Review: Caroline Spence - Heart Go Wild

Caroline Spence trekt helaas nog weinig aandacht met haar nieuwe album Heart Go Wild, maar het is een uitstekend album, dat zowel liefhebbers van country als liefhebbers van countrypop zeer zal aanspreken
De Amerikaanse muzikante Caroline Spence heeft al een aantal prima albums op haar naam staan, maar met het deze week verschenen Heart Go Wild zet ze wat mij betreft een flinke stap. De muzikante uit Nashville werd tot dusver vooral geschaard onder de wat traditioneler ingestelde muzikanten binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar haar nieuwe album klinkt verrassend lichtvoetig. Het verwerken van wat meer invloeden uit de countrypop levert een bijzonder lekker in het gehoor liggend album op, maar het randje pop is zeker niet ten koste gegaan van de kwaliteit van de songs op het album. Nu nog flink wat aandacht voor dit album, want dat verdient Caroline Spence absoluut.

In mijn recensie van het album van Mint Condition van Caroline Spence schreef ik in het voorjaar van 2019 onder andere dat het niet meevalt om op te vallen binnen het enorme aanbod aan nieuwe Amerikaanse rootsmuziek. Dat aanbod was in 2019 inderdaad behoorlijk groot en dat is ruim zes jaar later niet anders. Caroline Spence viel me in 2019 vooral op met haar stem, maar Mint Condition liet ook een fraai en veelzijdig countrygeluid horen. 

Het was tot voor kort de enige keer dat de muziek van Caroline Spence me was opgevallen, want de drie albums die vooraf gingen aan Mint Condition heb ik helemaal niet opgemerkt, terwijl ik het in 2022 verschenen True North waarschijnlijk wel heb beluisterd, maar uiteindelijk viel het album toch tussen wal en schip, wat overigens niet terecht was. 

Deze week verscheen een nieuw album van de muzikante uit Nashville, Tennessee, en ik ben echt als een blok gevallen voor Heart Go Wild. Op haar nieuwe album schuift Caroline Spence wat op van country naar countrypop, maar Heart Go Wild is zeker geen doorsnee countrypop album. De Amerikaanse muzikante is er in geslaagd om het beste van twee werelden te verenigen en maakt nu Amerikaanse rootsmuziek met de charme van pop of pop met gevoel en eerbied voor de tradities van de Amerikaanse rootsmuziek. 

Direct vanaf de openingstrack valt op dat Heart Go Wild is voorzien van een zeer smaakvol geluid. Het is zeker geen typisch rootsgeluid, maar zeker wanneer de gitaren domineren bevat de muziek van Caroline Spence voldoende invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek om liefhebbers van het genre aan te spreken. In de tracks waarin de piano een dominante rol speelt schuift de muziek wat op richting tijdloze singer-songwriter muziek en hier en daar is er ook nog een uitstapje richting rock. 

Dat ik Heart Go Wild toch ook een countrypop album noem heeft vooral te maken met de songs op het album en met de stem van Caroline Spence. De songs op het nieuwe album van de muzikante uit Nashville zijn stuk voor stuk behoorlijk toegankelijk, liggen bijzonder lekker in het gehoor en zijn zonder uitzondering voorzien van aangename melodieën en aanstekelijke refreinen. Ik noemde de stem van Caroline Spence in mijn bespreking van Mint Condition een stem die is gemaakt voor countrymuziek. Dat is het nog steeds, maar het is een stem die het ook geweldig doet in countrysongs met een flinke dosis pop. 

De combinatie van het warme en smaakvolle geluid, de zich bijzonder makkelijk opdringende songs en de zeer aangename stem van Caroline Spence werkt perfect en levert wat mij betreft een album op dat ver boven het maaiveld uit steekt. Het verbaast me dan ook en het is bovendien doodzonde dat er vooralsnog heel weinig is geschreven over het nieuwe album van Caroline Spence, wat de uitspraak aan het begin van deze recensie nog eens bevestigt. 

