Wanneer Christien Oele begint te zingen kan ik alleen maar ademloos luisteren. Het leverde de afgelopen twee jaar al twee albums op die mijn jaarlijstje haalden, maar het deze week verschenen God Is In The Detour is nog mooier en indrukwekkender. De instrumentatie is net wat soberder maar zit vol fraaie accenten, de songs zijn volstrekt tijdloos en de zang van Christien Oele brengt de mooie en vaak ook indringende verhalen op God Is In The Detour tot leven. Ze doet dit op een manier die maar weinig singer-songwriters gegeven is, waardoor ook het nieuwe album van VanWyck zich genadeloos opdringt en bij iedere keer horen weer een beetje mooier en indrukwekkender is.
VanWyck, het alter ego van de Nederlandse singer-songwriter Christien Oele, leverde in 2018 een onbetwist jaarljstjesalbum af met haar debuut An Average Woman en herhaalde dit kunstje vorig jaar met het al even indrukwekkende Molten Rock. Voor 2020 stond eigenlijk geen nieuw album gepland, maar door de coronapandemie liep alles anders. Daarom verschijnt voor het derde jaar op rij een album van VanWyck en God Is In The Detour is minstens net zo indrukwekkend als zijn twee voorgangers en misschien nog wel indrukwekkender.
Het nieuwe album van VanWyck bevat acht songs, waarvan er vier nog op de plank lagen uit het verleden en er vier werden geschreven tijdens de eerste Nederlandse lockdown. Voor het opnemen van de songs was niet heel veel studiotijd beschikbaar, waardoor alles vrijwel live en in één take werd opgenomen. Christien Oele vertrouwt inmiddels al een aantal jaren op producer Reyer Zwart en op een goed ingespeelde en kwalitatief hoogstaande band, maar God Is In The Detour maakten Christien Oele en Reyer Zwart voor het grootste deel met zijn tweeën.
Ik weet inmiddels wat ik kan verwachten van VanWyck, maar toch maakte het nieuwe album bij eerste beluistering diepe indruk. VanWyck kiest voor een net wat soberder geluid waarin de piano of de akoestische gitaar de basis vormt. Het levert een tijdloos geluid op dat herinnert aan de grote singer-songwriters van lang geleden, maar ik heb bij beluistering van de muziek van VanWyck ook altijd associaties met Natalie Merchant.
Net als Natalie Merchant beschikt Christien Oele over een karakteristiek stemgeluid en verder kan ze diep in haar songs kruipen en ze met ongelooflijk veel gevoel en zeggingskracht vertolken. Het aan een veel te jong overleden vriendin opgedragen Your Favourite Tune snijdt dwars door de ziel, maar ook als VanWyck kiest voor mooie fantasieverhalen, zoals in de titeltrack, kun je alleen maar ademloos luisteren naar de songs op God Is In The Detour.
Alleen de zang en de voordracht zetten de concurrentie al op een onoverbrugbare achterstand, maar er is nog veel meer moois. De instrumentatie is zoals gezegd sober, maar wanneer je met volledige aandacht luistert, hoor je dat de accenten van onder andere viool, contrabas en lap steel het album bijzonder fraai en warm inkleuren.
Zeker wanneer het tempo laag is vult de muziek van VanWyck op bijzonder fraaie wijze de ruimte en hoor je steeds meer moois in de songs op het album. Hoe vaker ik naar God Is In The Detour luister, hoe meer ik er van overtuigd raak dat het derde album van VanWyck misschien nog wel mooier is dan zijn twee voorgangers en dat het bovendien een album is dat dit jaar zijn gelijke niet kent. Niet in Nederland en niet daarbuiten.
Dat laatste wordt deze maand onderkend door het Britse kwaliteitstijdstijdschrift Mojo, dat de muziek van VanWyck op de juiste waarde weet te schatten. VanWyck komt op de proppen met een serie songs vol inhoud en gevoel en vertolkt deze songs op even indringende als indrukwekkende wijze.
Eigenlijk zijn er maar twee dingen jammer. Na slechts een half uur muziek van VanWyck wil je nog veel en veel meer en verder is God Is In The Detour een album dat schreeuwt om een release op vinyl. Hopelijk komt dat vinyl alsnog. En God Is In The Detour kun je gewoon nog eens opzetten en nog eens en iedere keer is het album weer wat indrukwekkender. Erwin Zijleman
God Is In The Detour is verkrijgbaar via de Mania webshop: