Er was een tijd dat ik met hoge verwachtingen uitkeek naar nieuwe muziek van M. Ward, maar het deze week verschenen Migration Stories lag in eerste instantie vrij laag op de stapel. Ten onrechte, want M. Ward heeft een uitstekend album afgeleverd. Het is vaak een wat nostalgisch klinkend album, waarin hier en daar wat modernere invloeden zijn verstopt. In muzikaal opzicht steekt het allemaal knap in elkaar, maar ook de lome zang van de Amerikaanse singer-songwriter raakt weer de juiste snaar. Het levert een album op dat best in één adem genoemd mag worden met de beste albums van de Amerikaanse muzikant.
Ook ik was zeer gecharmeerd van albums als End Of Amnesia (2001), Transfiguration Of Vincent (2003) en Post-War (2006) en kon ook de eerste albums van She & Him, het gelegenheidsduo dat M. Ward vormde met Zooey Deschanel, zeer waarderen. De afgelopen jaren raakte ik echter wat uitgekeken op de muziek van M. Ward en werd van het steeds net wat minder relevante She & Him ook niets meer vernomen.
Ik begon dan ook zonder hoge verwachtingen aan de beluistering van het nieuwe album van M. Ward, maar op Migration Stories lijkt het heilige vuur teruggekeerd. Migration Stories is, net als het vorige album van M. Ward, een conceptalbum en het is een conceptalbum dat zich grotendeels in de toekomst afspeelt. Dat hoor je niet direct in de muziek op het album, want het nieuwe album van M. Ward heeft, zeker op het eerste gehoor, een nostalgisch aandoend geluid. Het is een loom en zorgeloos geluid dat eerder beelden op het netvlies toont van de woestijn in Arizona van waaruit M. Ward twintig jaar geleden opdook dan van futuristische steden.
Migration Stories is vooral een wat zompig aandoend rootsalbum en het lijkt een album van de nacht. De klanken op het album zijn vooral stemmig, met een fraaie hoofdrol voor geweldige akoestisch en elektrisch gitaarwerk en fraai gearrangeerde strijkers, maar luister net wat beter en je hoort bijna stiekem hier en daar ook synths opduiken in het ingetogen geluid van M. Ward.
Migration Stories werd opgenomen in de nieuwe studio van The Arcade Fire in Montreal, waar twee leden van de band (Tim Kingsbury, Richard Reed Parry) aanschoven. Hun invloed is vooral hoorbaar in Unreal City, dat net wat moderner klinkt dan de meeste andere songs op het album.
Ik heb zelf een duidelijk voorkeur voor de andere songs op het album. Het zijn songs die in veel gevallen zijn begonnen als instrumentale songs, waardoor er veel aandacht is besteed aan het klankentapijt. Het is een warm en stemmig, maar ook loom en broeierig klankentapijt met prachtige gitaarlijnen, dat de perfecte basis vormt voor de al even lome vocalen van M. Ward.
De meeste songs op het album doen zoals gezegd wat nostalgisch aan, maar de nieuwe songs van M. Ward klinken ook volstrekt tijdloos. Het zijn songs die zich, zeker wat later op de avond als een warme deken om je heen slaan, maar het zijn ook filmische songs, die vooral goed zijn voor beelden van weidse Amerikaanse landschappen. Het zijn ook songs met hier en daar wat atypische accenten van elektronica, waardoor M. Ward en toch weer is in geslaagd om iets toe te voegen aan zijn geluid.
Het is een geluid waarop ik de laatste jaren wat was uitgekeken, maar Migration Stories beviel me direct bij eerste beluistering goed en bevalt me bij herhaalde beluistering alleen maar beter, wat de conclusie rechtvaardigt dat M. Ward een album heeft gemaakt dat aansluit bij die in zijn beste dagen. Erwin Zijleman
De muziek van M. Ward is ook verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://m-ward.bandcamp.com/album/migration-stories.