Sam Doores timmerde het afgelopen decennium aan de weg met Hurray For The Riff Raff en The Deslondes, maar jarenlang werkte hij tussen de bedrijven door ook aan een soloalbum. Dat soloalbum is nu verschenen en het is een heel bijzonder soloalbum. De Amerikaanse muzikant doet een greep uit een aantal decennia popmuziek en sleept er van alles bij, maar op hetzelfde moment is het rijk ingekleurde album een bijzonder intiem en persoonlijk album vol persoonlijke misère en weemoed. Het is een album waar je makkelijk het etiket retro op plakt, maar het is ook een groeialbum dat je iedere keer weer net wat dierbaarder wordt.
Sam Doores nam zijn nieuwe album gedurende een langere periode op en deed dat vooral in Berlijn, samen met producer Anders ‘Ormen’ Christopherson. Uiteindelijk werden ook nog opnamesessies in Nashville en New Orleans toegevoegd en schoven meerdere muzikanten aan. Desondanks is het titelloze album van Sam Doores een heel intiem en persoonlijk album geworden.
Het album opent instrumentaal met stemmige pianoklanken en weemoedige strijkers. Het zet direct de toon, want Sam Doores heeft een album gemaakt waarop weemoed een belangrijke rol speelt. Verloren liefdes keren steeds terug op een album dat een inkijkje geeft in de ziel van Sam Doores.
Na de instrumentale openingstrack vervolgt Sam Doores met muziek die lijkt weggelopen uit de jaren 50. Strijkers worden dit keer gecombineerd met fraaie gitaarlijnen die herinneren aan de muziek van heel lang geleden, wat wordt verstrekt door achtergrondzang zoals die in de jaren 50 gebruikelijk was en de melancholische zang van Sam Doores zelf. Producer Anders ‘Ormen’ Christopherson heeft het geluid prachtig volgestopt en heeft ook nog een weemoedig scheurende mondharmonica toegevoegd.
Het woord retro dringt zich nadrukkelijk op bij beluistering van de tweede track van het album van Sam Doores en dat gebeurt misschien nog wel sterker wanneer Sam Doores in de derde track samen met Alynda Segarra (Hurray For The Riff Raff) nog wat dieper de jaren 50 in duikt in een fraai duet.
Naarmate het album vordert wordt de muziek van Sam Doores steeds mooier en veelkleuriger. 50’s pop, rock ’n roll, country, jazz, psychedelica, folk, 70s singer-songwriter muziek: het heeft allemaal zijn weg gevonden naar de muziek van de Amerikaanse muzikant en er is nog veel meer. Het is muziek die in eerste instantie klinkt als bijzonder aangename retro, maar het titelloze soloalbum van Sam Doores is veel meer dan dat.
Invloeden uit minstens een handvol genres en invloeden uit een aantal decennia popmuziek vloeien samen in songs die stiekem ook eigentijds en in ieder geval urgent klinken. Geluiden van een flink arsenaal aan instrumenten vloeien samen in een bijzonder fraai en uiteindelijk ook tijdloos geluid, dat prachtig past bij de warme stem van Sam Doores, die weemoed en melancholie over je uit strooit in songs die maar aan kracht en diversiteit blijven winnen.
In 14 songs en drie kwartier muziek komt er zoveel voorbij dat overdaad op de loer licht, maar omdat Sam Doores altijd puur en oprecht klinkt, wordt ook dit gevaar met gemak getackeld. En zo ontwikkelt het titelloze soloalbum van Sam Doores zich van een album met prima songs en een fraai retrogeluid tot een album met geweldige en veelkleurige songs die alleen maar mooier en indrukwekkender worden. We moeten ons in deze bijzondere tijdens steeds verder afzonderen. Dit album van Sam Doores is hierbij een bijzonder dierbare metgezel. Erwin Zijleman
De muziek van Sam Doores is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://samdooresmusic.bandcamp.com/album/sam-doores.