Jamie Lidell - Compass
Over goede soulzangers hebben we de afgelopen jaren niet te klagen, maar tussen al deze al dan niet blauwogige nieuwelingen zitten er helaas maar weinig die veel meer doen dan het nauwgezet reproduceren van hun idolen uit een heel ver verleden. Nu is er niets mis met een nieuwe Sam Cooke of Otis Redding (de laatste cd van Eli “Paperboy” Reed zit niet voor niets al vele weken tussen mijn meest gedraaide cd’s), maar het zou toch leuk zijn als er af en toe een net wat andere weg wordt ingeslagen. De Britse soulzanger Jamie Lidell kun je dit tot dusver wel toevertrouwen. Sinds hij in 2005 op zijn tweede plaat Multiply de soul ontdekte (op Lidell’s debuut Muddlin Gear uit 2000 domineerde de onder de naam IDM verzamelde elektronische dansmuziek) maakt Jamie Lidell platen die aan de ene kant nadrukkelijk citeren uit het werk van grote soulzangers uit het verleden (waaronder zeker Stevie Wonder, James Brown, Donny Hathaway, Sam Cooke en Otis Redding), maar tegelijkertijd kiezen voor een eigentijdse en eigenzinnige verwerking van deze invloeden. De twee platen van Jamie Lidell (na Multiply verscheen in 2008 het uitstekende Jim) doen daarom wel wat denken aan die van Prince of Sly Stone in hun jonge jaren, maar ook “Beck met een soultik” is een omschrijving die op de platen van Jamie Lidell van toepassing is. Diezelfde Beck is toevallig genoeg de belangrijkste gastmuzikant op Jamie Lidell’s nieuwe plaat Compass. Waar het kompas van Jamie Lidell op Jim nog zeer nadrukkelijk in de richting van de 60s soul wees, schiet zijn nieuwe plaat alle kanten op. Compass staat met één been stevig verankerd in de soul, maar schuwt ook uitstapjes richting rock, gospel, elektronica, funk en pure pop niet. Het levert een veelzijdige plaat op met songs die lekker in het gehoor liggen, maar die je ook weten te verrassen. Ondanks de hand van Beck en gastbijdragen van onder andere Feist, Nikka Costa en Grizzly Bear’s Chris Taylor, is Compass en intieme en persoonlijke plaat die nogal wat donkere momenten kent. Jamie Lidell laat ook op Compass weer horen dat hij beschikt over een fantastische soulstem die herinnert aan de grote soulzangers uit het verleden, maar in tegenstelling tot zijn meeste soortgenoten blijkt hij ook in staat om zijn muzikale helden te eren op frisse en eigentijdse wijze. Compass is een avontuurlijke en eigenzinnige, maar ook bijzonder aangenaam klinkende en betoverende popplaat met een flinke dosis soul. Aan de vocale capaciteiten van Jamie Lidell twijfelde sinds Multiply niemand meer, maar met Compass schaart Lidell zich wat mij betreft ook nog eens onder de betere eigenzinnige singer-songwriters van het moment. Een bijzonder aangename verrassing deze nieuwe Jamie Lidell. Erwin Zijleman
Over goede soulzangers hebben we de afgelopen jaren niet te klagen, maar tussen al deze al dan niet blauwogige nieuwelingen zitten er helaas maar weinig die veel meer doen dan het nauwgezet reproduceren van hun idolen uit een heel ver verleden. Nu is er niets mis met een nieuwe Sam Cooke of Otis Redding (de laatste cd van Eli “Paperboy” Reed zit niet voor niets al vele weken tussen mijn meest gedraaide cd’s), maar het zou toch leuk zijn als er af en toe een net wat andere weg wordt ingeslagen. De Britse soulzanger Jamie Lidell kun je dit tot dusver wel toevertrouwen. Sinds hij in 2005 op zijn tweede plaat Multiply de soul ontdekte (op Lidell’s debuut Muddlin Gear uit 2000 domineerde de onder de naam IDM verzamelde elektronische dansmuziek) maakt Jamie Lidell platen die aan de ene kant nadrukkelijk citeren uit het werk van grote soulzangers uit het verleden (waaronder zeker Stevie Wonder, James Brown, Donny Hathaway, Sam Cooke en Otis Redding), maar tegelijkertijd kiezen voor een eigentijdse en eigenzinnige verwerking van deze invloeden. De twee platen van Jamie Lidell (na Multiply verscheen in 2008 het uitstekende Jim) doen daarom wel wat denken aan die van Prince of Sly Stone in hun jonge jaren, maar ook “Beck met een soultik” is een omschrijving die op de platen van Jamie Lidell van toepassing is. Diezelfde Beck is toevallig genoeg de belangrijkste gastmuzikant op Jamie Lidell’s nieuwe plaat Compass. Waar het kompas van Jamie Lidell op Jim nog zeer nadrukkelijk in de richting van de 60s soul wees, schiet zijn nieuwe plaat alle kanten op. Compass staat met één been stevig verankerd in de soul, maar schuwt ook uitstapjes richting rock, gospel, elektronica, funk en pure pop niet. Het levert een veelzijdige plaat op met songs die lekker in het gehoor liggen, maar die je ook weten te verrassen. Ondanks de hand van Beck en gastbijdragen van onder andere Feist, Nikka Costa en Grizzly Bear’s Chris Taylor, is Compass en intieme en persoonlijke plaat die nogal wat donkere momenten kent. Jamie Lidell laat ook op Compass weer horen dat hij beschikt over een fantastische soulstem die herinnert aan de grote soulzangers uit het verleden, maar in tegenstelling tot zijn meeste soortgenoten blijkt hij ook in staat om zijn muzikale helden te eren op frisse en eigentijdse wijze. Compass is een avontuurlijke en eigenzinnige, maar ook bijzonder aangenaam klinkende en betoverende popplaat met een flinke dosis soul. Aan de vocale capaciteiten van Jamie Lidell twijfelde sinds Multiply niemand meer, maar met Compass schaart Lidell zich wat mij betreft ook nog eens onder de betere eigenzinnige singer-songwriters van het moment. Een bijzonder aangename verrassing deze nieuwe Jamie Lidell. Erwin Zijleman