Allison Moorer - Crows
De Amerikaanse singer-songwriter Allison Moorer (de zus van Shelby Lynne en tegenwoordig ook de vrouw van Steve Earle) heeft de afgelopen twaalf jaar een nogal wispelturige serie platen uitgebracht. Moorer dook in eerste instantie op met nogal gepolijst klinkende Nashville country, wat het veelbelovende Alabama Song (1998) en het stiekem toch wel fraaie The Hardest Part (2000) opleverde. Op de twee platen die volgden, Miss Fortune (2002) en The Duel (2004) bleek Allison Moorer ook te kunnen rocken, wat met name op The Duel (met afstand mijn favoriete Allison Moorer plaat) verrassend goed uitpakte. Op het min of meer samen met Steve Earle gemaakte Getting Somewhere (2006) en het met covers gevulde Mockingbird (2008) koos Allison Moorer tenslotte voor een veelzijdig en veelkleurig rootsgeluid. Alle platen van Allison Moorer hebben een aantal dingen met elkaar gemeen: ze zijn stuk voor stuk mooi geproduceerd, bevatten doorleefde songs vol diepgang en worden gedragen door de werkelijk fantastische stem van Allison Moorer. Het zijn ingrediënten die terugkeren op Allison Moorer’s zevende studioplaat, Crows. Crows klinkt voor de afwisseling weer eens anders dan zijn twee voorgangers. Waar Allison Moorer op haar vorige twee platen duidelijk leek te kiezen voor de rootsmuziek, schuift ze op Crows weer wat meer op in de richting van de pop. Crows is geproduceerd door R.S. Field, die ook op Miss Fortune en The Duel met Allison Moorer werkte, maar dit keer niet heeft gekozen voor ronkende gitaren maar voor een betrekkelijk ingetogen, stemmig en subtiel klinkend geluid. Allison Moorer heeft haar vocalen aangepast aan dit voor een belangrijk deel akoestische geluid. De countrysnik van haar eerste platen is zo goed als verdwenen en ook de intense uithalen die The Duel zo fascinerend maakten schitteren door afwezigheid. Qua zang doet Crows wel wat denken aan de muziek van k.d. lang, wat wat mij betreft moet worden opgevat als een groot compliment, maar hier en daar hoor ik ook wel iets van Laura Nyro, een misschien nog wel groter compliment. Crows is een plaat die direct aangenaam klinkt, maar vervolgens ook blijft hangen door de geweldige en heerlijk soulvolle zang en de toegankelijke songs. Vergeleken met Allison Moorer’s vorige platen klinkt Crows in eerste instantie misschien erg lichtvoetig, maar dat blijkt na enige gewenning wel mee te vallen. Crows is een plaat waarop eigenlijk niets is aan te merken. De songs zijn aansprekend, de instrumentatie is even fraai als doeltreffend en de productie is glashelder. De weergaloze zang van Allison Moorer doet de rest. De afgelopen jaren viel de muziek van Allison Moorer me om onduidelijke reden wat tegen, maar met Crows is een van de beste zangeressen van het moment weer helemaal terug met een hele sterke plaat die eigenlijk alleen nog maar beter kan worden. Erwin Zijleman
De Amerikaanse singer-songwriter Allison Moorer (de zus van Shelby Lynne en tegenwoordig ook de vrouw van Steve Earle) heeft de afgelopen twaalf jaar een nogal wispelturige serie platen uitgebracht. Moorer dook in eerste instantie op met nogal gepolijst klinkende Nashville country, wat het veelbelovende Alabama Song (1998) en het stiekem toch wel fraaie The Hardest Part (2000) opleverde. Op de twee platen die volgden, Miss Fortune (2002) en The Duel (2004) bleek Allison Moorer ook te kunnen rocken, wat met name op The Duel (met afstand mijn favoriete Allison Moorer plaat) verrassend goed uitpakte. Op het min of meer samen met Steve Earle gemaakte Getting Somewhere (2006) en het met covers gevulde Mockingbird (2008) koos Allison Moorer tenslotte voor een veelzijdig en veelkleurig rootsgeluid. Alle platen van Allison Moorer hebben een aantal dingen met elkaar gemeen: ze zijn stuk voor stuk mooi geproduceerd, bevatten doorleefde songs vol diepgang en worden gedragen door de werkelijk fantastische stem van Allison Moorer. Het zijn ingrediënten die terugkeren op Allison Moorer’s zevende studioplaat, Crows. Crows klinkt voor de afwisseling weer eens anders dan zijn twee voorgangers. Waar Allison Moorer op haar vorige twee platen duidelijk leek te kiezen voor de rootsmuziek, schuift ze op Crows weer wat meer op in de richting van de pop. Crows is geproduceerd door R.S. Field, die ook op Miss Fortune en The Duel met Allison Moorer werkte, maar dit keer niet heeft gekozen voor ronkende gitaren maar voor een betrekkelijk ingetogen, stemmig en subtiel klinkend geluid. Allison Moorer heeft haar vocalen aangepast aan dit voor een belangrijk deel akoestische geluid. De countrysnik van haar eerste platen is zo goed als verdwenen en ook de intense uithalen die The Duel zo fascinerend maakten schitteren door afwezigheid. Qua zang doet Crows wel wat denken aan de muziek van k.d. lang, wat wat mij betreft moet worden opgevat als een groot compliment, maar hier en daar hoor ik ook wel iets van Laura Nyro, een misschien nog wel groter compliment. Crows is een plaat die direct aangenaam klinkt, maar vervolgens ook blijft hangen door de geweldige en heerlijk soulvolle zang en de toegankelijke songs. Vergeleken met Allison Moorer’s vorige platen klinkt Crows in eerste instantie misschien erg lichtvoetig, maar dat blijkt na enige gewenning wel mee te vallen. Crows is een plaat waarop eigenlijk niets is aan te merken. De songs zijn aansprekend, de instrumentatie is even fraai als doeltreffend en de productie is glashelder. De weergaloze zang van Allison Moorer doet de rest. De afgelopen jaren viel de muziek van Allison Moorer me om onduidelijke reden wat tegen, maar met Crows is een van de beste zangeressen van het moment weer helemaal terug met een hele sterke plaat die eigenlijk alleen nog maar beter kan worden. Erwin Zijleman