Johnny Cash - American VI: Ain't No Grave
Het is later dit jaar al weer 7 jaar geleden dat Johnny Cash overleed. Het een paar jaar na zijn dood verschenen American V: A Hundred Highways leek een prachtig slotakkoord van zijn samenwerking met producer Rick Rubin, maar omdat Rubin destijds al aangaf dat er nog het een en ander in het vat zat, kwam het deze maand verschenen American VI: Ain't No Grave niet helemaal als een verrassing. Het leek me op voorhand een riskante zet. De American Recordings serie bestond tot voor kort uit vijf unieke platen, die moeten worden gerekend tot de vele hoogtepunten binnen het bijzonder omvangrijke oeuvre van Johnny Cash. De eerste verhalen over het met restopnamen gevulde zesde waren ook niet erg positief, maar daar begrijp ik eerlijk gezegd niet zoveel van. Op American VI: Ain't No Grave gaan Cash en Rubin verder waar ze op American V: A Hundred Highways eindigden en vertolkt Johnny Cash wederom op prachtige en bijzonder indringende en bezielde wijze het werk van anderen. De opnamen op American VI: Ain't No Grave stammen uit dezelfde periode als die op zijn voorganger. Het was in de periode dat Johnny Cash onverwacht afscheid had moeten nemen van zijn vrouw June en zijn eigen einde voelde naderen (hij overleed uiteindelijk drie maanden na het voltooien van de opnamen). American VI: Ain't No Grave is een donker en stemmig album waarop religie en de dood een voorname rol spelen. De repertoirekeuze is zoals altijd afwisselend en varieert van een redelijk nieuwe track van Sheryll Crow (Redemption Day) tot werk van generatiegenoten en soortgenoten (als Kris Kristofferson), een stokoude traditional en zelfs Hawaïaanse volksmuziek. American VI: Ain't No Grave bevat vergeleken met zijn voorgangers wat minder tracks die bekend zijn bij een breed publiek en de beste track komt dit keer van de hand van Johnny Cash zelf (het nog niet eerder uitgebrachte I Corinthians 15:55). Toch is het een plaat die uitstekend past in de American Recordings serie. Johnny Cash vertolkt het werk van anderen nog altijd met hart en ziel en slaagt er keer op keer in om er zijn eigen songs van te maken. Net als op American V klinkt Cash op American VI verzwakt, maar op een of andere manier geeft dit de vocalen op deze plaat alleen maar extra lading en kracht. Net als zijn vijf voorgangers laat American VI: Ain't No Grave horen dat Johnny Cash tot vlak voor zijn dood muziek maakte die er toe deed, waarmee hij de matige platen die hij gedurende de jaren 70 en 80 maakte ruimschoots compenseerde. American VI: Ain't No Grave voegt door het uiterst sobere karakter en de zware thematiek bovendien wat toe aan de platen die eerder in de American Recordings serie verschenen. Valt er dan helemaal niets te klagen? Jawel, American VI: Ain't No Grave bevat maar net 30 minuten muziek. Het is gelukkig wel muziek van een niveau dat slechts aan weinig muzikanten is gegeven. American VI: Ain't No Grave doet Johnny Cash wederom recht en dat is geen geringe prestatie. Erwin Zijleman
Het is later dit jaar al weer 7 jaar geleden dat Johnny Cash overleed. Het een paar jaar na zijn dood verschenen American V: A Hundred Highways leek een prachtig slotakkoord van zijn samenwerking met producer Rick Rubin, maar omdat Rubin destijds al aangaf dat er nog het een en ander in het vat zat, kwam het deze maand verschenen American VI: Ain't No Grave niet helemaal als een verrassing. Het leek me op voorhand een riskante zet. De American Recordings serie bestond tot voor kort uit vijf unieke platen, die moeten worden gerekend tot de vele hoogtepunten binnen het bijzonder omvangrijke oeuvre van Johnny Cash. De eerste verhalen over het met restopnamen gevulde zesde waren ook niet erg positief, maar daar begrijp ik eerlijk gezegd niet zoveel van. Op American VI: Ain't No Grave gaan Cash en Rubin verder waar ze op American V: A Hundred Highways eindigden en vertolkt Johnny Cash wederom op prachtige en bijzonder indringende en bezielde wijze het werk van anderen. De opnamen op American VI: Ain't No Grave stammen uit dezelfde periode als die op zijn voorganger. Het was in de periode dat Johnny Cash onverwacht afscheid had moeten nemen van zijn vrouw June en zijn eigen einde voelde naderen (hij overleed uiteindelijk drie maanden na het voltooien van de opnamen). American VI: Ain't No Grave is een donker en stemmig album waarop religie en de dood een voorname rol spelen. De repertoirekeuze is zoals altijd afwisselend en varieert van een redelijk nieuwe track van Sheryll Crow (Redemption Day) tot werk van generatiegenoten en soortgenoten (als Kris Kristofferson), een stokoude traditional en zelfs Hawaïaanse volksmuziek. American VI: Ain't No Grave bevat vergeleken met zijn voorgangers wat minder tracks die bekend zijn bij een breed publiek en de beste track komt dit keer van de hand van Johnny Cash zelf (het nog niet eerder uitgebrachte I Corinthians 15:55). Toch is het een plaat die uitstekend past in de American Recordings serie. Johnny Cash vertolkt het werk van anderen nog altijd met hart en ziel en slaagt er keer op keer in om er zijn eigen songs van te maken. Net als op American V klinkt Cash op American VI verzwakt, maar op een of andere manier geeft dit de vocalen op deze plaat alleen maar extra lading en kracht. Net als zijn vijf voorgangers laat American VI: Ain't No Grave horen dat Johnny Cash tot vlak voor zijn dood muziek maakte die er toe deed, waarmee hij de matige platen die hij gedurende de jaren 70 en 80 maakte ruimschoots compenseerde. American VI: Ain't No Grave voegt door het uiterst sobere karakter en de zware thematiek bovendien wat toe aan de platen die eerder in de American Recordings serie verschenen. Valt er dan helemaal niets te klagen? Jawel, American VI: Ain't No Grave bevat maar net 30 minuten muziek. Het is gelukkig wel muziek van een niveau dat slechts aan weinig muzikanten is gegeven. American VI: Ain't No Grave doet Johnny Cash wederom recht en dat is geen geringe prestatie. Erwin Zijleman