Daughter, het nieuwe album van de Amerikaanse singer-songwriter Lydia Loveless, krijgt vooralsnog verrassend weinig aandacht, terwijl het album wat mij betreft absoluut thuis hoort tussen de interessantste albums van deze week. Lydia Loveless schoof de afgelopen jaren wat op richting countrypop, maar Daughter vind ik toch vooral een rootsalbum. De instrumentatie is prachtig, de zang geweldig en ook de wat donker gekleurde songs van Lydia Loveless maken stuk voor stuk indruk. Ik vond haar vorige twee albums echt heel erg goed, maar Daughter is nog net een stukje beter en is nog lang niet uitgegroeid. Hoogste tijd om Lydia Loveless te scharen onder de smaakmakers in het genre.
Lydia Loveless dook een jaar of tien geleden op met lekker rauwe countrymuziek, die hier en daar niet geheel ten onrechte werd voorzien van het label countrypunk, al kon de destijds piepjonge Amerikaanse muzikante ook uitstekend uit de voeten met traditioneler klinkende country tranentrekkers.
Ik vond de eerste twee albums van Lydia Loveless vooral aardig, maar met Somewhere Else uit 2014 en Real uit 2016 leverde de muzikante uit Columbus, Ohio, twee geweldige albums af. Het zijn albums die in Nederland niet zo gek veel deden en ook in de Verenigde Staten wist helaas lang niet iedere liefhebber van country en countrypop de muziek van Lydia Loveless op de juiste waarde te schatten.
Het zijn albums die overigens een stuk minder rauw klonken dan de eerste twee albums van de Amerikaanse muzikante en die niet misstonden in het hokje countrypop, al bleef Lydia Loveless wat mij betreft altijd aan de juiste kant van de streep met haar fraai klinkende en prachtig gezongen songs.
Deze week verscheen, na een stilte van vier jaar, een nieuw album van Lydia Loveless, Daughter. Het is een album dat tot dusver nauwelijks aandacht krijgt, maar ik vind het een erg sterk album, dat zeker niet onder doet voor zijn twee voorgangers.
Lydia Loveless ging na de release van Real door diepe dalen, met name door een echtscheiding. Het heeft zijn sporen nagelaten op Daugher, dat nog een aantal open wonden bevat. Persoonlijke misère levert vaak mooie albums op en dat gaat ook weer op voor Daughter, dat ik nu al het beste album van Lydia Loveless tot dusver durf te noemen.
Lydia Loveless heeft de rock, die nog een voorname rol speelde op haar eerste albums, grotendeels achter zich gelaten en verwerkt op Daughter vooral invloeden uit de country en de pop, al is het gitaarwerk hier en daar lekker stevig. Met invloeden uit de pop gaat Lydia Loveless overigens voorzichtig om, waardoor ze zeker niet klinkt als de gemiddelde countrypop zangeres.
Daughter is een zeer smaakvol ingekleurd album met rootsmuziek als belangrijkste bestanddeel en als er al pop aan te pas moet komen kiest Lydia Loveless niet voor de overgeproduceerde pop van dit moment, maar voor de pop zoals die in de jaren 70 in California werd gemaakt.
Hierbij moet de naam van Fleetwood Mac zeker genoemd worden, al is het maar omdat de stem van Lydia Loveless soms wel wat heeft van Stevie Nicks. De Amerikaanse singer-songwriter beschikt over een stem die meerdere kanten op kan. Naast Stevie Nicks hoor ik immers ook wel wat van Allison Moorer, zeker wanneer Lydia Loveless wat meer country in haar muziek stopt, terwijl de songs met een net wat rauwer randje herinneringen oproepen aan Kirsty MacColl. Ik vond Lydia Loveless op haar vorige twee albums al een uitstekend zangeres, maar op Daughter zingt ze nog veel mooier en vooral ook doorleefder.
In vocaal opzicht is het smullen, maar ook het geluid op het door de van Norah Jones, Ryan Adams maar vooral van Wilco bekende Tom Schick geproduceerde album klinkt prachtig en tilt Daughter een flink stuk boven de middelmaat uit. Het is een mooi vol en warm geluid, waarin vooral de gitaren mogen excelleren en de perfecte basis wordt gelegd voor de bijzondere stem van Lydia Loveless, die tien songs lang indruk maakt en een album aflevert dat echt alle aandacht verdient, zeker van liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek. Erwin Zijleman