Er verschijnen de laatste tijd nogal wat biografieën en autobiografieën waarin de sappige verhalen de muziek overheersen. De lijvige biografie over de Britse band 10cc is er gelukkig een van de oude stempel. Veel feiten, heel veel feiten en de muziek staat centraal. Natuurlijk ligt de nadruk op de jaren 70, want toen maakte de band haar beste albums. Het zijn albums die lang niet altijd op de juiste waarde zijn geschat, al lijkt er de afgelopen jaren sprake van eerherstel. Pak de prachtige verzamelaar Tenology er maar eens bij om te horen hoe 10cc op haar best klonk. Mooie band, mooie biografie.
10cc is aan de andere kant een band die door de critici lang niet altijd serieus is genomen en vaak is weggezet als een stel Beatles wannabees. En het is een band die velen alleen kennen vanwege een aantal singles, waaronder het compleet kapot gedraaide Dreadlock Holiday.
Goede cijfers heb ik natuurlijk niet, maar ik heb het idee dat de vraag naar de waardering van 10cc onder een brede groep muziekliefhebbers een negatief oordeel op zal leveren. Dat de lijvige biografie van de band de titel The Worst Band In The World heeft meegekregen is dan ook geen toeval, al lijkt er de laatste jaren sprake van eerherstel.
Ik ben zelf denk ik op het juiste moment geboren om 10cc hoog te hebben zitten. De gloriejaren van The Beatles heb ik niet bewust meegemaakt zodat ik de muziek van de Britse band nooit als een Beatles aftreksel heb gezien en ik was er vroeg genoeg bij om de muziek van 10cc te ontdekken voordat de band in haar zwakkere jaren terecht kwam. Ik koesterde Sheet Music (1974), The Original Soundtrack (1975), How Dare You! (1976) en Deceptive Bends (1977) voor in 1978 het matige Bloody Tourist verscheen, met hierop het al eerder genoemde Dreadlock Holiday.
Na de geweldige albums uit de jaren 70 was 10cc het wel een beetje kwijt, al verscheen af en toe nog wel een album dat herinnerde aan de hoogtijdagen van de band (10 out of 10 uit 1981 is bijvoorbeeld een heel behoorlijk album).
De geschiedenis van 10cc heeft schrijver Liam Newton geïnspireerd tot een zwaar boekwerk van ruim 400 pagina’s. Het verhaal van 10cc werd deels opgetekend uit de mond van drie van de vier leden van het eerste uur (alleen Lol Creme deed niet mee) en is verder gebaseerd op zeer gedetailleerd bronnenonderzoek.
The Worst Band In The World is een wat droge band biografie. Veel feiten, weinig sappige verhalen. Niet heel interessant voor een ieder die de band niet kent of niet hoog heeft zitten, maar iedereen die, net als ik, wel liefhebber is van minimaal een deel van het oeuvre van 10cc is het een interessant boek en/of naslagwerk.
Het is een boek dat ver voor de oprichting van 10cc begint en inzicht geeft in de eerdere verrichtingen van de leden van de band, die zeker geen groentjes waren in de muziek toen 10cc werd geformeerd. Het lijvige boekwerk blijft verder lang hangen in de jaren 70, wat ook de interessantste periode van de band is.
Omdat het privé leven van de leden van de band niet zo boeiend was, wordt er uitgebreid stil gestaan bij het opnemen van de albums van 10cc, het tot stand komen van de belangrijkste songs en de verschillende tours; iets dat ik in nogal wat band biografieën mis. Het maakt The Worst Band In The World een interessante biografie, zeker zolang de beste albums van de band centraal staan.
Wanneer de jaren 80 zijn aangebroken, zit het boek er ook vrijwel op. Enerzijds schrijnend, maar anderzijds is het niet anders, zeker niet als je de worst band in the world wordt genoemd. Erwin Zijleman
10cc: The Worst Band In The World is verkrijgbaar bij Rocket 88 Books: https://rocket88books.com/products/10cc-the-worst-band-in-the-world.