Karen Elson - The Ghost Who Walks
Tja, wat moeten we nu denken van The Ghost Who Walks, het debuut van het Amerikaanse topmodel Karen Elson? Resultaten uit het verleden geven zeker geen aanleiding tot optimisme. Hele hordes modellen en actrices hebben de afgelopen jaren geprobeerd een fatsoenlijke plaat te maken, maar het resultaat was over het algemeen niet om over naar huis te schrijven. Waarom zou het Karen Elson wel lukken om een plaat met enig bestaansrecht te maken? Het helpt misschien dat Karen Elson is getrouwd met Jack White van The White Stripes, die al eerder in staat is gebleken om andere muzikanten een zetje in de goede richting te geven. Ook het feit dat Karen Elson al eerder actief is geweest in nogal verschillende hoeken van het muzikale palet spreekt in haar voordeel. Laat ik er maar niet om heen draaien: Karen Elson heeft met The Ghost Who Walks een hele overtuigende plaat gemaakt. Een plaat die het absoluut verdient om onbevooroordeeld te worden beluisterd. Jack White tekende voor de productie van The Ghost Who Walks en trommelde wat muzikale vrienden op, maar het is vooral Karen Elson die indruk maakt op deze plaat. Elson beschikt over een fraai stemgeluid dat zowel dromerig als melancholisch klinkt en schrijft songs die iets met je doen. The Ghost Who Walks bevat een serie nogal verschillende songs. Karen Elson is niet vies van rock, maar draait ook haar hand niet om voor een aantal bloedstollende murder ballads of juist een honingzoet countrydeuntje of slaapliedje. Het zijn songs die door Jack White en trawanten bijzonder fraai zijn ingekleurd, maar het is Karen Elson die je keer op keer bij de strot grijpt. De meeste songs op The Ghost Who Walks hebben een bijna spookachtige sfeer en een 60s en 70s gevoel. Het is een geluid waarin de stem van Karen Elson uitstekend gedijt. The Ghost Who Walks doet me wel wat denken aan het eveneens door Jack White geproduceerde Van Lear Rose van Loretta Lynn, maar het debuut van Karen Elson heeft ook raakvlakken met de muziek van onder andere Paula Frazer, Mazzy Star, Tara Angell, PJ Harvey en Neko Case. Veel van de songs op The Ghost Who Walks kabbelen heerlijk voort en betoveren met psychedelisch aandoende klanktapijten (met name door de heerlijk aanzwellende orgeltjes), maar soms is de muziek van Karen Elson ook wel wat theatraal en begeeft ze zich voorzichtig op het terrein van The Dresden Dolls. Ik was direct onder de indruk van het debuut van Karen Elson en eigenlijk vind ik The Ghost Who Walks alleen maar beter worden. Het is jammer voor Jack White, maar zijn vrouw heeft een plaat gemaakt die veel en veel beter is dan de laatste van The Dead Weather. Het is makkelijk om het debuut van Karen Elson op basis van vooroordelen aan de kant te schuiven, maar geef The Ghost Who Walks een kans en je hoort een plaat van een bijna beklemmende schoonheid. Erwin Zijleman
Tja, wat moeten we nu denken van The Ghost Who Walks, het debuut van het Amerikaanse topmodel Karen Elson? Resultaten uit het verleden geven zeker geen aanleiding tot optimisme. Hele hordes modellen en actrices hebben de afgelopen jaren geprobeerd een fatsoenlijke plaat te maken, maar het resultaat was over het algemeen niet om over naar huis te schrijven. Waarom zou het Karen Elson wel lukken om een plaat met enig bestaansrecht te maken? Het helpt misschien dat Karen Elson is getrouwd met Jack White van The White Stripes, die al eerder in staat is gebleken om andere muzikanten een zetje in de goede richting te geven. Ook het feit dat Karen Elson al eerder actief is geweest in nogal verschillende hoeken van het muzikale palet spreekt in haar voordeel. Laat ik er maar niet om heen draaien: Karen Elson heeft met The Ghost Who Walks een hele overtuigende plaat gemaakt. Een plaat die het absoluut verdient om onbevooroordeeld te worden beluisterd. Jack White tekende voor de productie van The Ghost Who Walks en trommelde wat muzikale vrienden op, maar het is vooral Karen Elson die indruk maakt op deze plaat. Elson beschikt over een fraai stemgeluid dat zowel dromerig als melancholisch klinkt en schrijft songs die iets met je doen. The Ghost Who Walks bevat een serie nogal verschillende songs. Karen Elson is niet vies van rock, maar draait ook haar hand niet om voor een aantal bloedstollende murder ballads of juist een honingzoet countrydeuntje of slaapliedje. Het zijn songs die door Jack White en trawanten bijzonder fraai zijn ingekleurd, maar het is Karen Elson die je keer op keer bij de strot grijpt. De meeste songs op The Ghost Who Walks hebben een bijna spookachtige sfeer en een 60s en 70s gevoel. Het is een geluid waarin de stem van Karen Elson uitstekend gedijt. The Ghost Who Walks doet me wel wat denken aan het eveneens door Jack White geproduceerde Van Lear Rose van Loretta Lynn, maar het debuut van Karen Elson heeft ook raakvlakken met de muziek van onder andere Paula Frazer, Mazzy Star, Tara Angell, PJ Harvey en Neko Case. Veel van de songs op The Ghost Who Walks kabbelen heerlijk voort en betoveren met psychedelisch aandoende klanktapijten (met name door de heerlijk aanzwellende orgeltjes), maar soms is de muziek van Karen Elson ook wel wat theatraal en begeeft ze zich voorzichtig op het terrein van The Dresden Dolls. Ik was direct onder de indruk van het debuut van Karen Elson en eigenlijk vind ik The Ghost Who Walks alleen maar beter worden. Het is jammer voor Jack White, maar zijn vrouw heeft een plaat gemaakt die veel en veel beter is dan de laatste van The Dead Weather. Het is makkelijk om het debuut van Karen Elson op basis van vooroordelen aan de kant te schuiven, maar geef The Ghost Who Walks een kans en je hoort een plaat van een bijna beklemmende schoonheid. Erwin Zijleman