziet van een geheel eigen geluid. Op MusicMeter wordt, in helaas zeer kleine kring, al een tijdje driftig gestrooid met superlatieven, maar dit prachtige album verdient echt veel meer aandacht. Erwin Zijleman
Illusions van Heiðrik is verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://heidrik.bandcamp.com/album/illusions. Later deze maand is het album ook fysiek verkrijgbaar en te beluisteren via de streaming media diensten.