Reckless Kelly - Somewhere In Time
Reckless Kelly werd aan het eind van de jaren 90 opgericht in Bend, Oregon, maar werd pas opgemerkt toen de band een paar jaar later naar Austin, Texas, verhuisde. De band brak uiteindelijk door met het in 2003 verschenen Under The Table And Above The Sun; ook mijn eerste kennismaking met de muziek van Reckless Kelly. Under The Table And Above The Sun verscheen in een periode waarin het alt-country genre volop bloeide. De plaat werd omarmd door een breed publiek en overladen met positieve recensies. 7 jaar later klinkt de rauwe en energieke countryrock op de doorbraakplaat van Reckless Kelly nog altijd fantastisch. De platen die volgden waren zeker niet minder dan Under The Table And Above The Sun. De fantastische liveplaat Reckless Kelly Was Here uit 2006 en het vrijwel genegeerde Bulletproof uit 2008 waren misschien zelfs wel beter, maar trokken veel minder aandacht, hetgeen ongetwijfeld te maken had met de vermeende crisis in de alt-country (waarvan ik overigens zelf niets gemerkt heb de afgelopen jaren). Nu de financiële crisis langzaam van het toneel verdwijnt, moeten we ook maar eens ophouden over de crisis binnen de alt-country. Ook op haar nieuwe plaat, Somewhere In Time, maakt Reckless Kelly immers weer muziek die net zo goed en urgent is als de muziek die de band 7 jaar geleden maakte. Op Somewhere In Time eert Reckless Kelly de Amerikaanse singer-songwriter Pinto Bennett en zijn band The Famous Motel Cowboys, die Reckless Kelly in de band’s beginjaren op weg hielpen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit van Pinto Bennett had gehoord, maar de man schrijft prima songs, die door Reckless Kelly op bijzonder energieke wijze worden vertolkt. Reckless Kelly heeft nog altijd een voorkeur voor lekker stevige countryrock die meer naar rock dan naar country neigt, maar schuwt uitstapjes naar andere deelgenres binnen het roostsegment, waaronder honky tonk, zeker niet. Het is nog altijd muziek die raakt aan die van Steve Earle, Uncle Tupelo en noem ze maar op. Muziek waar je niet heel zwaar over moet doen, maar die ondertussen wel bijzonder lekker uit de speakers knalt, waardoor ook Somewhere In Time weer naar veel meer smaakt. Of om AllMusic.com te citeren: “The result is a country-rock album that's as satisfying as a 12-ounce steak with a big pile of mashed potatoes”. Zo is het maar net! Erwin Zijleman
Reckless Kelly werd aan het eind van de jaren 90 opgericht in Bend, Oregon, maar werd pas opgemerkt toen de band een paar jaar later naar Austin, Texas, verhuisde. De band brak uiteindelijk door met het in 2003 verschenen Under The Table And Above The Sun; ook mijn eerste kennismaking met de muziek van Reckless Kelly. Under The Table And Above The Sun verscheen in een periode waarin het alt-country genre volop bloeide. De plaat werd omarmd door een breed publiek en overladen met positieve recensies. 7 jaar later klinkt de rauwe en energieke countryrock op de doorbraakplaat van Reckless Kelly nog altijd fantastisch. De platen die volgden waren zeker niet minder dan Under The Table And Above The Sun. De fantastische liveplaat Reckless Kelly Was Here uit 2006 en het vrijwel genegeerde Bulletproof uit 2008 waren misschien zelfs wel beter, maar trokken veel minder aandacht, hetgeen ongetwijfeld te maken had met de vermeende crisis in de alt-country (waarvan ik overigens zelf niets gemerkt heb de afgelopen jaren). Nu de financiële crisis langzaam van het toneel verdwijnt, moeten we ook maar eens ophouden over de crisis binnen de alt-country. Ook op haar nieuwe plaat, Somewhere In Time, maakt Reckless Kelly immers weer muziek die net zo goed en urgent is als de muziek die de band 7 jaar geleden maakte. Op Somewhere In Time eert Reckless Kelly de Amerikaanse singer-songwriter Pinto Bennett en zijn band The Famous Motel Cowboys, die Reckless Kelly in de band’s beginjaren op weg hielpen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit van Pinto Bennett had gehoord, maar de man schrijft prima songs, die door Reckless Kelly op bijzonder energieke wijze worden vertolkt. Reckless Kelly heeft nog altijd een voorkeur voor lekker stevige countryrock die meer naar rock dan naar country neigt, maar schuwt uitstapjes naar andere deelgenres binnen het roostsegment, waaronder honky tonk, zeker niet. Het is nog altijd muziek die raakt aan die van Steve Earle, Uncle Tupelo en noem ze maar op. Muziek waar je niet heel zwaar over moet doen, maar die ondertussen wel bijzonder lekker uit de speakers knalt, waardoor ook Somewhere In Time weer naar veel meer smaakt. Of om AllMusic.com te citeren: “The result is a country-rock album that's as satisfying as a 12-ounce steak with a big pile of mashed potatoes”. Zo is het maar net! Erwin Zijleman