De Britse muzikant Matt Elliott maakt al heel lang muziek en de muziek die ik ken is nogal donker getint. Het geldt ook weer voor het deze week verschenen Farewell To All We Know, dat zich laat beluisteren als de soundtrack van de bijzondere tijd waarin we momenteel leven. Matt Elliott heeft een album gemaakt vol stemmige klanken van strijkers, piano en vooral akoestische gitaar en het zijn klanken die fraai kleuren bij zijn fluisterzachte en vaak bijna gesproken zang, die, of je het nu wilt of niet, aan Leonard Cohen doet denken. Het levert een prachtige metgezel in deze donkere en angstige tijden op.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik de bands waarin Matt Elliott speelde niet ken en ook de muziek van The Third Eye Foundation ben ik volgens mij nooit tegengekomen. Zijn solowerk ken ik wel, zij het in beperkte mate. Ik was zo’n 15 jaar geleden zeer onder de indruk van Drinking Songs uit 2004 en opvolger Failing Songs uit 2006. Twee behoorlijk donkere albums met een vaak ingetogen, maar soms ook uitbundigere instrumentatie en naast veel ruimte voor melancholie ook ruimte voor drama.
Sindsdien ben ik de Britse en tegenwoordig vanuit Frankrijk opererende muzikant uit het oog verloren, totdat deze week Farewell To All We Know verscheen. Het is een titel die de wereld van het moment beschrijft en het album opent met bijpassende klanken. In de openingstrack horen we fraai maar ook wat weemoedig klinkend akoestisch gitaarspel en hiermee draagt Matt Elliott direct bij aan de soundtrack van het moment. De weemoedige klanken worden subtiel verder ingekleurd, maar de openingstrack moet het doen zonder zang.
Ook de tweede track op het album beperkt zich ruim twee minuten lang tot prachtig maar ook wat weemoedig akoestisch gitaarspel met hier en daar fraaie accenten van de piano, maar uiteindelijk valt de stem van Matt Elliott in. Met zijn zich langzaam voortslepende, fluisterzachte en bijna gesproken zang doet Matt Elliott wel wat aan Leonard Cohen denken aan, maar gelukkig heeft de Britse muzikant ook een duidelijk eigen geluid.
Wanneer de laatste noten van de tweede track na ruim 6 minuten wegsterven, is wel duidelijk dat Matt Elliott geen vrolijk album heeft gemaakt, maar dat zou ook misplaatst zijn op een album dat de huidige tijd probeert te schetsen. Net als op zijn werk van 15 jaar geleden heeft de Brit een voorkeur voor stemmige en wat donkere klanken, maar zo nu en dan voert hij het tempo op en zoekt hij het experiment.
Het levert een album op waarvoor je zeker in de stemming moet zijn, maar als je er voor in de stemming bent is Farewell To All We Know een album van een bijzondere schoonheid en intensiteit. Ik ken meer albums als het nieuwe album van Matt Elliott, maar de Britse muzikant baart continu opzien met een prachtige instrumentatie, waarin de akoestische gitaar steeds centraal staat, maar waarin ook strijkers en piano opduiken.
Het past allemaal prachtig bij de breekbare maar bijzonder fraaie vocalen van de Britse muzikant. Je moet als muzikant niet vergeleken willen worden met Leonard Cohen, maar Matt Elliott ontsnapt er niet aan. Zijn zang doet af en toe denken aan die van de oude meester, maar ook de opbouw van de songs en de instrumentatie van deze songs herinnert meer dan eens aan het werk van de Canadese singer-songwriter (luister maar eens naar The Day After That). Het zou me meestal in de weg zitten, maar bij beluistering van Farewell To All We Know zit het me niet in de weg.
Matt Elliott heeft de soundtrack van deze tijd gemaakt. Niet iets om vrolijk van te worden, al bieden de mooie klanken ook zeker troost in deze bijzondere dagen, net als de afsluitende song: The Worst Is Over. Erwin Zijleman
De muziek van Matt Elliott is ook verkrijgbaar via bandcamp (met links naar de aanschaf van cd of LP): https://mattelliott.bandcamp.com/album/farewell-to-all-we-know.