Zelfs was ik eigenlijk direct gecharmeerd van het licht vernieuwde geluid van de Amerikaanse muzikante, maar Heart Go Wild is ook een album dat beter wordt naarmate je het vaker hoort, wat alles te maken heeft met de songwriting skills en de zang van Caroline Spence, die misschien niet behoort tot de bekendste muzikanten uit Nashville, maar wel tot de betere, zeker met een album als Heart Go Wild op zak. Erwin Zijleman

De muziek van Caroline Spence is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://carolinespencemusic.bandcamp.com/album/heart-go-wild-2.

Review: Blood Orange - Essex Honey

De muziek van Blood Orange was tot dusver wat langs me heen gegaan, maar de Britse muzikant Devonté Hynes heeft met Essex Honey een fascinerend album gemaakt met een bonte mix aan invloeden en geweldige songs
Essex Honey is al het zesde album van de Britse muzikant Devonté Hynes, die ooit deel uitmaakte van de band Test Icicles, maar inmiddels al weer heel wat jaren muziek maakt onder de naam Blood Orange. Het is muziek waar nogal wat en flink uiteenlopende labeltjes op worden geplakt, maar met het in een hokje stoppen van Essex Honey doe je het album flink te kort. Samen met flink wat gastmuzikanten heeft Devonté Hynes een album gemaakt waarop je maar nieuwe dingen blijft horen, maar dat ook vol staat met memorabele songs. Ik moet er nog veel vaker naar luisteren om het album volledig te doorgronden, maar begrijp wel waarom Essex Honey hier en daar een bescheiden meesterwerk wordt genoemd.

De albums van Blood Orange kunnen inmiddels al een kleine vijftien jaar rekenen op zeer positieve recensies. Ik heb zeker niet alle albums van het project van de Britse muzikant Devonté Hynes, geboren als David Joseph Michael Hynes, beluisterd, maar ik heb er zeker een aantal voorbij horen komen sinds het debuutalbum uit 2011. 

Veel meer dan vluchtig beluisteren heb ik niet gedaan vrees ik, waarna ik al snel concludeerde dat de muziek van Blood Orange niets voor mij was. Dat gold ook al voor de muziek van Test Icicles, de vorige band van de Britse muzikant en als je een oordeel hebt hou je daar helaas makkelijk aan vast. 

Ook het deze week verschenen Essex Honey had ik weer makkelijk opzij gelegd, maar het album bleef op een of andere manier aan me trekken. Dat heeft deels te maken met de wederom zeer positieve recensies, maar ook de gastenlijst trok nadrukkelijk mijn aandacht. Op de gastenlijst van Essex Honey prijken onder andere de namen van Caroline Polachek, Durutti Column, Lorde, Mustafa, Tirzah en Mabe Frati en dat is een lijstje namen dat je niet vaak op ziet duiken op één album. 

Essex Honey is al het zesde album van Blood Orange en volgt op een periode van stilte van zeven jaar, waarin Devonté Hynes onder andere de aandacht trok met remixes. Dat doet hij op Essex Honey weer met zijn eigen muziek en nu ik het album meerdere keren heb beluisterd kan ik alleen maar concluderen dat de Britse muzikant dit op zeer indrukwekkende wijze doet. 

Op basis van de vluchtige beluistering van de vorige albums had ik Blood Orange ingedeeld in het hokje R&B, maar dat is slechts een van de vele gezichten van het project. Bij beluistering van Essex Honey trekt een bont palet aan stijlen voorbij. Ik hoor inderdaad invloeden uit de R&B, maar het album bevat ook flarden jazz en triphop. Hiernaast doen de beeldende klanken van Blood Orange hier en daar aan filmmuziek of neoklassieke muziek denken, maar Devonté Hynes flirt ook met elektronische popmuziek, indierock en Britse new wave. 

Vaak worden al deze invloeden gecombineerd in popsongs die makkelijk verleiden, maar die ook vol bijzondere details zitten. In veel tracks hoor je lome en R&B achtige beats, maar deze worden omgeven door ritmes uit de jazz en de triphop. De soulvolle vocalen duwen Essex Honey wat verder in de richting van de R&B, maar het klinkt geen moment als de meeste andere R&B albums die ik ken. Door elektronica en de bijdragen van onder andere Lorde en Caroline Polachek schuiven de songs van Blood Orange af en toe richting pop, maar de muziek van de Britse muzikant kan ook jazzy en soulvol klinken, met hier en daar een vleugje psychedelica. 

