Ik kon me op voorhand niet zoveel voorstellen bij een mix van Pink Floyd, E.L.O. en Steely Dan, maar inmiddels ken ik de mix van progrock, psychedelica en jazzrock van Once & Future Band en kan ik alleen maar concluderen dat deze mix me zeer goed bevalt. De muziek van de band uit Oakland, California, klinkt loom en zonnig, maar is ook spannend. Het is muziek die hier en daar flink los mag gaan, maar het perfecte popliedje wordt nooit uit het oog verloren. Het levert een album op waarbij het lekker wegdromen is, maar dat ook de fantasie prikkelt met een bonte mix aan invloeden uit het verleden.
In de openingstrack van Deleted Scenes verrast Once & Future Band inderdaad met een opvallende mix van progrock, jazzrock en psychedelische pop, al zou ik op basis van deze openingstrack niet met de bovenstaande drie namen op de proppen zijn gekomen. Deleted Scenes opent wat mij betreft vooral Beatlesque, waarna aan het eind van de track nog een portie 70s symfonische rock voorbij komt. Het is een bijzondere combinatie, maar het bevalt me wel.
In de tweede track hoor ik de door AllMusic.com genoemde invloeden van Steely Dan, maar ook de jazzy klanken waarmee de tweede track opent krijgen langzaam maar zeker gezelschap van invloeden uit de progrock, waarbij ik eerder invloeden van Genesis en Yes hoor dan van Pink Floyd. En zo komt iedere track op het album weer met wat andere invloeden op de proppen, waarbij progrock, psychedelica en tijdloze pop centraal staan.
Het knappe van de muziek van Once & Future Band is dat de band uit Oakland met twee benen in het verleden staat, maar er toch in slaagt om muziek te maken die eigentijds klinkt. Op hetzelfde moment had Deleted Scenes net zo goed in de late jaren 60 of vroege jaren 70 gemaakt kunnen zijn.
En zo zijn er meer tegenstrijdigheden te horen in de muziek van de Amerikaanse band. Once & Future Band citeert hier en daar bijna letterlijk uit de hoogtijdagen van de pompeuze symfonische rock van de jaren 70, maar verliest de popsong met een kop en een staart geen moment uit het oog, wat nogal verschilt van de grote bands van weleer, die hun songs het liefst uitsmeerden over de speelduur van een kant van een LP. Het is een eigenschap die de band gemeen heeft met Steely Dan, dat muzikale hoogstandjes ook altijd wist te combineren met geweldige popsongs.
Deleted Scenes klinkt vaak of Steely Dan de krachten heeft gebundeld met een paar muzikanten uit de symfonische rock en een verdwaalde Beatle (luister maar eens naar Freaks), waarna Jeff Lynne ook nog wat bij mocht dragen. Je zou het op basis van het bovenstaande niet zeggen, maar het is muziek die perfect past bij het aangename lentezonnetje van het moment.
Once & Future Band is op zijn tijd niet vies van muzikale krachtpatserij, maar de uitspattingen van met name keyboards duren nooit te lang en worden uiteindelijk altijd weer overwoekerd door de toegankelijke songstructuren die de Amerikaanse band zichzelf heeft opgelegd. In het lentezonnetje komt Once & Future Band met een aangename trip down Memory Lane, maar maakt het ook muziek die Matthew E. White graag zou produceren in zijn Spacebomb Studios.
Ik was op voorhand wel een beetje bang dat Deleted Scenes snel zou gaan vervelen wanneer ik het kunstje eenmaal gehoord had, maar nu het album voor de zoveelste keer voorbij komt en het wederom een zeer aangename luisterervaring is kan ik wel concluderen dat het tweede album van Once & Future Band leuk is en leuk blijft. Erwin Zijleman
De muziek van Once & Future Band is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://onceandfutureband.bandcamp.com/album/deleted-scenes.