Soms verlang je naar een rauw en smerig album zonder opsmuk dat aankomt als de spreekwoordelijke mokerslag. Een album met een stuwende ritmesectie en steeds weer uit de bocht vliegende gitaren. Een album met een schuurpapieren strot vol emotie en doorleving. Een album met songs die de vloer aanvegen met de Amerikaanse samenleving van het moment en geen blad voor de mond nemen. Het is een album waarvan je hoopt dat Neil Young of Bruce Springsteen het nog een keer maakt, maar Lucinda Williams levert het album nu al af. Good Souls Better Angels is een buitengewoon intens en fascinerend album van de Queen of Americana.
Niks mis mee natuurlijk, maar de Amerikaanse singer-songwriter besloot ook om haar albums niet meer beschikbaar te maken via de streaming media diensten. Daar valt vanuit het oogpunt van de muzikant best wat voor te zeggen, maar de muziekliefhebber die gewend is geraakt aan eerst luisteren en dan pas kopen (of alleen maar luisteren) zag de albums van Lucinda Williams door het ontbreken op de streaming media diensten makkelijk over het hoofd.
Wanneer Lucinda Williams ervoor heeft gekozen om toch in zee te gaan met Spoitify en haar soortgenoten weet ik niet, maar inmiddels zijn Down Where The Spirit Meets The Bone uit 2014, The Ghosts Of Highway 20 uit 2016 en This Sweet Old World uit 2017 gelukkig alsnog beschikbaar. Hetzelfde geldt voor het deze week verschenen nieuwe album van Lucinda Williams. En wat is het een geweldig album. Good Souls Better Angels grijpt je bijna een uur lang bij de strot met rauwe en smerige rock ’n roll en blues zoals alleen Lucinda Williams die kan maken.
Waar Lucinda Williams op haar vorige albums nog vooral de country omarmde, kiest ze dit keer voor een meedogenloze mix van blues en rock ’n roll. Good Souls Better Angels is een album zonder opsmuk. Lucinda Williams dook de studio in met haar vaste band bestaande uit gitarist Stuart Mathis, bassist David Sutton en drummer Butch Norton en ging er voor de meeste tracks stevig in.
De ritmesectie zorgt voor een degelijke maar strakke basis, de gitaarlijnen zijn heerlijk rauw en bluesy en de ruwe strot van Lucinda Williams voegt de emotie en doorleving die past bij dit soort muziek toe. Het is lang geleden dat we Lucinda Williams zo stevig en zo rechttoe rechtaan hoorden rocken en wat klinkt het lekker.
Good Souls Better Angels klinkt als een album dat op een verloren namiddag in elkaar is geflanst, maar zeker in de wat meer ingetogen tracks hoor je dat er wel degelijk goed is nagedacht over de productie van het album. Zo worden ruwe passages steeds weer afgewisseld met donkere en broeierige passages en had een track als het bezwerende Big Black Train qua productie van de hand van Daniel Lanois kunnen zijn (en zou Springsteen er mee kunnen imponeren).
Met name het gitaarwerk op het album is om je vingers bij af te likken, maar ook de opvallend rauwe zang van Lucinda Williams dringt zich steeds meer op. De ongekroonde koningin van de Americana klinkt niet alleen in haar zang rauw en eerlijk, maar ook in haar teksten maakt ze van haar hart geen moordkuil. Na wat meer introspectieve albums kijkt de Amerikaanse singer-songwriter nu vooral naar buiten en wat ze ziet bevalt haar niet.
Good Souls Better Angels haalt stevig uit naar de Amerikaanse samenleving van het moment en naar de man die momenteel aan het roer staat, maar ook de sociale media krijgen een veeg uit de pan op een album dat je vanaf de eerste noten in een wurggreep houdt en dat een bijna beangstigende intensiteit en urgentie uitstraalt. Indrukwekkend album weer van Lucinda Williams. Erwin Zijleman