Band Of Horses - Infinite Arms
Met Everything All The Time (2006) en Cease To Begin (2007) maakte het uit Seatlle afkomstige Band Of Horses (op zich een project van Ben Bridwell, die inmiddels als enige is overgebleven van de line-up die in 2005 aan de start verscheen) tot dusver twee uitstekende platen op het roemruchte Sub Pop label. Het zijn platen die zich aan de ene kant lieten inspireren door de muziek van The Beach Boys, The Byrds en Neil Young (inclusief Crazy Horse), maar aan de andere kant ook raakten aan de eigenwijze Amerikaanse rockmuziek van de afgelopen twee decennia (variërend van bands als Built To Spill, Modest Mouse, The Shins en Pavement tot The Flaming Lips en vooral My Morning Jacket). Het leverde muziek op die zich liet typeren als eigenzinnige rockmuziek met een vleugje roots of juist rootsmuziek vol invloeden uit de eigenzinnige rockmuziek. Met name Cease To Begin haalde meerdere jaarlijstjes en sindsdien stond Band Of Horses dan ook in de belangstelling van vele platenmaatschappijen. Voor haar derde plaat heeft de band het sympathieke Sub Pop label verruild voor een major. Het is een stap die in het verleden vaak slecht uitpakte, maar Band Of Horses is op haar derde plaat Infinite Arms gelukkig grotendeels zichzelf gebleven. Dat betekent niet dat de band nog net zo klinkt als op de twee voorgangers, want dat is niet helemaal het geval. De invloeden uit de rootsmuziek zijn prominent aanwezig gebleven, maar de invloeden uit de indie rock hebben toch een stapje terug moeten doen ten gunste van invloeden uit de 70s soft-rock. Infinite Arms is een plaat met vooral zonnig klinkende popmuziek. Het is gelukkig geen plaat geworden waarvan er 13 in een dozijn gaan, maar een plaat die Fleet Foxes zo langzamerhand best had willen maken. Infinite Arms ligt erg lekker in het gehoor, maar klinkt met name door de invloeden uit de rootsmuziek nergens te lichtvoetig. Een deel van de invloeden uit het verleden is gebleven, want ook op Infinite Arms maakt Ben Bridwell geen geheim van zijn liefde voor The Beach Boys. Hier en daar klinkt hij echter ook nadrukkelijk als een opgewekte Gram Parsons; misschien wel de belangrijkste inspiratiebron voor Infinite Arms. Hoe vaker ik Infinite Arms hoor, hoe meer ik onder de indruk ben van de derde plaat van Band Of Horses. De band is er op haar derde plaat in geslaagd om een geluid neer te zetten dat door een groot publiek zal worden gewaardeerd, maar heeft hiervoor geen belangrijke concessies gedaan. Infinite Arms is een plaat die de zomer van 2010 aangenamer maakt voor hij goed en wel is begonnen, maar het is ook een plaat die tijdens natte herfstdagen of koude winteravonden nog volop geheimen prijs zal geven. Na Everything All The Time en met name Cease To Begin waren mijn verwachtingen met betrekking tot de derde plaat van Band Of Horses hoog gespannen, maar Infinite Arms maakt ze meer dan waar. Prachtig! Erwin Zijleman
Met Everything All The Time (2006) en Cease To Begin (2007) maakte het uit Seatlle afkomstige Band Of Horses (op zich een project van Ben Bridwell, die inmiddels als enige is overgebleven van de line-up die in 2005 aan de start verscheen) tot dusver twee uitstekende platen op het roemruchte Sub Pop label. Het zijn platen die zich aan de ene kant lieten inspireren door de muziek van The Beach Boys, The Byrds en Neil Young (inclusief Crazy Horse), maar aan de andere kant ook raakten aan de eigenwijze Amerikaanse rockmuziek van de afgelopen twee decennia (variërend van bands als Built To Spill, Modest Mouse, The Shins en Pavement tot The Flaming Lips en vooral My Morning Jacket). Het leverde muziek op die zich liet typeren als eigenzinnige rockmuziek met een vleugje roots of juist rootsmuziek vol invloeden uit de eigenzinnige rockmuziek. Met name Cease To Begin haalde meerdere jaarlijstjes en sindsdien stond Band Of Horses dan ook in de belangstelling van vele platenmaatschappijen. Voor haar derde plaat heeft de band het sympathieke Sub Pop label verruild voor een major. Het is een stap die in het verleden vaak slecht uitpakte, maar Band Of Horses is op haar derde plaat Infinite Arms gelukkig grotendeels zichzelf gebleven. Dat betekent niet dat de band nog net zo klinkt als op de twee voorgangers, want dat is niet helemaal het geval. De invloeden uit de rootsmuziek zijn prominent aanwezig gebleven, maar de invloeden uit de indie rock hebben toch een stapje terug moeten doen ten gunste van invloeden uit de 70s soft-rock. Infinite Arms is een plaat met vooral zonnig klinkende popmuziek. Het is gelukkig geen plaat geworden waarvan er 13 in een dozijn gaan, maar een plaat die Fleet Foxes zo langzamerhand best had willen maken. Infinite Arms ligt erg lekker in het gehoor, maar klinkt met name door de invloeden uit de rootsmuziek nergens te lichtvoetig. Een deel van de invloeden uit het verleden is gebleven, want ook op Infinite Arms maakt Ben Bridwell geen geheim van zijn liefde voor The Beach Boys. Hier en daar klinkt hij echter ook nadrukkelijk als een opgewekte Gram Parsons; misschien wel de belangrijkste inspiratiebron voor Infinite Arms. Hoe vaker ik Infinite Arms hoor, hoe meer ik onder de indruk ben van de derde plaat van Band Of Horses. De band is er op haar derde plaat in geslaagd om een geluid neer te zetten dat door een groot publiek zal worden gewaardeerd, maar heeft hiervoor geen belangrijke concessies gedaan. Infinite Arms is een plaat die de zomer van 2010 aangenamer maakt voor hij goed en wel is begonnen, maar het is ook een plaat die tijdens natte herfstdagen of koude winteravonden nog volop geheimen prijs zal geven. Na Everything All The Time en met name Cease To Begin waren mijn verwachtingen met betrekking tot de derde plaat van Band Of Horses hoog gespannen, maar Infinite Arms maakt ze meer dan waar. Prachtig! Erwin Zijleman