Luister naar Whistling Pie van Mitch Rowland en je denkt in eerste instantie dat je luistert naar nog niet eerder uitgebrachte muziek van Elliott Smith. Luister wat beter en je hoort dat de muziek van Mitch Rowland net wat lichtvoetiger en zonniger is. Het klinkt flink anders dan de muziek die bij zijn werkgever Harry Styles maakt, maar de songs van Mitch Rowland beschikken absoluut over de potentie om een breder publiek aan te spreken. Het klinkt ook op het tweede album van de muzikant uit Ohio weer bijzonder lekker, maar Whistling Pie is ook in muzikaal en artistiek opzicht zeker interessant en laat horen dat er voor Mitch Rowland ook leven is na of naast Harry Styles.
De Amerikaanse muzikant Mitch Rowland is vooral bekend vanwege zijn bijdragen aan zowel de albums als de concerten van Harry Styles, maar ik was ook zeker gecharmeerd van zijn eerste soloalbum, dat in de herfst van 2023 verscheen. Ik omschreef Come June destijds als een rustgevend album met lome en folky songs vol invloeden uit het verre en net wat minder verre verleden.
De invloeden uit het verre verleden kwamen vooral uit de Laurel Canyon folk, die in de late jaren 60 en vroege jaren 70 werd gemaakt in de heuvels rond Los Angeles, terwijl ik uit een wat minder ver verleden vooral invloeden van Elliott Smith hoorde. Dankzij de link met Harry Styles kreeg het debuutalbum van Mitch Rowland best wat aandacht, maar de hoge kwaliteit van zijn album bleef wat mij betreft wat onderbelicht.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik de naam van de Amerikaanse muzikant na twee jaar alweer vergeten was en ook Come June heb ik na mijn lovende woorden twee jaar geleden niet al te vaak meer beluisterd. Ik heb het album er vorige week weer eens bij gepakt en merkte dat de muziek van Mitch Rowland het uitstekend deed bij de op dat moment nog enigszins aanwezige zomer.
Die zomer is op het moment wat verder weg, maar ook het deze week verschenen nieuwe album van Mitch Rowland mag er weer zijn. In tegenstelling tot twee jaar geleden is Harry Styles op het moment niet al te actief, waardoor Whistling Pie wat minder aandacht krijgt dan zijn voorganger. Dat is jammer want ook op zijn tweede soloalbum laat Mitch Rowland horen dat hij een uitstekend gitarist en een zeer getalenteerd singer-songwriter is.
Ook bij beluistering van het tweede album van de Amerikaanse muzikant had ik onmiddellijk associaties met de muziek van Elliott Smith en ik zal niet de enige zijn. Dat ligt voor een belangrijk deel aan de fluisterzachte zang van Mitch Rowland, maar ook de muziek en de sfeer in zijn songs doen meer dan eens denken aan de songs van Elliott Smith, al waren de teksten van de in 2003 overleden muzikant wel een stuk donkerder dan die van Mitch Rowland.
Net als zijn voorganger is ook Whistling Pie een album dat het uitstekend doet wanneer de zon schijnt. Het album komt midden in de net uitgebroken herfst dan ook op een enigszins ongelukkig tijdstip, maar dat gold op zich ook voor het debuutalbum van Mitch Rowland, dat het desondanks prima deed. Het geldt vast ook weer voor het tweede album van de muzikant uit Ohio, want het weer lijkt toch wat op te klaren wanneer ik Whistling Pie door de speakers laat komen.
Ook dit keer maakt Mitch Rowland lome en dromerige muziek, die uitnodigt tot luieren en wegdromen. Het maakt van Whistling Pie een bijzonder aangenaam album, maar het is ook een album dat uitnodigt tot beter luisteren, want in muzikaal opzicht zit het allemaal knap in elkaar en Mitch Rowland is een prima zanger. De Amerikaanse muzikant maakt bovendien muziek die verschillende invloeden en invloeden uit verschillende tijden aan elkaar smeedt.
Ook het tweede album van Mitch Rowland is weer geen album waarmee hij zijn werkgever Harry Styles naar de kroon gaat steken, maar het is wel een album dat best in wat bredere kring mag worden opgepakt. De zonnestralen van het album gaan hier in ieder geval nog wel met enige regelmaat voorbij komen. Erwin Zijleman