Beck - One Foot In The Grave
De Amerikaanse muzikant Beck (Hansen) debuteerde in 2004 met het inmiddels tot een klassieker uitgegroeide Mellow Gold. De Amerikaan bracht in datzelfde jaar nog twee platen uit: het weinig coherente Stereopathetic Soul Manure en het authentiek klinkende One Foot In The Grave. Twee platen die destijds nauwelijks aandacht kregen, wat in het geval van Stereopathetic Soul Manure misschien ook wel het beste was. One Foot In The Grave was en is echter wel een overtuigende plaat en het is dan ook goed nieuws dat deze plaat nu opnieuw is uitgebracht. Waar Beck op Mellow Gold koos voor toegankelijke popmuziek vol invloeden uit de hiphop, waarin hij driftig strooide met elektronica en samples, is One Foot In The Grave een grotendeels akoestische plaat met traditioneel aandoende folk- en bluessongs. Op One Foot In The Grave horen we Beck als singer-songwriter aan het werk en dat doet hij zeker niet slecht. Op One Foot In The Grave eert Beck op aansprekende wijze de oude bluesmannen die hij tijdens zijn jeugd bewonderde, maar drukt hij ook op subtiele wijze (bijvoorbeeld via hier en daar een laagje gruis) zijn eigen stempel op muziek uit vervlogen tijden. One Foot In The Grave is een uiterst sobere en pure plaat. Een plaat die flink afwijkt van alles wat Beck sindsdien zou maken (ook Mellow Gold werd overigens na One Foot In The Grave opgenomen, maar verscheen een paar maanden eerder). Het is tegelijkertijd Beck’s meest persoonlijke en emotionele plaat. Waar Beck op Mellow Gold en veel van de platen die volgden de indruk wekte een zondagskind te zijn, horen we op One Foot In The Grave een breekbare muzikant die zijn indringende songs vol emotie vertolkt. Songs waarmee hij mij opvallend vaak weet te raken. De nieuwe uitgave van One Foot In The Grave bevat een flinke serie bonustracks, waarmee het totale aantal songs op deze plaat op maar liefst 30 komt. Songs die zeker niet allemaal even sterk zijn, maar er zitten de nodige pareltjes tussen en bij herhaalde beluistering groeit dit aantal alleen maar. Beck maakte sinds Mellow Gold een aantal fantastische platen, waaronder klassiekers als Odelay, Midnite Vultures en Sea Change. Platen waaraan One Foot In The Grave uiteindelijk niet kan tippen, maar een bijzondere plaat is het zeker. Erwin Zijleman
De Amerikaanse muzikant Beck (Hansen) debuteerde in 2004 met het inmiddels tot een klassieker uitgegroeide Mellow Gold. De Amerikaan bracht in datzelfde jaar nog twee platen uit: het weinig coherente Stereopathetic Soul Manure en het authentiek klinkende One Foot In The Grave. Twee platen die destijds nauwelijks aandacht kregen, wat in het geval van Stereopathetic Soul Manure misschien ook wel het beste was. One Foot In The Grave was en is echter wel een overtuigende plaat en het is dan ook goed nieuws dat deze plaat nu opnieuw is uitgebracht. Waar Beck op Mellow Gold koos voor toegankelijke popmuziek vol invloeden uit de hiphop, waarin hij driftig strooide met elektronica en samples, is One Foot In The Grave een grotendeels akoestische plaat met traditioneel aandoende folk- en bluessongs. Op One Foot In The Grave horen we Beck als singer-songwriter aan het werk en dat doet hij zeker niet slecht. Op One Foot In The Grave eert Beck op aansprekende wijze de oude bluesmannen die hij tijdens zijn jeugd bewonderde, maar drukt hij ook op subtiele wijze (bijvoorbeeld via hier en daar een laagje gruis) zijn eigen stempel op muziek uit vervlogen tijden. One Foot In The Grave is een uiterst sobere en pure plaat. Een plaat die flink afwijkt van alles wat Beck sindsdien zou maken (ook Mellow Gold werd overigens na One Foot In The Grave opgenomen, maar verscheen een paar maanden eerder). Het is tegelijkertijd Beck’s meest persoonlijke en emotionele plaat. Waar Beck op Mellow Gold en veel van de platen die volgden de indruk wekte een zondagskind te zijn, horen we op One Foot In The Grave een breekbare muzikant die zijn indringende songs vol emotie vertolkt. Songs waarmee hij mij opvallend vaak weet te raken. De nieuwe uitgave van One Foot In The Grave bevat een flinke serie bonustracks, waarmee het totale aantal songs op deze plaat op maar liefst 30 komt. Songs die zeker niet allemaal even sterk zijn, maar er zitten de nodige pareltjes tussen en bij herhaalde beluistering groeit dit aantal alleen maar. Beck maakte sinds Mellow Gold een aantal fantastische platen, waaronder klassiekers als Odelay, Midnite Vultures en Sea Change. Platen waaraan One Foot In The Grave uiteindelijk niet kan tippen, maar een bijzondere plaat is het zeker. Erwin Zijleman