Joss Stone - Colour Me Free!
De Britse zangeres Joss Stone was pas 16 jaar oud toen ze in 2003 debuteerde met The Soul Sessions; een plaat die wat mij betreft nog altijd moet worden gerekend tot de meest memorabele debuten van het nog jonge millennium. Op The Soul Sessions vertolkte de piepjonge Joss Stone, begeleid door een aantal oude rotten uit het vak, op opvallend overtuigende en verbazingwekkend doorleefde wijze vintage soul. Ik krijg nog altijd koude rillingen als ik de plaat hoor. Joss Stone werd vervolgens volwassen en ging op zoek naar een eigen geluid. Dit werd haar niet in dank afgenomen door de critici, die al dat geflirt met hiphop en r&b maar niets vonden en het liefst The Soul Sessions part II en part III hadden gehoord. Natuurlijk vond ook ik Mind, Body & Soul uit 2004 en Introducing Joss Stone uit 2007 veel minder dan The Soul Sessions, maar Joss Stone verdiende in mijn ogen krediet, al was het maar omdat ze in vocaal opzicht nog altijd de vloer aanveegde met al haar concurrenten. Inmiddels zijn we toe aan de vierde Joss Stone plaat, Colour Me Free!. Colour Me Free! kwam er overigens niet zonder slag of stoot. Joss Stone’s persoonlijke leven ging langs een aantal diepe dalen en bovendien kreeg ze het flink aan de stok met haar platenmaatschappij, die haar nadrukkelijk in de R&B hoek probeerde te duwen en zich deze in commercieel opzicht aantrekkelijke melkkoe niet zomaar liet ontnemen. Colour Me Free! werd hierdoor flink vertraagd, maar gelukkig heeft Joss Stone de strijd met de achter de feiten aan lopende platenbonzen vooralsnog gewonnen en doet ze op haar vierde plaat precies waar ze zelf zin in heeft. Colour Me Free! keert voor een deel terug naar de retro soul van The Soul Sessions, maar bevat ook volop invloeden uit de jazz, blues, pop, r&b en hiphop. Het levert een plaat op die niet over de hele linie weet te overtuigen, maar wel een aantal geweldige songs bevat. Met name in de songs waarin Joss Stone kiest voor oude soul of rauwe blues hoor ik eindelijk weer het vuur dat The Soul Sessions een paar jaar geleden zo indrukwekkend maakte, maar ook in de songs met wat meer eigentijdse invloeden klinkt het plezier door dat op de vorige platen nog wel eens ontbrak. Het helaas in een foeilelijke hoes gestoken Colour Me Free! is daarom wat mij betreft de start van een nieuwe fase in de carrière van Joss Stone. Ze is er nog lang niet, maar het plekje in de eregalerij van de soul lonkt nog altijd. Erwin Zijleman
De Britse zangeres Joss Stone was pas 16 jaar oud toen ze in 2003 debuteerde met The Soul Sessions; een plaat die wat mij betreft nog altijd moet worden gerekend tot de meest memorabele debuten van het nog jonge millennium. Op The Soul Sessions vertolkte de piepjonge Joss Stone, begeleid door een aantal oude rotten uit het vak, op opvallend overtuigende en verbazingwekkend doorleefde wijze vintage soul. Ik krijg nog altijd koude rillingen als ik de plaat hoor. Joss Stone werd vervolgens volwassen en ging op zoek naar een eigen geluid. Dit werd haar niet in dank afgenomen door de critici, die al dat geflirt met hiphop en r&b maar niets vonden en het liefst The Soul Sessions part II en part III hadden gehoord. Natuurlijk vond ook ik Mind, Body & Soul uit 2004 en Introducing Joss Stone uit 2007 veel minder dan The Soul Sessions, maar Joss Stone verdiende in mijn ogen krediet, al was het maar omdat ze in vocaal opzicht nog altijd de vloer aanveegde met al haar concurrenten. Inmiddels zijn we toe aan de vierde Joss Stone plaat, Colour Me Free!. Colour Me Free! kwam er overigens niet zonder slag of stoot. Joss Stone’s persoonlijke leven ging langs een aantal diepe dalen en bovendien kreeg ze het flink aan de stok met haar platenmaatschappij, die haar nadrukkelijk in de R&B hoek probeerde te duwen en zich deze in commercieel opzicht aantrekkelijke melkkoe niet zomaar liet ontnemen. Colour Me Free! werd hierdoor flink vertraagd, maar gelukkig heeft Joss Stone de strijd met de achter de feiten aan lopende platenbonzen vooralsnog gewonnen en doet ze op haar vierde plaat precies waar ze zelf zin in heeft. Colour Me Free! keert voor een deel terug naar de retro soul van The Soul Sessions, maar bevat ook volop invloeden uit de jazz, blues, pop, r&b en hiphop. Het levert een plaat op die niet over de hele linie weet te overtuigen, maar wel een aantal geweldige songs bevat. Met name in de songs waarin Joss Stone kiest voor oude soul of rauwe blues hoor ik eindelijk weer het vuur dat The Soul Sessions een paar jaar geleden zo indrukwekkend maakte, maar ook in de songs met wat meer eigentijdse invloeden klinkt het plezier door dat op de vorige platen nog wel eens ontbrak. Het helaas in een foeilelijke hoes gestoken Colour Me Free! is daarom wat mij betreft de start van een nieuwe fase in de carrière van Joss Stone. Ze is er nog lang niet, maar het plekje in de eregalerij van de soul lonkt nog altijd. Erwin Zijleman