Je hebt van die albums die klinken als het beste dat in een decennium aan popmuziek is gemaakt. Het debuutalbum van het Australische Royel Otis was zo’n album. Het is een album vol met songs die je humeur een ongelooflijke boost geven en die bijna dwingen tot meezingen, ook als je dit nooit doet. Het maakt het debuutalbum van Royel Otis moeilijk te overtreffen, maar de verleidingskracht van de songs op het deze week verschenen hickey blijkt minstens even groot. Ook hickey is weer een soundtrack van een mooie zomer, maar ook als de zomer er bijna op zit is het een album om je eindeloos mee te vermaken. Hoe ze het doen weet ik niet, maar wat een heerlijk album weer.
“Het Australische duo Royel Otis vermengt op PRATTS & PAIN een aantal sleutelalbums uit de jaren 00 tot uiterst knappe en bijzonder aanstekelijke popsongs, die echt met geen mogelijkheid zijn te weerstaan”. Het was in februari 2024 de samenvatting van mijn recensie van het debuutalbum van Royel Otis.
Bij sleutelalbums uit de jaren 00 dacht ik onder andere aan albums van The Strokes, Franz Ferdinand, MGMT en Tame Impala, maar het is slechts een deel van de associaties die PRATTS & PAIN van Royel Otis opriep. Het Australische duo liet zich niet alleen beïnvloeden door meerdere bands, maar schakelde ook makkelijk tussen genres, maar ieder genre dat Royel Otis aantikte zorgde voor een onweerstaanbaar lekkere song, luister maar eens naar Fried Rice en je begrijpt wat ik bedoel.
PRATTS & PAIN was hierdoor het ultieme feelgood album, maar het bleek ook nog eens een duurzaam feelgood album, want ook anderhalf jaar na de release is PRATTS & PAIN nog altijd een album waar ik heel vrolijk van word. Deze week keren Royel Maddell en Otis Pavlovic, de naam van het duo roept inmiddels geen vragen meer op, ook nog eens terug met een nieuw album.
Na een debuutalbum met alleen maar hoofdletters in de titel doet hickey het alleen met kleine letters, maar verder is er niets veranderd. Na een briljant debuutalbum valt het niet mee om met een tweede album op de proppen te komen, maar hickey overtuigt onmiddellijk en opent met een geweldige popsong die ook op PRATTS & PAIN had kunnen staan.
Ik hoef dan ook geen nieuw vergelijkingsmateriaal te bedenken al is Royel Otis meer dan een mix van The Strokes, Franz Ferdinand, MGMT en Tame Impala. De beslissing om met meer van hetzelfde te komen was een riskante, maar wanneer een paar songs voorbij zijn gekomen waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden weet je dat het ook op het tweede album van Royel Otis weer goed zit.
Natuurlijk valt er ook wel wat aan te merken op de muziek van het Australische tweetal dat inmiddels in Londen woont. Royel Maddell en Otis Pavlovic beperken zich op hickey tot het beproefde concept en doen hooguit een poging om dit verder te perfectioneren. Met het glas half leeg valt hickey misschien wat tegen, maar voor mij is het glas half vol. Royel Otis vermaakt op hickey 13 songs lang met songs die zorgen voor een glimlach en vooral heel veel zonnestralen.
Het klinkt allemaal enigszins bekend, maar het klinkt vooral als Royel Otis. Een heel dun laagje postpunk, een flinke scheut neo-psychedelica en vooral heel veel pop zorgen voor 38 zorgeloze minuten. Het zijn 38 minuten waarin de klanken loom en zwoel zijn, de zang verleidelijk en de refreinen meedogenloos. Het valt niet mee om popliedjes te schrijven waar de luisteraar direct als een blok voor valt, maar Royel Otis draait er de hand niet voor om.
De zomer in Nederland zit er helaas bijna op, maar de zomer duurt eindeloos met hickey. Het leek me een flinke opgave voor Royel Maddell en Otis Pavlovic om in de buurt te komen bij PRATTS & PAIN, maar nu het tweede album van de Australiërs voor de zoveelste keer uit de speakers komt, kan ik alleen maar concluderen dat ze het weer geflikt hebben. De komende tijd wordt de zomer naar verluidt verdreven door wisselvalliger weer met flink wat regen. Met het heerlijke hickey uit de speakers blijft de zon gelukkig volop schijnen. Erwin Zijleman