Het zal duidelijk zijn dat Essex Honey een album is dat niet is te voorzien van één etiket en dat wordt alleen maar duidelijker wanneer je het album vaker hoort en de verschillende invloeden steeds meer samenvloeien. De enorme talenten van Devonté Hynes worden inmiddels al geruime tijd erkend en ik kan alleen maar toegeven dat ik heb zitten slapen de afgelopen vijftien jaar. Essex Honey is een album dat Prince had kunnen maken wanneer hij nog net wat verder buiten zijn muzikale comfort zone was gekropen en het was zeker niet het minste album van de Amerikaanse muzikant geweest. Het moet genoeg zeggen over de kwaliteit van Essex Honey. Erwin Zijleman

Essex Honey van Blood Orange is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: The Beths - Straight Line Was A Lie

De Nieuw-Zeelandse band The Beths gooit er op Straight Line Was A Lie nog een serie geweldige popsongs tegenaan en het zijn popsongs die meedogenloos vermaken, maar ook in artistiek opzicht zeer interessant zijn
Wekelijks krijg ik via een geliefde Nieuw-Zeelandse muziekwinkel de hoogtepunten uit de Nieuw-Zeelandse muziekscene voorgeschoteld. Zo kwam ik ook ooit op het spoor van The Beths, maar inmiddels is de band uit Auckland ook ver buiten de eigen landsgrenzen bekend. En terecht, want de eerste drie albums van de band waren geweldig en ook het deze week verschenen Straight Line Was A Lie spreekt weer zeer tot de verbeelding. De band doet dit met aanstekelijke gitaarsongs, maar op het nieuwe album neemt de band ook met enige regelmaat gas terug, wat heerlijk klinkt, zeker in combinatie met de uitstekende stem van Elizabeth Stokes. Met een nieuw album van The Beths kan de Nieuw-Zeelandse zomer beginnen en wij genieten hier stiekem mee.

De echte zomer zit er hier zo langzamerhand wel op, maar in Nieuw-Zeeland breekt nu de lente aan en is de zomer in aantocht. Hoogste tijd dus voor wat zonnige en zomerse albums vanaf de andere kant van de wereld. Voor dit soort albums ben je de afgelopen jaren absoluut aan het juiste adres bij de Nieuw-Zeelandse band The Beths. 

De band uit Auckland maakte met Future Me Hates Me (2018), Jump Rope Gazers (2020) en Expert In A Dying Field (2022) drie geweldige albums, die gelukkig ook buiten de Nieuw-Zeelandse landsgrenzen flink wat aandacht hebben gekregen. Het zijn albums met afwisselend zonnige, wat meer ingetogen of voorzichtig stekelige of gruizige songs, waarin heerlijke gitaarakkoorden en de bijzonder aangename stem van frontvrouw Elizabeth Stokes de belangrijkste ingrediënten zijn. 

Het zijn albums die ik in eerste instantie omschreef als een mix van Throwing Muses, The Bangles, Belly, Juliana Hatfield, Magnapop, The Sundays, The Cardigans en wat eigenzinnige Schotse bands, maar uiteindelijk noemde ik vooral Rilo Kiley en ons eigen Bettie Serveert als relevant vergelijkingsmateriaal. Je hoort het allemaal ook weer terug op het deze week verschenen Straight Line Was A Lie, maar na drie uitstekende albums is de Nieuw-Zeelandse band op haar vierde album vooral zichzelf. 

De muziek van The Beths klinkt op Straight Line Was A Lie direct vertrouwd. In de openingstrack en titeltrack vermaakt de band onmiddellijk met zonnige gitaarlijnen, de onweerstaanbare stem van Elizabeth Stokes en heerlijke koortjes met een vleugje Westcoast pop. De band uit Auckland combineert op prachtige wijze gruizige gitaarmuurtjes met aanstekelijke refreinen en subtiele wendingen, wat direct een memorabele popsong oplevert. 

Straight Line Was A Lie staat vol met dit soort popsongs en net als op de vorige albums van The Beths is het geluid van de band verrassend veelzijdig. Na de uitbundige openingstrack vervolgt de band haar weg met een ingetogen folkpop songs met echt prachtige zang van Elizabeth Stokes en stiekem toch ook weer een gitaarsolo. 

