Jenn Grinels is een vrouwelijke singer-songwriter en daar zijn er momenteel heel erg veel van. De Amerikaanse muzikante weet zich echter te onderscheiden met een eigen geluid waarin enerzijds ruimte is voor invloeden uit alle uithoeken van de Amerikaanse rootsmuziek en waarin ook nog plaats is voor invloeden uit de pop en de rock. Ook in vocaal opzicht maakt Jenn Grinels indruk met een krachtige en soulvolle stem die stevig kan uithalen, maar nergens uit de bocht vliegt. Go Mine is ook nog eens een album vol warme klanken en lekker in het gehoor liggende songs, dat het uitstekend doet op de gure avonden, die we momenteel in overvloed hebben.
Jenn Grinels is een Amerikaanse muzikante die in eigen land een grote schare fans heeft opgebouwd door al een jaar of tien intensief te touren. Dit bracht de oorspronkelijk uit Californië afkomstige muzikante enerzijds in koffiehuizen en kleine clubs en op talentenjachten, maar ze stond ook in grotere zalen als support-act van aansprekende Amerikaanse muzikanten en bands, onder wie 10,000 Maniacs en Marc Broussard.
Een soloalbum leverde dat tot voor kort nog niet op, maar Jenn Grinels debuteerde afgelopen zomer wel als helft van het duo Siren Songs, dat ze samen vormt met Merideth Kaye Clark. Het debuut van Siren Songs maakte indruk met twee bijzonder mooi bij elkaar kleurende stemmen, maar de wat traditioneel aandoende en akoestische folk van het duo vond ik uiteindelijk toch net te weinig onderscheidend.
Go Mine, het solodebuut van Jenn Grinels bevalt me een stuk beter. De Amerikaanse muzikante beschikt over een krachtige stem vol soul en geeft in de openingstrack direct flink gas. Jenn Grinels geeft in deze openingstrack direct haar visitekaartje af als uitstekend zangeres, maar laat in de tracks die volgen horen dat ze binnen de Amerikaanse rootsmuziek op een breed terrein uit de voeten kan en ook uitstapjes richting pop en rock niet schuwt.
De Amerikaanse muzikante laat zich op haar debuut begeleiden door flink wat competent spelende muzikanten, die de songs van Jenn Grinels over het algemeen vol inkleuren. Wanneer blazers worden ingezet klinkt het direct heerlijk soulvol, maar Go Mine kan ook opschuiven richting folk en country of richting powerhouse pop of rock.
Zeker bij eerste beluistering blinken de instrumentatie en productie van het debuut van Jenn Grinels misschien net wat teveel, maar zeker wanneer gas wordt teruggenomen hoor je dat het allemaal smaakvol is gedaan. Het volle geluid kleurt bovendien prachtig bij de al even vol klinkende stem van Jenn Grinels, die in een van de tracks wordt bijgestaan door de al eerder genoemde Marc Broussard.
Invloeden uit de soul spelen een voorname keuze op Go Mine van Jenn Grinels, maar de Amerikaanse muzikante kan ook prima uit de voeten met invloeden uit de jazz, folk, blues en country. Ook wanneer soul niet het belangrijkste bestanddeel vormt van de muziek van Jenn Grinels warm of zelfs broeierig en is vocaal vuurwerk nooit heel ver weg.
Go Mine bevat absoluut momenten waarop de zang vrij ingetogen is, maar Jenn Grinels houdt er wel van om flink uit te pakken. Daar moet je als luisteraar natuurlijk wel van houden. Persoonlijk hou ik er meestal niet zo van, maar Jenn Grinels blijft ook wanneer ze stevig uitpakt mooi zingen en slaagt er bovendien in om een evenwicht te vinden tussen wat meer zachte en ingetogen zang en vocalen waarin alle remmen los gaan.
Eerder dit jaar hoorde ik op het debuut van Siren Songs vooral een mooie stem, maar op Go Mine hoor ik een geweldige zangeres, die er wat mij betreft in slaagt om een eigen geluid neer te zetten. Het is een geluid dat zowel liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek als liefhebbers van pop en rock aan moet kunnen spreken. En hoe Jenn Grinels op het podium klinkt kunnen we volgend jaar horen, want dan verschijnt haar eerste live-album. Erwin Zijleman