Piers Faccini - Two Grains Of Sand
Piers Faccini heeft Italiaans en Engels bloed, maar woont al bijna zijn hele leven in Frankrijk. Hij debuteerde drie jaar geleden met het prachtige Tearing Sky; een plaat waarop Piers Faccini afwisselend klonk als een jonge Tom Waits en als Jeff Buckley, maar ook op fraaie wijze aan de haal ging met invloeden uit de Afrikaanse muziek. Tearing Sky behoorde wat mij betreft tot de betere debuten van 2006, maar de plaat kreeg, ondanks de steun van Ben Harper en bijdragen van zijn band The Innocent Criminals, helaas nauwelijks aandacht. De een jaar later verschenen opvolger Leave No Trace kreeg zo mogelijk nog minder aandacht en werd in Nederland niet eens uitgebracht, waardoor ik de plaat zelf ook heb gemist helaas. Een maand of twee geleden verscheen de derde plaat van Piers Faccini, Two Grains Of Sand, en ook deze plaat wordt tot dusver vrijwel genegeerd. Het is werkelijk doodzonde, want ook hetgeen dat Piers Faccini op zijn derde plaat laat horen is weer van grote klasse. Two Grains Of Sand valt op door popsongs die bijzonder lekker in het gehoor liggen, maar veel complexer in elkaar zitten dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Popliedjes zoals Nick Drake en Jeff Buckley ze ooit maakten en zoals een singer-songwriter als Damien Rice ze nog steeds maakt. Wel klinken de songs van Piers Faccini wat minder zwaar en is het muzikale palet dat de Brits-Italiaanse Fransman bestrijkt aanmerkelijk breder. Op Two Grains Of Sand domineren de invloeden uit de folk, blues en de Afrikaanse muziek. De meeste songs van Piers Faccini klinken laid-back en zonnig, al hebben alle songs ook zeker hun donkere of op zijn minst melancholische kant. In muzikaal opzicht houdt Piers Faccini het op Two Grains Of Sand redelijk simpel, waardoor zijn gitaarstem en met name zijn wat hese maar gloedvolle vocalen uitstekend tot zijn recht komen. Waar Piers Faccini in het verleden nog redelijk dicht bij zijn inspiratiebronnen bleef, heeft hij op Two Grains Of Sand een duidelijk eigen geluid ontwikkeld. Een geluid waarin met minimale middelen een maximaal effect wordt gesorteerd. Luister naar Two Grains Of Sand en je waant je in een verlaten oord op het Franse platteland. Ver van het jachtige bestaan thuis, maar voorzien van alles wat je nodig hebt. Two Grains Of Sand is als een eenvoudige Franse maaltijd en een goed glas lokale wijn; het lijkt allemaal erg simpel, maar de smaakpapillen worden maximaal geprikkeld, hetgeen direct een gelukzalig gevoel oplevert. Steeds als ik Two Grains Of Sand op zet maakt dit gelukzalige gevoel zich van mij meester en vooralsnog wordt dit gevoel alleen maar sterker. Piers Faccini is wat mij betreft nog altijd één van de best bewaarde geheimen van de huidige singer-songwriter muziek; Two Grains Of Sand een hele mooie plaat die garant staat voor een hele mooie en rustgevende zomer. Erwin Zijleman
Piers Faccini heeft Italiaans en Engels bloed, maar woont al bijna zijn hele leven in Frankrijk. Hij debuteerde drie jaar geleden met het prachtige Tearing Sky; een plaat waarop Piers Faccini afwisselend klonk als een jonge Tom Waits en als Jeff Buckley, maar ook op fraaie wijze aan de haal ging met invloeden uit de Afrikaanse muziek. Tearing Sky behoorde wat mij betreft tot de betere debuten van 2006, maar de plaat kreeg, ondanks de steun van Ben Harper en bijdragen van zijn band The Innocent Criminals, helaas nauwelijks aandacht. De een jaar later verschenen opvolger Leave No Trace kreeg zo mogelijk nog minder aandacht en werd in Nederland niet eens uitgebracht, waardoor ik de plaat zelf ook heb gemist helaas. Een maand of twee geleden verscheen de derde plaat van Piers Faccini, Two Grains Of Sand, en ook deze plaat wordt tot dusver vrijwel genegeerd. Het is werkelijk doodzonde, want ook hetgeen dat Piers Faccini op zijn derde plaat laat horen is weer van grote klasse. Two Grains Of Sand valt op door popsongs die bijzonder lekker in het gehoor liggen, maar veel complexer in elkaar zitten dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Popliedjes zoals Nick Drake en Jeff Buckley ze ooit maakten en zoals een singer-songwriter als Damien Rice ze nog steeds maakt. Wel klinken de songs van Piers Faccini wat minder zwaar en is het muzikale palet dat de Brits-Italiaanse Fransman bestrijkt aanmerkelijk breder. Op Two Grains Of Sand domineren de invloeden uit de folk, blues en de Afrikaanse muziek. De meeste songs van Piers Faccini klinken laid-back en zonnig, al hebben alle songs ook zeker hun donkere of op zijn minst melancholische kant. In muzikaal opzicht houdt Piers Faccini het op Two Grains Of Sand redelijk simpel, waardoor zijn gitaarstem en met name zijn wat hese maar gloedvolle vocalen uitstekend tot zijn recht komen. Waar Piers Faccini in het verleden nog redelijk dicht bij zijn inspiratiebronnen bleef, heeft hij op Two Grains Of Sand een duidelijk eigen geluid ontwikkeld. Een geluid waarin met minimale middelen een maximaal effect wordt gesorteerd. Luister naar Two Grains Of Sand en je waant je in een verlaten oord op het Franse platteland. Ver van het jachtige bestaan thuis, maar voorzien van alles wat je nodig hebt. Two Grains Of Sand is als een eenvoudige Franse maaltijd en een goed glas lokale wijn; het lijkt allemaal erg simpel, maar de smaakpapillen worden maximaal geprikkeld, hetgeen direct een gelukzalig gevoel oplevert. Steeds als ik Two Grains Of Sand op zet maakt dit gelukzalige gevoel zich van mij meester en vooralsnog wordt dit gevoel alleen maar sterker. Piers Faccini is wat mij betreft nog altijd één van de best bewaarde geheimen van de huidige singer-songwriter muziek; Two Grains Of Sand een hele mooie plaat die garant staat voor een hele mooie en rustgevende zomer. Erwin Zijleman