De muziek van The Beths rammelde nog flink op het debuutalbum, maar klinkt op Straight Line Was A Lie echt prachtig. Het album werd geproduceerd door de gitarist van de band en hij heeft vakwerk afgeleverd met een zowel spontaan als vakkundig klinkend geluid, dat niet onder doet voor dat van een producer van naam en faam. 

Het blijft knap hoe de muziek van The Beths het ene moment bijna zoet en lieflijk kan klinken, maar er het volgende moment toch weer een ruwe en stekelige popsong tegenaan gooit. Ik ben inmiddels zeer verknocht aan de wat meer ingetogen songs op het album, maar ook de uptempo songs op het album zijn niet te weerstaan, zeker als de band er bijna Beach Boys achtige intermezzo’s tegenaan gooit. 

Helemaal aan het begin van deze recensie sprak ik het verlangen naar (na)zomerse albums uit en dit verlangen wordt volledig vervuld door The Beths. Zeker wanneer de gitaarakkoorden vol zonnestralen zitten laat Straight Line Was A Lie de gevoelstemperatuur stijgen en krijgt je humeur direct een positieve boost. 

De Nieuw-Zeelandse band is dankzij haar vorige albums inmiddels een vaste waarde in mijn jaarlijstje en dat gaat dit jaar zeker niet veranderen, want ik sla Straight Line Was A Lie nog wat hoger aan dan de vorige albums, al is het maar omdat de zang van Elizabeth Stokes op het nieuwe album nog wat mooier is en de diversiteit van de songs nog wat verder is toegenomen. Wat een geweldige band is dit toch. Erwin Zijleman

De muziek van The Beths is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse band: https://thebethsnz.bandcamp.com/album/straight-line-was-a-lie.

Straight Line Was A Lie van The Beths is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Heir Of The Cursed - Heir Of The Cursed

Deze week verscheen het debuutalbum van Heir Of The Cursed, een project van Beldina Odenyo, dat je ruim een uur lang op indringende wijze bij de strot grijpt, maar dat helaas ook de zwanenzang van deze bijzondere muzikante blijkt
Er is tot dusver weinig aandacht besteed aan het titelloze debuutalbum van Heir of The Cursed, terwijl het een album van een bijzondere of zelfs unieke schoonheid is. Het is helaas het eerste maar direct ook het laatste album van Heir Of The Cursed, want Beldina Odenyo, de vrouw achter het project, maakte een einde aan haar leven voor ze haar eerste album kon maken. Het album is er gelukkig toch gekomen en het is een uniek album. Het is een aardedonker album, maar het is ook een album met prachtige muziek en minstens even indrukwekkende zang. Het is een album dat je niet kunt beluisteren zonder een brok in de keel, maar hoe vaker ik de muziek van Heir Of The Cursed hoor, hoe mooier en indrukwekkender het wordt.

Er gebeurt helaas nog niet al te veel op het social media platform Bluesky, dat een alternatief biedt voor Elon Musk’s steeds extremer wordende platform X, maar eerder deze week kreeg ik op het nieuwe platform voor het eerst een hele mooie muziektip. Het betreft het debuutalbum van Heir Of The Cursed, een project van Beldina Odenyo, die werd geboren in Kenia, maar opgroeide in Schotland. 

Het is een debuutalbum waar een heel triest verhaal aan vast zit, want Beldina Odenyo maakte in 2021 een einde aan haar leven. Ze deed dit toen ze op het punt van doorbreken stond, want haar bijzondere muziek begon in het Verenigd Koninkrijk rond de tijd van haar zelfverkozen dood net flink de aandacht te trekken, onder andere na een optreden waar iedereen stil van werd. 

Haar zus heeft zich de afgelopen jaren ontfermd over de muzikale erfenis van Beldina Odenyo, waardoor afgelopen week, op wat de vijfendertigste van de Keniaans-Schotse muzikante had moeten zijn, toch nog een debuutalbum van Heir Of The Cursed verscheen. 

Het is een debuutalbum dat is gemaakt op basis van de thuisopnamen die Beldina Odenyo heeft nagelaten. Of het debuutalbum van Heir Of The Cursed klinkt zoals Beldina Odenyo dat voor ogen had weten we dus niet, maar het is een bijzonder en wat mij betreft erg mooi album geworden. 

