Het is druk in het land van de jonge vrouwelijke singer-songwriter, waarin de jonge Britse muzikante Fenne Lily zicht twee jaar geleden onder de beloften schaarde. Met haar tweede album schaart de singer-songwriter zich onder de smaakmakers in het genre. BREACH staat vol met fluisterzachte popliedjes die soms voorzichtig mogen ontsporen met gruizige gitaren, maar die ook folky kunnen klinken. Het zijn prachtig ingekleurde popliedjes die worden gedragen door de mooie stem van Fenne Lily, die de luisteraar continu onderdompelt in flink wat melancholie. BREACH is een mooi en avontuurlijk album dat ook nog eens beschikt over flink wat groeipotentie.
Fenne Lily, die op haar 16e al een miljoenenpubliek bereikte met een video op YouTube, leverde met het deels door de van PJ Harvey bekende John Parish geproduceerde On Hold een echt breakup album af en het was een intens breakup album van een bijzondere schoonheid. Het leverde de jonge Britse singer-songwriter onder andere de vergelijking op met Laura Marling en dat is een vergelijking waar je mee thuis kunt komen.
BREACH, het tweede album van Fenne Lily ligt voor een belangrijk deel in het verlengde van haar debuut, maar klinkt ook rijker en volwassener. De singer-songwriter uit Bristol haalde na het in eigen beheer uitgebrachte debuut een platencontract binnen bij het aansprekende label Dead Oceans, dat ook onder andere Phoebe Bridgers onder contract heeft staan.
BREACH doet me wederom denken aan Laura Marling, maar ook meer dan eens aan het laatste album van Phoebe Bridgers. Net als Phoebe Bridgers kan Fenne Lily uitstekend uit de voeten met fluisterzachte popsongs, maar schuwt ze ook wat gruiziger klinkende songs niet. Zowel Phoebe Bridgers als Fenne Lily zijn verder niet vies van flink wat melancholie in hun muziek.
Na het breakup album On Hold ging Fenne Lilly op BREACH op zoek naar zichzelf, waarbij ze in Berlijn het isolement verkoos op een moment dat een pandemie nog vooral iets uit een Hollywood film was. Ook bij beluistering van BREACH wordt snel duidelijk dat de Britse muzikante het leven meestal niet door een roze bril bekijkt, wat het album voorziet van een wat donkere sfeer.
Ik hou persoonlijk wel van fluisterzachte popliedjes met hier en daar een gruizig uitstapje en vrijwel continu een flinke dosis weemoed en melancholie en vind BREACH dan ook een bijzonder mooi album. Het is een album dat zoals gezegd voortborduurt op het debuut van de jonge Britse singer-songwriter, maar BREACH is veel mooier en een stuk veelzijdiger ingekleurd.
Fenne Lily werkte op haar debuut met de gerenommeerde producer John Parish en kon ook voor haar tweede album een beroep doen op producers van naam en faam. Fenne Lily produceerde haar nieuwe album grotendeels samen met Brian Deck (Modest Mouse, Iron & Wine, Gomez), maar ook Steve Albini zette nog wat puntjes op de i.
Ik vergeleek BREACH hierboven met het laatste album van Phoebe Bridgers, maar naast overeenkomsten zijn er ook verschillen tussen de Britse en de Amerikaanse singer-songwriter. Fenne Lily heeft vergeleken met haar Amerikaanse soortgenoot een minder onderscheidende stem, maar ze is de betere zangeres. Bovendien bevat BREACH meer invloeden uit de folk en is de muziek van Fenne Lily ondanks de donkere tinten wat sprookjesachtiger dan die van Phoebe Bridgers.
Belangrijkste overeenkomst tussen de twee is dat beiden in het genre mee kunnen met de besten. BREACH laat vergeleken met het debuut van Fenne Lily flinke groei horen en is een album dat mij twaalf songs lang vrij makkelijk overtuigt. Zowel in de instrumentatie als in de songs en de teksten (vol woordspelingen en cynisme) heeft de muzikante uit Bristol bovendien zoveel moois verstopt dat BREACH nog wel even doorgroeit ook. Bijzonder sterk album al met al. Erwin Zijleman
BREACH van Fenne Lily is verkrijgbaar via de Mania webshop:
De muziek van Fenne Lily is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://fennelily.bandcamp.com/album/breach.