The All Is One is het laatste deel van de zogenaamde Gullvåg trilogie en Motorpsycho haalt nog een keer alles uit de kast. Bijna anderhalf uur lang word je bedolven onder muzikaal vuurwerk, waarin in eerste instantie vooral flarden uit de hoogtijdagen van Yes opduiken, maar naast de archieven van de symfonische rock worden ook de archieven van de 70s jazzrock en psychedelische rock geleegd. Het gitaarwerk is keer op keer fantastisch, maar ook de keyboards, bassen en drums klinken geweldig en dat geldt ook voor alle andere instrumenten en invloeden die de Noorse band er bij sleept. Je moet er tegen kunnen, maar als je er tegen kunt is het bijna anderhalf uur lang flink genieten.
De Noorse band Motorpsycho strooit inmiddels al 30 jaar met albums en is met het deze week verschenen The All Is One toe aan studioalbum nummer 22. Het werk van de band uit Trondheim schiet al dertig jaar alle kanten op, maar de laatste twee albums van de band klonken verrassend consistent. Dat is ook niet zo gek, want The Tower uit 2017 en The Crucible uit 2019 vormen, samen met het deze week verschenen The All Is One, de zogenaamde Gullvåg trilogie. Het is een eerbetoon aan de Noorse kunstenaar Håkon Gullvåg, die overigens ook tekende voor de fraaie covert art van de drie albums.
The Tower en The Crucible waren respectievelijk goed voor bijna anderhalf uur en veertig minuten muziek, over het algemeen gegoten in lange en hele lange tracks. Het is muziek die bij mij vooral herinneringen opriep aan de muziek van Yes uit de jaren 70, waarmee ik een jeugdliefde te pakken heb. Het is bij beluistering van The All Is One niet anders. Het gitaarwerk, de bassen, de keyboards, de songstructuren en zelfs een deel van de zang doen mij vrijwel onmiddellijk aan de hoogtijdagen van Yes denken, al sleept Motorpsycho er naarmate het album vordert ook nog flink wat andere invloeden bij en blijft het natuurlijk ook zichzelf.
The All Is One voegt nog eens bijna anderhalf uur muziek toe aan de trilogie die Motorpsycho met dit album heeft voltooid en doet dit met 13 tracks. Het zijn tracks die in lengte variëren van maar net twee minuten tot ruim 15 minuten, maar het album bevat ook een uit 5 tracks bestaande suite.
De openingstrack van het album claimt de eerste negen minuten en laat direct horen wat we kunnen verwachten van The All Is One. Het is een openingstrack vol tempowisselingen en vol muzikaal vuurwerk. Het is een track waar Yes zich halverwege de jaren 70 niet zou hebben geschaamd en dat geldt zoals gezegd voor meer tracks op het nieuwe album van Motorpsycho. De Noorse band put ook dit keer stevig uit de archieven van de symfonische rock uit de vroege jaren 70, maar ook invloeden uit de jazzrock, hardrock en psychedelische rock hebben hun weg gevonden naar de songs op The All Is One, waardoor het een typisch Motorpsycho album is.
Motorpsycho verwerkt hier en daar sprookjesachtige elementen in haar muziek en is ook niet vies van wat zweverigheid, maar vergeleken de symfonische rockbands uit de vroege jaren 70, klinkt de muziek van de band uit Trondheim vaak wel wat aardser en steviger. Het is absoluut smullen voor een ieder die de beste albums van Yes en zeker ook King Crimson heeft verslonden, maar ook een ieder die zijn of haar muziek liever wat psychedelischer had komt ruimschoots aan zijn of haar trekken.
Ook beluistering van The All Is One roept bij mij weer nostalgische gevoelens op en ze zijn misschien nog wel sterker dan bij beluistering van The Tower en The Crucible, want het is af en toe net of ik een nooit eerder uitgebracht meesterwerk van Yes aan het beluisteren ben. Het zit me geen moment in de weg en dat is best bijzonder, want ik luister niet al te vaak meer naar symfonische rock of progrock, De laatste albums van Motorpsycho gaan er echter in als koek en The All Is One durf ik na een paar keer horen al de beste van het stel te noemen en dat zegt wat.
De eerste tracks zijn geweldig, maar in de in totaal 40 minuten durende N.O.X suite gaan alle remmen los en verwerkt de band zoveel invloeden dat het je soms duizelt. Motorpsycho is dan al lang weer Motorpsycho en imponeert, net als op de vorige twee albums in deze geweldige trilogie. Erwin Zijleman