Bij een op basis van demo’s gemaakt album verwacht je in een muzikaal opzicht wat eenvoudiger album, maar dat is het debuutalbum van Heir Of The Cursed zeker niet. De songs op het album zijn bijzonder mooi ingekleurd met vooral zeer karakteristiek gitaarwerk, dat de muziek van Heir Of The Cursed een geheel eigen karakter geeft. De muziek op het album is behoorlijk sober, maar kaal klinkt het zeker niet. 

Het debuutalbum van Heir Of The Cursed is in muzikaal opzicht lastig te duiden. In de muziek hoor ik vooral invloeden uit de folk en de jazz, maar de songs van Beldina Odenyo hebben een behoorlijk eigenzinnig of zelfs uniek geluid. Het is een geluid dat vaak behoorlijk donker of bijna beklemmend klinkt en door de repeterende elementen in het gitaarwerk en de soms behoorlijk lange songs heeft de muziek op het album ook zeker iets bezwerends. 

Het bijzondere gitaarspel is bijna alles dat Beldina Odenyo nodig heeft voor haar songs, waaraan incidenteel percussie en wat toetsen zijn toegevoegd. Het wat ruimtelijke en elementaire maar o zo trefzekere gitaarspel vormt de perfecte basis voor de stem van de Keniaans-Schotse muzikante. 

De stem van Beldina Odenyo is minstens net zo bijzonder als de muziek op haar debuutalbum. Het is een mooie maar ook zeer expressieve en emotievolle stem, die het wat donkere of beklemmende karakter van de songs van Heir of The Cursed verder versterkt. Ook in de stem van Beldina Odenyo hoor je invloeden uit de folk en de jazz, maar haar stem heeft ook het unieke en intense dat bijvoorbeeld ook de stem van Sinéad O’Connor had. 

Hier en daar duiken wat Afrikaanse invloeden op in de muziek, maar heel prominent zijn ze niet. Naast de muziek en de zang zijn ook de teksten op het debuutalbum van Heir Of The Cursed behoorlijk donker. Het ontheemd opgroeien in een Schots dorp heeft Beldina Odenyo getekend en er waren wel meer demonen op haar pad. Het voorziet haar al zo bijzondere songs van nog wat meer lading. Het is doodzonde dat het eerste album van Heir Of The Cursed ook direct de laatste is, maar gelukkig is dit album er gekomen. Erwin Zijleman

Review: Modern Nature - The Heat Warps

De muziek van de Britse band Modern Nature werd er de afgelopen jaren niet makkelijker op, maar op The Heat Warps slaat de band uit Cambridge een wat toegankelijkere weg in, met een bijzonder mooi album als resultaat
No Fixed Point In Space van de Britse band Modern Nature kon twee jaar geleden rekenen op positieve woorden van de critici, maar het was ook een lastig te doorgronden album, waarvan, in ieder geval bij mij, uiteindelijk maar weinig bleef hangen. Dat de band op haar nieuwe album The Heat Warps kiest voor een veel toegankelijker geluid is wat mij betreft dan ook goed nieuws. De muziek van Modern Nature klinkt op het nieuwe album bijzonder aangenaam, maar de band heeft haar eigenzinnigheid en muzikaliteit zeker behouden. Het levert een album op vol prachtige momenten, maar het is ook een album met songs die zich dit keer wel makkelijk in het geheugen nestelen.

Op een of andere manier wordt de naam van de band Modern Nature niet in mijn geheugen opgeslagen. De band uit het Britse Cambridge bracht deze week met The Heat Warps haar vijfde album uit, maar er ging bij mij niet direct een belletje rinkelen toen ik de naam van de band zag in de releaselijsten. 

Dat is best opmerkelijk, want How To Live, het debuutalbum van Modern Nature, haalde in 2019 met overtuiging mijn jaarlijstje en nadat ik de twee volgende albums van de Britse band had gemist, was ik in 2023 ook weer heel enthousiast over No Fixed Point In Space, het vierde album van Modern Nature. 

Dat ik de naam van de band steeds vergeet staat niet helemaal los van de muziek op de tot dusver verschenen albums, want Modern Nature maakt op haar eerste vier albums muziek die zich niet direct opdringt en die ook na talloze keren horen nog nieuwe dingen laat horen. 

Het is muziek die niet zo heel makkelijk te omschrijven is, wat ook wel is te merken aan mijn recensie van het debuutalbum van de band, waarin ik How To Live omschreef als een mix van folk, jazz, indierock, psychedelica en progrock, de songs van de band afwisselend beeldend en experimenteel noemde en ik Modern Nature omschreef als een kruising tussen bands uit de Britse Canterbury scene uit de jaren 70 en Radiohead. 

No Fixed Point In Space was twee jaar geleden een nog wat lastiger te doorgronden album, want waar Modern Nature op haar debuutalbum nog wel enigszins in de buurt bleef van popsongs met een kop en een staart, liet de band deze popsongs helemaal los op haar behoorlijk experimentele vierde album. Het is muziek die af en toe raakvlakken heeft met de muziek die Talk Talk maakte in haar nadagen, wat een bij vlagen mooi en bijzonder album opleverde, maar ook wel wat zware kost. 

No Fixed Point In Space lag bij Modern Nature zelf kennelijk ook wat zwaar op de maag, want het deze week verschenen The Heat Warps klink direct vanaf de eerste noten een stuk toegankelijker dan zijn voorganger. De band is door de komst van gitariste en zangeres Tara Cunningham van een trio een kwartet geworden en klinkt deels als een andere band. 

Waar Modern Nature op haar vorige album wel erg nadrukkelijk aan het navelstaren was, verrast de band uit Cambridge op haar nieuwe album met frisse popsongs, die zich een stuk makkelijker opdringen dan de songs uit het verleden. Ondanks de flinke koerswijziging heeft Modern Nature echter ook een aantal van haar sterke punten uit het verleden behouden. 

Ook de songs op The Heat Warps zijn niet zomaar in een hokje te duwen en zijn spannend genoeg om de fantasie te blijven prikkelen. De mix van invloeden is niet eens zo heel verschillend van die op het debuutalbum, met af en toe een vleugje countryrock als bonus, maar toch horen we een nieuwe versie van Modern Nature. 

De vorige versie van de band vond ik absoluut interessant en bij vlagen zelfs fascinerend, maar op een of andere manier beklijfde het toch niet echt. The Heat Warps kan daarentegen wel eens een hele trouwe metgezel worden tijdens wandelingen in de nazomer, herfst en winter. Het is waarschijnlijk een metgezel die niet snel gaat vervelen, want ondanks de wat toegankelijkere songs heeft Modern Nature ook op The Heat Warps weer heel veel moois en bijzonders verstopt in haar muziek. Ik heb zomaar het idee dat ik de naam van de band nu wel ga onthouden. Erwin Zijleman

De muziek van Modern Nature is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://modernnature.bandcamp.com/album/the-heat-warps.

The Heat Warps van Modern Nature is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Ron Sexsmith - Hangover Terrace

Na dertig jaar is het misschien bijna gewoon dat Ron Sexsmith een album vol geweldige popsongs aflevert, maar het niveau dat de Canadese muzikant ook op zijn nieuwe album weer aantikt is geen moment gewoon
Er zijn inmiddels dertig jaren verstreken sinds de release van het officiële debuutalbum van Ron Sexsmith. In die dertig jaar is de Canadese muzikant door de critici, door zijn collega’s en door zijn fans bewierookt als groot songwriter en daar valt niets op af te dingen. De laatste albums van Ron Sexsmith hebben misschien net wat minder lof geoogst dan zijn vroegere albums, maar ik vind ze zeker niet minder goed. Ook het deze week verschenen Hangover Terrace is weer een sterk album. Ron Sexsmith staat ook dit keer weer garant voor tijdloze popsongs die je direct wilt koesteren. Het zijn popsongs met een hang naar het verleden, maar de songs van Ron Sexsmith klinken ook altijd fris en urgent.

Het in 1991 en in eerste instantie alleen op cassette uitgebrachte debuutalbum van de Canadese muzikant Ron Sexsmith trok zeker niet in brede kring de aandacht, maar leverde hem wel een platencontract op. Het resulteerde in 1995 in een titelloos album, dat door de critici vrijwel unaniem zeer uitvoerig werd geprezen. Sindsdien staat Ron Sexsmith bekend als een groot songwriter en dat is zeker niet overdreven. 

Het is bovendien volkomen terecht, want vanaf zijn officiële debuutalbum laat Ron Sexsmith horen dat hij het schrijven van songs tot in de perfectie beheerst. Het zijn songs die hij ook nog eens op zeer fraaie wijze kan vertolken, waardoor het beluisteren van een Ron Sexsmith album inmiddels al dertig jaar een zeer aangename ervaring is en hij meerdere prachtplaten op zijn naam heeft staan.

Het zijn niet alleen de critici die Ron Sexsmith hoog hebben zitten, want ook collega songwriters zijn fan en het gaat hierbij zeker niet om de minsten. Onder andere Paul McCartney, Elton John en Elvis Costello hebben in het verleden aangegeven fan te zijn en ze zijn zeker niet de enigen die het werk van Ron Sexsmith op de juiste waarde weten te schatten. 

Het oeuvre van Ron Sexsmith is inmiddels omvangrijk te noemen en hoewel hij niet meer zo productief is als in zijn jongere jaren kunnen we nog altijd om de twee a drie jaar rekenen op een nieuw album. Ik merk dat de critici de laatste jaren wat zuiniger zijn met het bewieroken van de albums van Ron Sexsmith en ook het deze week verschenen Hangover Terrace wordt weliswaar positief beoordeeld, maar moet het doen zonder de superlatieven van weleer. 

Dat is ook wel logisch, want op een gegeven moment raak je gewend aan het hoge niveau van de albums van de Canadese muzikant, die bovendien voortborduurt op een inmiddels beproefd recept. Aan de andere kant vind ik juist de laatste paar albums van Ron Sexsmith weer erg sterk en beter dan een aantal albums die hij na zijn eerste gloriejaren maakte. 

Ook het in een wat koddige hoes gestoken Hangover Terrace is van af de eerste noten een feest van herkenning. Ron Sexsmith heeft weer een aantal tijdloze popsongs geschreven en het zijn popsongs die je onmiddellijk een goed gevoel geven. De songs van de Canadese muzikant hebben altijd een hang naar de jaren 70 gehad en dat is op zijn nieuwe album, volgens mij zijn vijftiende, niet anders. 

De Canadese muzikant nam zijn nieuwe album op in Londen, waar een aantal gastmuzikanten aanschoven, onder wie Ed Harcourt en Pretenders gitarist Robbie McIntosh. Het maakt voor het geluid van Ron Sexsmith niet zo gek veel uit, want ook Hangover Terrace is weer een vintage Ron Sexsmith album. 

Dat het nieuwe album in Londen werd opgenomen is niet voor niets, want de Canadese muzikant sluit met zijn tijdloze songs misschien nog wel het meest aan bij de songs van grote Britse songwriters als Paul McCartney en Ray Davies. Hangover Terrace bevat misschien geen grote verrassingen, maar voegt wel weer veertien klassieke Ron Sexsmith songs toe aan een prachtig oeuvre. 

Het schrijven van direct memorabele popsongs lijkt ook bij beluistering van dit album weer zo eenvoudig, maar songs als de songs op Hangover Terrace zijn echt alleen gegeven aan de allergrootste songwriters. Niet iedereen zal Ron Sexsmith toevoegen aan het lijstje met de grootste songwriters, maar de Canadese muzikant bewijst inmiddels al dertig jaar lang keer op keer dat hij zeker op dit lijstje thuis hoort. Erwin Zijleman

Hangover Terrace van Ron Sexsmith is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Anna Tivel - Animal Poem

De Amerikaanse singer-songwriter Anna Tivel maakt inmiddels al meer dan tien jaar bijzonder mooie albums en ook met het in een live-setting opgenomen Animal Poem maakt ze weer indruk met fantasierijke songs en haar prachtige stem
Sinds ik de muziek van Anna Tivel voor het eerst hoorde ben ik fan van de muzikante uit Portland, Oregon. De albums van Anna Tivel zijn vaak folky, maar ze maakt ook veelvuldig uitstapjes richting pop en soms jazz. Door de live-setting klinkt Animal Poem net wat ruwer en steviger dan de echte studioalbums van de Amerikaanse muzikante en dat past verrassend goed bij de prachtige stem van Anna Tivel, die ook op Animal Poem weer met heel veel gevoel zingt. De concurrentie in het genre is misschien moordend, maar zowel met haar songs en haar teksten als met de muziek en haar zang steekt Anna Tivel er ook met haar nieuwe album weer flink bovenuit.

