Er verschijnen wekelijks meerdere countrypop albums, maar er is uiteindelijk maar een klein stapeltje albums dat in 2025 mee kan met de beste albums in het genre. In 2023 kwam a shot in the dark van Ashley Cooke op dit stapeltje terecht en na flink wat persoonlijke ellende keert ze deze week terug met ace. Het is gezien de speelduur misschien maar een mini-album, maar omdat ace 27 minuten goed is doet het wat mij betreft niet onder voor een volwaardig album. Ashley Cooke maakt nog altijd countrypop waarin country en pop op de juiste wijze in balans zijn, maar ze is zowel in muzikaal als in vocaal opzicht gegroeid. De samenwerking met een aantal grootheden uit Nashville tilt het album nog wat verder op.
Sinds mijn liefde voor countrypop een paar jaar geleden werd aangewakkerd en sindsdien alleen maar groter is geworden, heb ik stapels albums in het genre beluisterd. Een deel van deze albums ben ik inmiddels alweer vergeten, maar dat geldt zeker niet voor shot in the dark van Ashley Cooke. Het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante is wat mij betreft een van de beste countrypop albums uit 2023 en het album haalde bovendien mijn jaarlijstje.
Op het succes van shot in the dark volgde een zwaar jaar voor Ashley Cooke. Ze moest afscheid nemen van haar twee oma’s en in haar familie stapelden de gezondheidsproblemen zich op. Ze kreeg ook zelf te maken met gezondheidsproblemen, nadat bij haar een serieuze hartafwijking werd geconstateerd. Veel tijd om nieuwe muziek te maken was er de afgelopen twee jaar dan ook niet, maar met ace is er in ieder geval nieuwe muziek van Ashley Cooke.
Het deze week verschenen ace is met negen tracks en bijna 27 minuten muziek misschien meer een mini-album dan een album, maar ik ben blij met de nieuwe songs van Ashley Cooke. Alle persoonlijke misère heeft natuurlijk zijn sporen nagelaten op de nieuwe songs van de Amerikaanse muzikante, maar ze is de countrypop gelukkig trouw gebleven.
Mijn liefde voor countrypop is zeker niet blind, want ik ben kieskeurig wanneer het gaat om de verhouding tussen country en pop. Die verhouding is ook op ace weer precies zoals ik het graag hoor. De songs op ace bevatten flink wat invloeden uit de wat traditioneler klinkende countrymuziek, maar het zijn ook buitengewoon lekker in het gehoor liggende en modern klinkende popsongs.
Het zijn popsongs die laten horen dat Ashley Cooke zich sinds haar debuutalbum verder heeft ontwikkeld. Ik vind de nieuwe songs van de Amerikaanse muzikante in muzikaal opzicht een stuk beter klinken dan de songs op haar debuutalbum, die bij vlagen wel erg gepolijst klonken. De muziek op ace is net wat ruwer en heeft bovendien een aangename country vibe uit het verleden.
De stem van Ashley Cooke was op shot in the dark al mooi, maar op ace zingt ze nog wat beter. De zang op ace is net wat meer ingehouden, maar ook wat emotioneler dan op het debuutalbum. Dat kan ook bijna niet anders, want hoe ga je om met alle persoonlijke misère die Ashley Cooke trof en ook nog eens de wetenschap dat ze moet leven met een levensbedreigende hartafwijking.
Ashley Cooke blijft hiernaast ook een echte countrypop zangeres, wat betekent dat ook de nodige slechte ervaringen in de liefde moeten worden bezongen. Ook ace bevat de nodige country clichés, maar net als bijvoorbeeld Megan Moroney slaagt Ashley Cooke er in om ondanks een aantal gebaande paden haar songs fris en eigentijds te laten klinken.
Ik weet niet zo goed hoe ik ace moet beoordelen. Is het een tussendoortje in afwachting van een volwaardig album, of moeten we het doen met de 27 minuten die ace te bieden heeft. Ik kom de laatste tijd wel meer hele korte albums tegen dus ik sluit het laatste niet uit. Ik heb absoluut een voorkeur voor wat langere albums, maar ace bevalt me wel heel goed en kan wat mij betreft mee met het meest interessante dat de countrypop in 2025 te bieden heeft. Ik schrijf ace daarom op voor mijn jaarlijstje, mini-album of niet. Erwin Zijleman