Monsters Of Folk - Monsters Of Folk
In de jaren 70 was de zogenaamde “supergroep” een bekend fenomeen. Het bij elkaar zetten van de leden van een aantal bekende bands was over het algemeen een garantie voor commercieel succes, maar in artistiek opzicht vielen de prestaties van de supergroepen, waarin te grote ego’s elkaar over het algemeen nadrukkelijk in de weg zaten, meestal tegen. Commerciële zekerheden zijn er al lang niet meer in de muziekindustrie, waardoor de supergroep zo langzamerhand een curiositeit is geworden (al lijkt de supergroep met het recente opduiken van The Dead Weather en Them Crooked Vultures bezig aan een serieuze comeback). Met Monsters Of Folk duikt een nieuwe supergroep op en deze, zo zal ik maar alvast verklappen, weet in artistiek opzicht wel potten te breken. Monsters Of Folk bestaat uit (voormalig) Bright Eyes voorman Conor Oberst, My Morning Jacket zanger Jim James, gitarist M. Ward (die vorig jaar als onderdeel van het duo She & Him één van de leukere platen van het jaar afleverde) en Saddle Creek platenbaas en producer Mike Mogis. Stuk voor stuk muzikanten die de afgelopen jaren flink wat indruk hebben gemaakt en met elkaar goed zijn voor een flinke stapel uitstekende platen. Waar de meeste supergroepen worden verlamd door botsende ego’s, weten Conor Oberst, Jim James, M. Ward en Mike Mogis elkaar op het titelloze debuut van Monsters Of Folk te inspireren tot grootse daden. Het debuut van Monsters Of Folk is zo’n zeldzame plaat die hoorbaar met heel veel plezier is gemaakt, maar die er ook nog eens echt toe doet. In muzikaal opzicht drukt met name Conor Oberst zijn stempel op de muziek van Monsters Of Folk, want deze gelegenheidsband klinkt meerdere malen als Bright Eyes in haar allerbeste dagen. Maar dan wel Bright Eyes met een betere zanger (Jim James) en een gitarist die keer op keer weet te verrassen (M. Ward). De muziek van Monsters Of Folk bevindt zich voornamelijk op het snijvlak van rootsrock en alt-country, maar ook uitstapjes richting psychedelica, folk, blues, soul en West-Coast pop worden niet geschuwd. Het levert een veelzijdige plaat op van een griezelig hoog niveau. Er zijn maar heel weinig supergroepen uit het verleden die een plaat hebben gemaakt die de boeken in kan als een klassieker. Monsters Of Folk heeft er wat mij betreft wel een gemaakt. Dit samenwerkingsverband smaakt absoluut naar veel meer. Erwin Zijleman
In de jaren 70 was de zogenaamde “supergroep” een bekend fenomeen. Het bij elkaar zetten van de leden van een aantal bekende bands was over het algemeen een garantie voor commercieel succes, maar in artistiek opzicht vielen de prestaties van de supergroepen, waarin te grote ego’s elkaar over het algemeen nadrukkelijk in de weg zaten, meestal tegen. Commerciële zekerheden zijn er al lang niet meer in de muziekindustrie, waardoor de supergroep zo langzamerhand een curiositeit is geworden (al lijkt de supergroep met het recente opduiken van The Dead Weather en Them Crooked Vultures bezig aan een serieuze comeback). Met Monsters Of Folk duikt een nieuwe supergroep op en deze, zo zal ik maar alvast verklappen, weet in artistiek opzicht wel potten te breken. Monsters Of Folk bestaat uit (voormalig) Bright Eyes voorman Conor Oberst, My Morning Jacket zanger Jim James, gitarist M. Ward (die vorig jaar als onderdeel van het duo She & Him één van de leukere platen van het jaar afleverde) en Saddle Creek platenbaas en producer Mike Mogis. Stuk voor stuk muzikanten die de afgelopen jaren flink wat indruk hebben gemaakt en met elkaar goed zijn voor een flinke stapel uitstekende platen. Waar de meeste supergroepen worden verlamd door botsende ego’s, weten Conor Oberst, Jim James, M. Ward en Mike Mogis elkaar op het titelloze debuut van Monsters Of Folk te inspireren tot grootse daden. Het debuut van Monsters Of Folk is zo’n zeldzame plaat die hoorbaar met heel veel plezier is gemaakt, maar die er ook nog eens echt toe doet. In muzikaal opzicht drukt met name Conor Oberst zijn stempel op de muziek van Monsters Of Folk, want deze gelegenheidsband klinkt meerdere malen als Bright Eyes in haar allerbeste dagen. Maar dan wel Bright Eyes met een betere zanger (Jim James) en een gitarist die keer op keer weet te verrassen (M. Ward). De muziek van Monsters Of Folk bevindt zich voornamelijk op het snijvlak van rootsrock en alt-country, maar ook uitstapjes richting psychedelica, folk, blues, soul en West-Coast pop worden niet geschuwd. Het levert een veelzijdige plaat op van een griezelig hoog niveau. Er zijn maar heel weinig supergroepen uit het verleden die een plaat hebben gemaakt die de boeken in kan als een klassieker. Monsters Of Folk heeft er wat mij betreft wel een gemaakt. Dit samenwerkingsverband smaakt absoluut naar veel meer. Erwin Zijleman