De van oorsprong Canadese singer-songwriter Whitney Rose is voor de derde keer op rij goed voor een album vol tijdloze countrymuziek. De muzikante uit Austin, Texas, schuift dit keer wat meer op richting de jaren 80, waardoor We Still Go To Rodeos weer flink anders klinkt dan zijn twee voorgangers. Wat is gebleven is de hang naar het verleden, het goede gevoel voor tijdloze songs en een geweldige stem die in alle uithoeken van de country uit de voeten kan. We Still Go To Rodeos is zo’n album dat je direct een goed gevoel geeft, maar het is ook al snel een album dat je wilt koesteren, net als zijn twee voorgangers.
Op haar drie albums schuift de singer-songwriter uit Austin, Texas, overigens wel wat op in de tijd. Waar Heartbreaker Of The Year uit 2015 flink wat invloeden uit de country en rock ’n roll uit de jaren 50 bevatte en Rule 62 uit 2017 ook de jaren 60 en 70 erbij pakte, neemt Whitney Rose je op We Still Go To Rodeos ook mee naar de jaren 80, waardoor het album weer anders klinkt dan zijn voorgangers.
Whitney Rose werkte op haar vorige twee albums met producer en The Mavericks voorman Raul Malo, maar heeft dit keer gekozen voor Paul Kolderie, die werkte met bands Uncle Tupelo en Morphine, maar ook met meer rock georiënteerde bands als Buffalo Tom en Radiohead. Het heeft Whitney Rose er niet van weerhouden om ook dit keer muziek te maken die is geworteld in de countrymuziek uit het verleden. Paul Kolderie heeft overigens wel vakwerk geleverd, want het nieuwe album van Whitney Rose klinkt geweldig. We Still Go To Rodeos is een album dat onmiddellijk uitnodigt tot zorgeloos luieren in de lentezon en biedt hiervoor de perfecte soundtrack.
De Texaanse muzikante put zoals gezegd uit een steeds breder verleden, wat een zeer gevarieerd album heeft opgeleverd. Het is een album dat stevig kan rocken, maar het is ook een album met honingzoete country ballads of genadeloze country tearjerkers. In alle gevallen is het geluid van Whitney Rose lekker vol ingekleurd met flink wat instrumenten, waarbij de gitaren het meest in het oor springen. Dat laatste is ook niet zo gek, want Whitney Rose schakelde een heel bataljon gitaristen in, onder wie ouwe rot Gurf Morlix.
We Still Go To Rodeos is door alle invloeden uit het verleden een wat nostalgisch aandoend album, maar het is ook een tijdloos album vol songs die na één keer horen in het geheugen zijn opgeslagen. Het is de verdienste van bijzonder aangename melodieën en aanstekelijke refreinen, maar ook het gloedvolle geluid op het album heeft stevig bijgedragen aan het aangename gevoel dat We Still Go To Rodeos me bezorgd.
Hiermee is nog niet alles gezegd, want ook op haar nieuwe album toont Whitney Rose zich een uitstekend zangeres. Het is een zangeres die het voortouw kan nemen in de wat soberder ingekleurde songs, maar die ook wanneer de gitaren de hoofdrol opeisen makkelijk overeind blijft.
We Still Go To Rodeos heeft vaak een 80s country feel, maar Whitney Rose kleurt ook makkelijk buiten de lijntjes van het genre door invloeden uit onder andere de rock, blues en soul toe te laten in haar muziek. Het levert een album op dat makkelijk overtuigt, dat de ruimte vult met warme en aangename klanken en dat me bij iedere luisterbeurt weer net wat vrolijker maakt. De vernieuwingsprijs wint Whitney Rose deze week niet, maar de feelgood prijs is binnen. De kwaliteitsprijs overigens ook. Erwin Zijleman
De muziek van Whitney Rose is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://whitneyrose.bandcamp.com/releases.