Op Sun Racket duiken hier en daar flarden op van het oude Throwing Muses uit de jaren 90, maar de band rond Kristin Hersh verkent op haar eerste album in zeven jaar tijd ook nieuwe wegen. Sun Racket flirt hier en daar met de rauwe en stekelige gitaarsongs van weleer, maar experimenteert ook met een veel meer ingetogen geluid. Ik moest er wel even aan wennen, maar langzaam maar zeker raakte ik zeer gecharmeerd van het album dat ik inmiddels al maanden in huis heb. Kristin Hersh valt nog altijd op met haar unieke stemgeluid, maar ook de rest van het nieuwe Throwing Muses geluid is het ontdekken meer dan waard.
Ik noem de muziek van de Amerikaanse band Throwing Muses op deze BLOG met grote regelmaat als vergelijkingsmateriaal, want de band rond Kristin Hersh is de afgelopen decennia verrassend invloedrijk gebleken.
Throwing Muses werd al in de eerste helft van de jaren 80 geformeerd, maar de gloriejaren van de band lagen in de jaren 90, toen vrijwel alle albums van de band verschenen. Persoonlijk heb ik overigens een voorkeur voor de twee titelloze albums die de band in respectievelijk 1986 en 2003 uitbracht, maar ook alle tussenliggende albums uit de jaren 90 zijn uitstekend.
Throwing Muses keerde in 2013 al eens terug, maar het ambitieuze Purgatory/Paradise vond ik persoonlijk een stuk minder dan alles dat ik al van de band in de kast had staan. Nu is het misschien ook niet eerlijk om nieuw werk van een band te vergelijken met werk uit de hoogtijdagen die inmiddels meerdere decennia achter ons liggen, maar probeer het maar eens te voorkomen.
Deze week keert Throwing Muses terug met een nieuw album, Sun Racket. De band heeft uiteraard nog altijd een plekje ingeruimd voor Kristin Hersh, die met haar stem en gitaarwerk het geluid voor een belangrijk deel bepaald, maar ook bassist Bernard Georges en David Narcizo waren in de gloriejaren van de band al van de partij.
Als ik denk aan Throwing Muses denk ik aan buitengewoon stekelige gitaarsongs. Zowel het gitaarwerk van Kristin Hersh als haar uit duizenden herkenbare stem zochten de grenzen continu op in de muziek van de band, wat de muziek van Throwing Muses voor mij altijd onweerstaanbaar maakte. Kristin Hersh liet op haar soloalbums een wat meer ingetogen geluid horen en dat is een geluid dat ze mee heeft genomen naar het eerste Throwing Muses in zeven jaar tijd en pas het tweede sinds 2003.
Sun Racket opent nog vertrouwd met gruizige gitaarlijnen en de zo kenmerkende zang van Kristin Hersh. Niets veranderd was mijn eerste conclusie, maar dat is een conclusie die slechts opgaat voor een beperkt aantal songs op het nieuwe album. Sun Racket flirt hier en daar met het vertrouwde Throwing Muses geluid, maar neemt veel vaker dan in het verleden gas terug. Daar moest ik wel wat aan wennen, maar daar heb ik inmiddels alle tijd voor gehad, want na het ontvangen van de promo van Sun Racket werd de release van het album nog een paar keer uitgesteld vanwege de corona pandemie.
In deze periode heb ik leren houden van het nieuwe album van Throwing Muses. Het is een album dat je niet moet vergelijken met de beste albums van de band, al duiken hier en daar nog flarden van deze albums op. Op Sun Racket hoor je vooral een meer ingetogen kant van Throwing Muses. Het is een kant die opvalt door heldere gitaarlijnen, opvallend melodieuze songs, flirts met psychedelica en hier en daar zelfs flink wat zonnestralen, al werd het album gemaakt in een periode waarin het huwelijk van Kristin Hersh op de klippen liep.
Hier en daar klinkt Throwing Muses anno 2020 bijna lieflijk en lichtvoetig, maar wat gruizig gitaarwerk is nooit ver weg en verder is er natuurlijk altijd de ruwe en bijzondere stem van Kristin Hersh, die zo te horen nog steeds leeft op een ontbijt van kiezelstenen. Het is misschien even wennen, maar uiteindelijk bevalt dit nieuwe album van Throwing Muses me wel. Erwin Zijleman
De muziek van Throwing Muses is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://throwingmuses.bandcamp.com/album/sun-racket.
Sun Racket van Throwing Muses is verkrijgbaar via de Mania webshop: