Het lijkt op voorhand een project dat alleen maar kan mislukken, maar wat is Rosie Carney’s versie van The Bends van Radiohead mooi. De songs zijn natuurlijk fantastisch, maar probeer hier maar eens lome en dromerige indie-folk van te maken. Rosie Carney probeert het en slaagt wat mij betreft met vlag en wimpel. De songs van klassieker The Bends worden stuk voor stuk Rosie Carney songs. Het is verdienste van de wonderschone instrumentatie op het album, waarin akoestische klanken en elektronica fraai samenvloeien, maar het is uiteindelijk vooral de geweldige stem van de Ierse singer-songwriter die je in katzwijm achter laat. Keer op keer. Rosie Carney onderstreept haar talent nog maar eens en doet dat op zeer indrukwekkende wijze.
Rosie Carney debuteerde aan het begin van 2019 bijzonder knap met het wonderschone Bare, waarop de jonge Ierse singer-songwriter afrekende met een aantal persoonlijke demonen uit het verleden. Het leverde een zeer persoonlijk en intiem album op, dat in de maanden die volgden alleen maar mooier en indringender werd.
Het deed zeer uitzien naar het tweede album van de Ierse singer-songwriter. Dat tweede album is deze week verschenen, al zal de tijd moeten leren of The Bends inderdaad het tweede reguliere album is van Rosie Carney of een mooi tussendoortje.
Bij The Bends moest ik meteen denken aan het album van Radiohead, dat in 1995 verscheen. Het is het album dat de Britse band op de kaart zette, maar het is ook een relatief toegankelijk album, zeker voor Radiohead begrippen. The Bends is mijn favoriete Radiohead album en het is kennelijk ook het favoriete Radiohead album van Rosie Carney, die overigens pas twee jaar na de release van The Bends werd geboren.
Op The Bends voert Rosie Carney het geweldige album van Radiohead integraal uit, wat best gewaagd mag worden genoemd. The Bends is zo’n album waar je eigenlijk maar beter af kan blijven en het is bovendien een album dat vrij ver lijkt verwijderd van de muziek die Rosie Carney normaal gesproken maakt.
Er zullen ongetwijfeld een hoop muziekliefhebbers in het algemeen en Radiohead fans in het bijzonder zijn die helemaal niets moeten hebben van de versie van Rosie Carney of die er zelfs het etiket heiligschennis op plakken, maar persoonlijk ben ik zeer gecharmeerd van deze versie van The Bends.
Rosie Carney maakt op The Bends haar eigen songs van de originelen van Radiohead. Dit doet de Ierse muzikante door te kiezen voor een wat lome of zelfs dromerige instrumentatie waarin akoestische instrumenten zorgen voor de basis, waarna wolken elektronica en strijkers de dromerige sfeer nog wat verder versterken.
De instrumentatie klinkt flink anders dan die van Radiohead en is ontdaan van alle scherpe kantjes en met haar stem maakt Rosie Carney het verschil tussen haar versie van The Bends en die van Radiohead nog een stuk groter. De instrumentatie is te karakteriseren als loom, dromerig en sober en dat gaat ook op voor de zang van Rosie Carney, die voor het grootste deel fluisterzacht is.
Ik ken de originelen van Radiohead heel goed, wat het meestal lastig maakt om van covers te genieten, maar de covers van Rosie Carney hadden me onmiddellijk te pakken. De Ierse singer-songwriter heeft het geluid van haar zo mooie debuut Bare op de versies van Radiohead geplakt en maakt er met haar bijzonder mooie stem definitief haar eigen songs van.
Het zijn songs vol bezwering, die wat mij betreft recht doen aan de originelen. Rosie Carney nam haar versie van The Bends op in haar slaapkamer, wat het dromerige karakter van het album nog wat verder versterkt. Tussendoortje of niet, wat mij betreft maakt Rosie Carney de belofte van haar zo geweldige debuut meer dan waar.
De Ierse singer-songwriter was naar verluidt vooral zenuwachtig over haar versie van High & Dry, maar het is wat mij betreft vier minuten kippenvel. En dat geldt uiteindelijk voor veel meer songs op deze zeer geslaagde remake van een klassieker. Petje af. Erwin Zijleman