Ik ben inmiddels alweer heel wat jaren zeer gesteld op de albums van de Amerikaanse singer-songwriter Anna Tivel. Dat begon met haar derde album Small Believer, dat in 2017 de hoogste regionen van mijn jaarlijstje haalde, waarna ik ook haar eerste twee albums ontdekte. 

Small Believer zal voor altijd een bijzonder plekje in mijn hart houden, maar het in 2019 verschenen The Question was misschien nog wel indrukwekkender. Alle albums van Anna Tivel vind ik overigens bovengemiddeld goed en dat waren er tot deze week acht, een album met herbewerkingen van oude songs en een live-album meegerekend. 

Het deze week verschenen Animal Poem is het zevende reguliere album van de muzikante uit Portland, Oregon, en het negende in totaal. Het is doodzonde dat de muziek van Anna Tivel nog altijd slechts in kleine kring op de juiste waarde wordt geschat, want ook Animal Poem is weer een geweldig album en bovendien een album van een niveau waaraan maar weinig singer-songwriters van het moment kunnen tippen. 

Anna Tivel nam haar nieuwe album live op met een aantal bevriende muzikanten en met co-producer Sam Weber. Het live opnemen van songs gaat misschien ten koste van de perfectie, maar het zorgt op Animal Poem wel voor een bijna voelbare intimiteit en een bijzondere energie. 

De muziek van Anna Tivel is vaak folky en heeft ook vaak een jaren 70 vibe en dat geldt ook voor een aantal songs op haar nieuwe album. Wanneer de muziek redelijk sober is draait alles om de stem van Anna Tivel en die is ook op Animal Poem weer prachtig. De Amerikaanse muzikante beschikt niet alleen over een van de mooiste stemmen in het genre, maar legt ook heel veel gevoel in haar stem. 

Uiterst ingetogen folksongs als Hough Ave, 1966 zijn bij mij goed voor kippenvel, want wat zingt Anna Tivel mooi in songs als deze. Haar medemuzikanten hoeven zich echter niet altijd in te houden, want Animal Poem bevat ook een aantal wat voller en steviger ingekleurde songs, die wat meer neigen naar folkrock, al blijft de muziek van Anna Tivel altijd redelijk ingetogen. Onder andere in de openingstrack Holy Equation is ook een saxofoon te horen, wat het album de kant op duwt van jazz, een volgend genre dat bij Anna Tivel in uitstekende handen is. 

De songs op Animal Poem zijn misschien live opgenomen, maar er is heel veel aandacht besteed aan de inkleuring van de songs, die song na song opvalt door bijzondere wendingen, als in het fantastische Airplane To Nowhere, dat de prachtige stem van Anna Tivel combineert met een ruwer geluid. Met name het gitaarwerk op het album klinkt vaak wat ruwer en dat past verrassend goed bij de zang van Anna Tivel. 

Het is knap hoe de Amerikaanse muzikante in een live-setting met zoveel precisie zingt en hoewel haar stem op al haar albums prachtig klinkt, komt het bij beluistering van Animal Poem allemaal nog wat mooier uit de speakers, iets wat ook geldt voor de muziek op het album. En zo heeft Anna Tivel ook met Animal Poem weer een album gemaakt dat in alle opzichten opvalt. 

De songs zijn eigenzinnig maar liggen ook lekker in het gehoor, de teksten vertellen bijzondere verhalen en dan zijn er ook nog eens de keer op keer prachtige en zeker ook avontuurlijke klanken en de betoverend mooie stem van Anna Tivel. Al met al wederom een singer-songwriter album van een zeer hoog niveau. Ga dat horen. Erwin Zijleman

De muziek van Anna Tivel is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://annativel.bandcamp.com/album/animal-poem.

Animal Poem van Anna Tivel is verkrijgbaar via de Mania webshop:

CD, 17,99 euro