The Mummers - Tale To Tell
Tale To Tell van The Mummers verscheen het afgelopen voorjaar al, maar wist tot dusver nog niet veel aandacht te trekken. Vorige maand werd de plaat echter alsnog opgepikt door de toonaangevende Britse muziektijdschriften en lijkt het toch nog goed te komen met de band rond (of is het het alter ego van?) zangeres Raissa Khan-Panni. Heel verrassend is dat niet, want Tale To Tell is een plaat vol betoverende muziek. Deze betovering wordt deels veroorzaakt door de geschoolde en wat klassiek aandoende stem van Raissa Khan-Panni. Het is een warm aanvoelende stem met een flink bereik, die mij vooral doet denken aan die van Nina Persson van The Cardigans, maar ook een vleugje Karen Carpenter of Eva Cassidy is hoorbaar. Ook de instrumentatie op Tale To Tell draagt nadrukkelijk bij aan de toverkracht van deze plaat. Het merendeel van de songs is rijk georkestreerd met volop blazers en strijkers, maar ook voor wat meer ingetogen en vaak wat jazzy klanken is plaats. Veel van de tracks zijn duidelijk beïnvloedt door filmmuziek of hebben op zijn minst een beeldend karakter, wat de vergelijking oproept met het nog altijd onovertroffen debuut van Goldfrapp. Maar ook de vergelijking met uiteenlopende muzikanten als Björk (vanwege de atmosferische aard van de muziek), Kate Bush (vanwege de veelzijdigheid en het gevoel voor experiment), Norah Jones (vanwege de jazzy nachtclub invloeden) of Rufus Wainwright (vanwege de voorkeur voor walsmuziek) is niet onzinnig. Tale To Tell van The Mummers is een plaat die toegankelijke popsongs op fraaie wijze combineert met een bijna overdadige instrumentatie en productie en het nodige muzikale avontuur. Raissa Khan-Panni schotelt ons muziek voor die in eerste instantie aandoet als een zak snoep. Op zijn tijd best lekker, maar ook wel erg zoet, eenvormig en kunstmatig. Bij herhaalde beluistering is de suikerlaag er echter wel af en blijft muziek over die verwarmt, betovert en de fantasie volop prikkelt. De Britten aarzelden in eerste instantie even, maar hebben The Mummers inmiddels met beide armen omarmd. Het is wat mij betreft de hoogste tijd om de Britten maar weer eens te volgen. Erwin Zijleman
Tale To Tell van The Mummers verscheen het afgelopen voorjaar al, maar wist tot dusver nog niet veel aandacht te trekken. Vorige maand werd de plaat echter alsnog opgepikt door de toonaangevende Britse muziektijdschriften en lijkt het toch nog goed te komen met de band rond (of is het het alter ego van?) zangeres Raissa Khan-Panni. Heel verrassend is dat niet, want Tale To Tell is een plaat vol betoverende muziek. Deze betovering wordt deels veroorzaakt door de geschoolde en wat klassiek aandoende stem van Raissa Khan-Panni. Het is een warm aanvoelende stem met een flink bereik, die mij vooral doet denken aan die van Nina Persson van The Cardigans, maar ook een vleugje Karen Carpenter of Eva Cassidy is hoorbaar. Ook de instrumentatie op Tale To Tell draagt nadrukkelijk bij aan de toverkracht van deze plaat. Het merendeel van de songs is rijk georkestreerd met volop blazers en strijkers, maar ook voor wat meer ingetogen en vaak wat jazzy klanken is plaats. Veel van de tracks zijn duidelijk beïnvloedt door filmmuziek of hebben op zijn minst een beeldend karakter, wat de vergelijking oproept met het nog altijd onovertroffen debuut van Goldfrapp. Maar ook de vergelijking met uiteenlopende muzikanten als Björk (vanwege de atmosferische aard van de muziek), Kate Bush (vanwege de veelzijdigheid en het gevoel voor experiment), Norah Jones (vanwege de jazzy nachtclub invloeden) of Rufus Wainwright (vanwege de voorkeur voor walsmuziek) is niet onzinnig. Tale To Tell van The Mummers is een plaat die toegankelijke popsongs op fraaie wijze combineert met een bijna overdadige instrumentatie en productie en het nodige muzikale avontuur. Raissa Khan-Panni schotelt ons muziek voor die in eerste instantie aandoet als een zak snoep. Op zijn tijd best lekker, maar ook wel erg zoet, eenvormig en kunstmatig. Bij herhaalde beluistering is de suikerlaag er echter wel af en blijft muziek over die verwarmt, betovert en de fantasie volop prikkelt. De Britten aarzelden in eerste instantie even, maar hebben The Mummers inmiddels met beide armen omarmd. Het is wat mij betreft de hoogste tijd om de Britten maar weer eens te volgen. Erwin Zijleman