Drie jaar na het uit elkaar vallen van Grandaddy keert voormalig voorman Jason Lytle terug met zijn eerste soloplaat. Een plaat die je misschien ook wel zijn tweede soloplaat kunt noemen, want Grandaddy’s zwanenzang Just Like The Fambly Cat maakte Lytle ook al grotendeels in zijn uppie. Het is achteraf bezien misschien wel de beste plaat die de band maakte, wat heeft gezorgd voor hooggespannen verwachtingen met betrekking tot Yours Truly, The Commuter. Hooggespannen verwachtingen die Jason Lytle meer dan waar maakt, want Yours Truly, The Commuter is een hele leuke plaat geworden. Waar Just Like The Fambly Cat naadloos aansloot op de vorige platen van Grandaddy, slaat Jason Lytle op Yours Truly, The Commuter voorzichtig nieuwe wegen in. Jason Lytle verhuisde voor de opnamen van zijn eerste officiĆ«le soloplaat van California naar Montana en dat heeft zijn weerslag gehad op het geluid op deze plaat. Op Yours Truly, The Commuter horen we aan de ene kant de zonnige elektronische klanken die we van Grandaddy kennen, maar is aan de andere kant ook ruimte voor een wat minder gepolijst en akoestisch geluid. Jason Lytle is zijn Californische roots nog zeker niet vergeten, maar voelt zich ook thuis in Montana; het levert de perfecte mix van zuidelijke zonneschijn en de eenvoud van het bestaan in de Rocky Mountains op. De uitstekende balans tussen speelse elektronica en een meer singer-songwriter gerichte aanpak, werpt op Yours Truly, The Commuter nadrukkelijk zijn vruchten af. Waar de muziek van Grandaddy me in het verleden vaak al na een paar songs op de zenuwen begon te werken, is Yours Truly, The Commuter een bijna rustgevende plaat. Een plaat waarmee Jason Lytle de aandacht moeiteloos weet vast te houden. Yours Truly, The Commuter is een intieme en eerlijke plaat die na herhaalde beluistering louter groeibriljanten lijkt te bevatten. Muziek die soms niet eens zo heel ver is verwijderd van het beste van Grandaddy, maar toch anders klinkt. Yours Truly, The Commuter is een intieme en avontuurlijke singer-songwriter plaat van een niveau dat slechts door een beperkt aantal muzikanten wordt gehaald. Het is bovendien een plaat die alleen maar beter wordt. De conclusie is dan ook simpel: Grandaddy is dood, leve Jason Lytle! Erwin Zijleman