Ik heb vaak een zwak voor muziek uit Australië en vooral Nieuw-Zeeland. Het laatstgenoemde land beschikt over aan aantal bands die al een hele tijd meegaan, waaronder The Bats. Die band bestaat inmiddels 38 jaar, maar is pas aanbeland bij album nummer 10. The Bats is misschien geen hele productieve band, maar ieder album dat is uitgebracht is goed. Het geldt ook weer voor het deze week verschenen Foothills, dat van de eerste tot en met de laatste tracks het uit duizenden herkenbare geluid van The Bats laat horen. Het zal voor iedereen die de band niet kent misschien wat gedateerd klinken, maar ik was en blijf gek op het geluid van The Bats.
The Bats is een band uit Nieuw-Zeeland, die al sinds het begin van de jaren 80 actief is, maar desondanks pas toe is aan haar tiende album. De band rond singer-songwriter Robert Scott, die samen met David Kilgour ook aan de basis stond van de al even legendarische Nieuw-Zeelandse band The Clean, neemt de tijd voor haar albums, maar een slecht album heeft de band nog niet gemaakt.
The Deep Set, het vorige album van de Nieuw-Zeelandse band, omschreef ik ruim vierenhalf jaar geleden als “de perfecte gitaarpop van The Go-Betweens, verrijkt met het meest aansprekende van R.E.M., het hypnotiserende van Yo La Tengo, het ongrijpbare van Split Enz, het lichtvoetige van Crowded House en een beetje van het donkere van The Smiths.” Het is een omschrijving die ook kan worden gebruikt voor het omschrijven van Foothills, want ook het tiende album van de band is een typisch The Bats album.
The Deep Sets omschreef ik ook als een album vol zonnestralen en ook die omschrijving gaat op voor Foothills, als schijnt de zon wel net wat minder uitbundig en is er met name in de zich wat langzamer voortslepende tracks ook ruimte voor melancholie.
Net als de vorige albums van The Bats is ook Foothills een album dat ongetwijfeld gemengde reacties gaat oproepen. Het vorige album van de band werd hier en daar onthaald als een waar meesterwerk, maar ook als een wat gezapig album dat wat fantasieloos voortborduurde op muziek uit de late jaren 80 en vroege jaren 90. Voor beide meningen is wat te zeggen, maar zelf ben ik toch weer vooral onder de indruk van de nieuwe muziek van The Bats.
Ook Foothills laat zich weer goed vergelijken met de geweldige albums die de Australische band The Go-Betweens maakte in de jaren 80, al klinkt de muziek van The Bats zo nu en dan wel iets folkier. Voor een band die 38 jaar bestaat en nog nooit van samenstelling is veranderd klinkt ook Foothills weer verrassend fris. Het tiende album van The Bats laat weliswaar een vertrouwd geluid horen, maar voor liefhebbers van dit geluid valt er op Foothills genoeg nieuws te ontdekken.
Robert Scott is een getalenteerd songwriter, die de geweldige popliedjes nog altijd uit zijn mouw schudt. Het zijn popliedjes die uit de voeten kunnen met invloeden uit de folk, psychedelica, rock en jangle pop en het zijn popliedjes die over het algemeen licht verteerbaar zijn, wat zeker niet betekent dat de diepgang ontbreekt.
Ook Foothills is weer fraai ingekleurd met uiteraard veel mooi en veelkleurig gitaarwerk, maar ook de keyboards op het album klinken prachtig. Robert Scott is geen hele bijzondere zanger, maar hij heeft wel een herkenbaar eigen geluid en laat zijn stem bovendien fraai ondersteunen door de heldere vrouwenstem van Kaye Woodward, die de muziek van The Bats vaak een folky karakter geeft.
Foothills komt hier inmiddels voor de zoveelste keer uit de speakers, maar mijn enorme zwak voor de muziek van The Bats neemt eerder toe dan af. Tien albums in 38 jaar is niet veel, maar zolang The Bats albums blijft maken van een constant en wat mij betreft hoog niveau, vergeef ik de band de matige productiviteit graag. In Europa en de Verenigde Staten domineren de herfstalbums op het moment, maar er is ook een deel van de wereld waarop het zomer wordt. Nog een reden om het nieuwe album van The Bats te omarmen. Erwin Zijleman
De muziek van The Bats is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://thebats.bandcamp.com/album/foothills.
