Shelby Lynne - Tears, Lies, And Alibis
Toen Shelby Lynne in 2000 doorbrak met I Am Shelby Lynne had de Amerikaanse al een vijftal platen op haar naam staan. Het zijn platen die, overigens net als de platen die volgden op haar doorbraakplaat, vaak worden afgedaan als minder interessant of zelfs oninteressant. Hiermee doe je Shelby Lynne flink tekort. Zowel voor als na I Am Shelby Lynne maakte Shelby Lynne een aantal platen die niet onder doen en in enkele gevallen zelfs beter zijn dan de plaat waarmee de ze in 2000 een Grammy binnen sleepte. De critici waren echter zuinig met de lovende woorden en het brede publiek dat Shelby Lynne in 2000 nog wist te bereiken gaf al helemaal niet thuis. Shelby Lynne betaalt kennelijk nog steeds de prijs voor de uiterst zwakke opvolger van I Am Shelby Lynne. Love, Shelby uit 2001 was inderdaad een draak van een plaat, maar met de drie platen die volgden revancheerde Lynne zich op indrukwekkende wijze en leverde ze wat mij betreft minstens één klassieker af (Suit Yourself uit 2005). Door het uitblijven van commercieel succes werd Shelby Lynne gedumpt door de major waarbij ze na I Am Shelby Lynne onderdak had gevonden en ook bij het aansprekende Lost Highway Records heeft ze het helaas maar één plaat uitgehouden (Lynne’s fraaie eerbetoon aan Dusty Springfield). Voor Tears, Lies, And Alibis is Shelby Lynne aangewezen op haar eigen label en tekende ze ook maar direct voor alle songs en de productie. Bij beluistering van Tears, Lies, And Alibis is duidelijk dat we geen medelijden hoeven te hebben met Shelby Lynne. Lynne doet op haar nieuwe plaat precies waar ze zelf zin in heeft en lijkt bevrijd van een loden last. Helemaal alleen stond ze er niet voor, want naast haar vaste band duiken ook grootheden Spooner Oldham en David Hood op voor de productionele ondersteuning. Het levert een plaat op die zich met gemak kan meten met haar beste platen. In muzikaal opzicht put Shelby Lynne nog altijd voornamelijk uit de Amerikaanse rootsmuziek in de breedste zin van het woord. Tears, Lies, And Alibis bevat songs met invloeden uit de country, blues, soul, folk, jazz, pop en rock en kent zowel rauwe en stevige momenten als ingetogen ballads. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal als een klok, maar de ware kracht van Shelby Lynne zit in haar prachtige vocalen. Shelby Lynne klinkt op Tears, Lies, And Alibis ontspannen en gelukkig. Dit geeft haar muziek extra kracht en warmte. Tears, Lies, And Alibis is een plaat die snel zal worden omschreven als een prima rootsplaat waarop eigenlijk niets valt aan te merken maar die ook geen opzien zal baren. Het is een omschrijving waarop wat mij betreft weinig valt af te dingen, maar ondertussen kan ik er geen genoeg van krijgen. Erwin Zijleman
Toen Shelby Lynne in 2000 doorbrak met I Am Shelby Lynne had de Amerikaanse al een vijftal platen op haar naam staan. Het zijn platen die, overigens net als de platen die volgden op haar doorbraakplaat, vaak worden afgedaan als minder interessant of zelfs oninteressant. Hiermee doe je Shelby Lynne flink tekort. Zowel voor als na I Am Shelby Lynne maakte Shelby Lynne een aantal platen die niet onder doen en in enkele gevallen zelfs beter zijn dan de plaat waarmee de ze in 2000 een Grammy binnen sleepte. De critici waren echter zuinig met de lovende woorden en het brede publiek dat Shelby Lynne in 2000 nog wist te bereiken gaf al helemaal niet thuis. Shelby Lynne betaalt kennelijk nog steeds de prijs voor de uiterst zwakke opvolger van I Am Shelby Lynne. Love, Shelby uit 2001 was inderdaad een draak van een plaat, maar met de drie platen die volgden revancheerde Lynne zich op indrukwekkende wijze en leverde ze wat mij betreft minstens één klassieker af (Suit Yourself uit 2005). Door het uitblijven van commercieel succes werd Shelby Lynne gedumpt door de major waarbij ze na I Am Shelby Lynne onderdak had gevonden en ook bij het aansprekende Lost Highway Records heeft ze het helaas maar één plaat uitgehouden (Lynne’s fraaie eerbetoon aan Dusty Springfield). Voor Tears, Lies, And Alibis is Shelby Lynne aangewezen op haar eigen label en tekende ze ook maar direct voor alle songs en de productie. Bij beluistering van Tears, Lies, And Alibis is duidelijk dat we geen medelijden hoeven te hebben met Shelby Lynne. Lynne doet op haar nieuwe plaat precies waar ze zelf zin in heeft en lijkt bevrijd van een loden last. Helemaal alleen stond ze er niet voor, want naast haar vaste band duiken ook grootheden Spooner Oldham en David Hood op voor de productionele ondersteuning. Het levert een plaat op die zich met gemak kan meten met haar beste platen. In muzikaal opzicht put Shelby Lynne nog altijd voornamelijk uit de Amerikaanse rootsmuziek in de breedste zin van het woord. Tears, Lies, And Alibis bevat songs met invloeden uit de country, blues, soul, folk, jazz, pop en rock en kent zowel rauwe en stevige momenten als ingetogen ballads. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal als een klok, maar de ware kracht van Shelby Lynne zit in haar prachtige vocalen. Shelby Lynne klinkt op Tears, Lies, And Alibis ontspannen en gelukkig. Dit geeft haar muziek extra kracht en warmte. Tears, Lies, And Alibis is een plaat die snel zal worden omschreven als een prima rootsplaat waarop eigenlijk niets valt aan te merken maar die ook geen opzien zal baren. Het is een omschrijving waarop wat mij betreft weinig valt af te dingen, maar ondertussen kan ik er geen genoeg van krijgen. Erwin Zijleman