Met Sophie Hunger weet je nooit waar je aan toe bent, want op ieder nieuw album klinkt ze weer anders. Het is niet anders op haar nieuwe album Halluzinationen, waarop ze weer flink wat elektronica inzet, maar ook organisch kan klinken en bovendien zowel in het Engels als in het Duits uit de voeten kan. Het klinkt zo bijzonder als we van Sophie Hunger gewend zijn, maar iedere volgende keer dat je luistert duiken er weer nieuwe geheimen op in de muziek van de Zwitserse muzikante. Nieuwe zieltjes gaat Sophie Hunger er waarschijnlijk niet mee winnen, maar liefhebbers van haar muziek hebben er weer een prachtalbum bij.
Zwitserland en popmuziek. Het is geen hele gelukkige combinatie, maar er zijn natuurlijk uitzonderingen. Sophie Hunger behoort zeker tot deze uitzonderingen. De al een tijdje vanuit Berlijn opererende muzikante heeft de afgelopen twaalf jaar een buitengewoon fascinerend oeuvre opgebouwd, dat deze week wordt uitgebreid met een nieuw album, Halluzinationen.
Sophie Hunger groeide op als dochter van een diplomaat en had een onrustige jeugd waarin ze steeds weer moest wennen aan een nieuwe omgeving. Onrust kenmerkt ook het oeuvre van Sophie Hunger, die op al haar albums weer anders klinkt en ook op een album alle kanten op kan schieten.
Het zijn albums die ik stuk voor stuk hoog heb zitten, maar heel succesvol is Sophie Hunger helaas nog niet in Nederland. Of dat gaat veranderen met Halluzinationen is maar de vraag, want de Zwitserse muzikante kiest in een aantal tracks voor de Duitse taal, wat zeker geen garantie voor internationaal succes is. Het zit me persoonlijk niet in de weg, want er gebeurt op Halluzinationen weer zoveel, dat het wisselen van de taal uiteindelijk maar een klein ding is.
Sophie Hunger koos op het twee jaar geleden verschenen Molecules voor een vrijwel volledig elektronisch geluid, waardoor het album flink anders klonk dan haar vroege albums. Deze vroege albums riepen bij mij met enige regelmaat associaties op met de muziek van Fiona Apple, maar het zijn associaties die bij beluistering van Molecules achterwege bleven.
Bij beluistering van Halluzinationen duiken ze af en toe weer eens op. Op haar nieuwe album doet de Zwitserse muzikante nog altijd een stevig beroep op elektronica, maar het album klinkt ook met enige regelmaat organisch en jazzy en heeft een wat grotere rol ingeruimd voor de donkere pianoklanken die ook het werk van Fiona Apple domineren.
Ook qua eigenzinnigheid doet Sophie Hunger wel wat denken aan de Amerikaanse muzikante, al strijkt Halluzinationen minder stevig tegen de haren in dan het laatste album van Fiona Apple. Dat betekent niet dat Sophie Hunger het je altijd makkelijk maakt op haar nieuwe album. Halluzinationen schiet niet alleen alle kanten op, maar durft ook flink te experimenteren binnen de songs.
De instrumentatie zit vol bijzondere accenten en opvallende wendingen en ook met haar zang bestrijkt Sophie Hunger een breed palet. Het ene moment keert ze terug naar het Berlijn van de jaren 30 van de vorige eeuw met stemmige en wat melancholische songs om zich vervolgens onder te dompelen in elektronica en 90 jaar vooruit te springen in de tijd. De ene keer klinkt Halluzinationen wat donker en zwaarmoedig, maar niet veel later uitbundig en opgewekt, waarbij Sophie Hunger ook nog eens kan schakelen tussen experimenteel en lichtvoetig.
Dat Sophie Hunger nog niet wereldberoemd is geworden met haar muziek begrijp ik eerlijk gezegd wel, maar iedereen die haar albums, net als ik, hoog heeft zitten, zal ook weer genieten van Halluzinationen, dat heerlijk van de hak op de tak springt, maar ook vol staat met songs die je verrassen en uiteindelijk betoveren. Bij eerste beluistering was ik ook dit keer wat overweldigd door alles dat op je af komt, maar na een paar keer horen is alles op zijn plek gevallen en overheerst de diepe bewondering voor de tomeloze creativiteit van Sophie Hunger. Erwin Zijleman
Halluzinationen van Sophie Hunger is verkrijgbaar via de Mania webshop: