Laat You Might Be Happy Someday van The Reds, Pinks And Purples uit de speakers komen en de donkere herfst- en winterklanken van het moment worden tijdelijk verdreven. De band rond of het alter ego van de Amerikaanse muzikant Glenn Donaldson opereert vanuit het zonnige San Francisco, maar neemt je mee terug naar het Engeland van de late jaren 80 en vroege jaren 90. You Might Be Happy Someday staat vol met heerlijk jengelende gitaren en wonderschone gitaarlijnen en boven alles met prachtig melodieuze songs die toch vooral de zon laten schijnen. Het lijkt aan de ene kant op van alles, maar aan de andere kant op helemaal niets. Heerlijk album voor deze donkere dagen.
De zon laat het de afgelopen dagen flink afweten, maar de behoefte aan zonnestralen is er niet minder om. Die zonnestralen komen de afgelopen weken helaas steeds minder vaak door de speakers, want het seizoen van de donkere herfst- en winteralbums is een tijdje geleden al begonnen. Zo af en toe duikt er gelukkig nog een uitzondering op.
You Might Be Happy Someday van The Reds, Pinks And Purples heeft qua titel weinig met zonnestralen te maken, maar de muziek van de band laat de zon gelukkig flink schijnen, al waait er ook in de muziek wel eens een donkere wolk over. Een echte band is The Reds, Pinks And Purples overigens niet. Het is een project van de Amerikaanse muzikant Glenn Donaldson, die in het verleden in cultbands als The Skygreen Leopards, The Art Museums, Vacant Gardens en The Ivytree speelde.
Glenn Donaldson woont en werkt vanuit het Californische San Francisco, dat momenteel zucht onder de coronapandemie, maar waar de zon nog altijd frequent schijnt. Die zon hoor je zoals gezegd terug in de muziek van The Reds, Pinks And Purples, maar de Amerikaanse eenmansband maakt zeker geen typisch Californische muziek. You Might Be Happy Someday, het debuut van The Reds, Pinks And Purples, klinkt vooral Brits en neemt je mee terug naar de tweede helft van de jaren 80 en de vroege jaren 90.
In de eerste recensies van het album wordt vrijwel zonder uitzondering gerefereerd naar de catalogus van het Britse label Sarah Records. De naam van dat label en de bands die dit label destijds tekende, deden bij mij niet direct een belletje rinkelen, maar de muziek van Glenn Donaldson nam me onmiddellijk mee terug naar het betreffende tijdperk.
Ik vind het niet heel makkelijk om de muziek van The Reds, Pinks And Purples heel precies te vergelijken met bands uit het verleden en als ik wat grover vergelijk komt er direct een lijst namen opzetten waarmee ik deze hele recensie kan vullen. You Might Be Happy Someday herinnert aan de romantische en zorgeloze popmuziek uit de jaren 80, maar hoorbare invloeden lopen door tot en met de Britpop van de jaren 90.
De muziek van The Reds, Pinks And Purples zit vol heerlijk jengelende gitaren, maar blinkt ook uit door wonderschone gitaarlijnen. Hiernaast zijn er de typische jaren 80 synths en de wat lome en onderkoelde vocalen, die me ook aan van alles uit de jaren 80 doen denken. Het debuut van de band is bovendien een album vol prachtig melodieuze en lekker in het gehoor liggende songs, dat de zon ook nog eens stevig laat schijnen.
Van The La’s en The Smiths tot Pulp en terug naar Aztec Camera en Lloyd Cole & The Commotions. Het bestrijkt direct een breed terrein aan invloeden, maar het is nog niet genoeg om de muziek van The Reds, Pinks And Purples te typeren, zo mis ik onder andere het geniale debuut van The Lotus Eaters nog.
You Might Be Happy Someday klonk mij direct zonnig in de oren, maar als je goed luistert komt er ook nog wel de nodige melancholie voorbij op het album. “The joy of sadness” is een treffende omschrijving die ik tegenkwam, maar het kan ook zo zijn dat het debuut van The Reds, Pinks And Purples zo zonnig klinkt omdat de meeste andere muziek van het moment zo donker is. Wat het ook is, You Might Be Happy Someday overtuigt me steeds meer. Erwin Zijleman
De muziek van The Red, Pinks And Purples is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://theredspinksandpurples.bandcamp.com/album/you-might-be-happy-someday-3.