The Rolling Stones - Exile On Main Street (2010 Edition)
Vraag me een jaar lang elke week welke 25 platen ik meeneem naar een onbewoond eiland en je krijgt 52 keer een ander antwoord. In mijn lijstje van 25 is hooguit een handvol platen verzekerd van een vaste plek in de koffer. Hieronder Exile On Main Street van The Rolling Stones. Toen Exile On Main Street in 1972 verscheen, hadden de Stones al flink wat memorabele platen op hun naam staan, waaronder klassiekers als Beggars Banquet, Let It Bleed en Sticky Fingers. Exile On Main Street werd in eerste instantie niet juichend ontvangen. De plaat bevatte op het eerste gehoor weinig memorabele singles, was nogal donker en rauw van toon en liet een band horen die hoorbaar in verwarring was over haar muzikale toekomst. Toch zou Exile On Main Street al snel uitgroeien tot het meest indrukwekkende album van The Rolling Stones en bovendien tot een plaat die de rockmuziek op zijn kop zou zetten. Op Exile On Main Street experimenteerden The Rolling Stones nadrukkelijk met invloeden uit de soul, blues, folk, country en zelfs Caribische muziek, maar desondanks is Exile On Main Street toch vooral een rockplaat. Het is een rockplaat die 38 jaar na de oorspronkelijke release nog niets van zijn kracht en essentie heeft verloren. Het was even geleden dat ik de plaat hoorde, maar vrijwel onmiddellijk nadat de heruitgave van de klassieker in de cd-speler was verdwenen, werd ik weer geraakt door de rauwe rocksongs op Exile On Main Street. Bijgestaan door op dat moment vertrouwde muzikale vrienden als Billy Preston, Nicky Hopkins en een aantal blazers, grijpen de Stones je direct in opener Rocks Off stevig bij de strot, om vervolgens 18 tracks lang niet meer los te laten. Hoewel we inmiddels wel wat gewend zijn, valt direct weer op hoe rauw en ongepolijst Exile On Main Street klinkt. Het werd in 1972 nog heel even versleten voor ongeïnspireerde en door overmatig drugsgebruik aangetaste muziek, maar inmiddels hoor je een band die het sterrendom even is vergeten en kiest voor het maken van een compromisloze en juist bijzonder geïnspireerde en doorleefde plaat. Exile On Main Street heeft alles wat een goede rockplaat moet hebben en is nog altijd een niet te evenaren voorbeeld voor rockbands. Exile On Main Street is een plaat die 40, 30, 20 of 10 jaar geleden goed was, nu goed is, en ook over 10, 20, 30, 40, 50 of zelfs 100 jaar nog goed zal zijn. De opgepoetste versie van Exile On Main Street klinkt wat beter dan het origineel, maar klinkt gelukkig nog altijd rauw en ongepolijst. De bonus-disc bevat 10 songs die niet slecht zijn, maar ook niet veel toevoegen. Klassiekers als deze kun je misschien maar het beste horen in de oorspronkelijke vorm, al valt er op de fraai verzorgde reissue weinig tot niets aan te merken. Exile On Main Street is één van de belangrijkste en één van de meest memorabele platen uit de geschiedenis van de rockmuziek. Een plaat die iedereen moet hebben; in welke vorm dan ook. In mijn koffertje voor de onverhoopte reis naar een onbewoond eiland is nog steeds een plekje ingeruimd voor deze fantastische plaat. Ik denk niet dat dit ooit nog gaat veranderen. Erwin Zijleman
Vraag me een jaar lang elke week welke 25 platen ik meeneem naar een onbewoond eiland en je krijgt 52 keer een ander antwoord. In mijn lijstje van 25 is hooguit een handvol platen verzekerd van een vaste plek in de koffer. Hieronder Exile On Main Street van The Rolling Stones. Toen Exile On Main Street in 1972 verscheen, hadden de Stones al flink wat memorabele platen op hun naam staan, waaronder klassiekers als Beggars Banquet, Let It Bleed en Sticky Fingers. Exile On Main Street werd in eerste instantie niet juichend ontvangen. De plaat bevatte op het eerste gehoor weinig memorabele singles, was nogal donker en rauw van toon en liet een band horen die hoorbaar in verwarring was over haar muzikale toekomst. Toch zou Exile On Main Street al snel uitgroeien tot het meest indrukwekkende album van The Rolling Stones en bovendien tot een plaat die de rockmuziek op zijn kop zou zetten. Op Exile On Main Street experimenteerden The Rolling Stones nadrukkelijk met invloeden uit de soul, blues, folk, country en zelfs Caribische muziek, maar desondanks is Exile On Main Street toch vooral een rockplaat. Het is een rockplaat die 38 jaar na de oorspronkelijke release nog niets van zijn kracht en essentie heeft verloren. Het was even geleden dat ik de plaat hoorde, maar vrijwel onmiddellijk nadat de heruitgave van de klassieker in de cd-speler was verdwenen, werd ik weer geraakt door de rauwe rocksongs op Exile On Main Street. Bijgestaan door op dat moment vertrouwde muzikale vrienden als Billy Preston, Nicky Hopkins en een aantal blazers, grijpen de Stones je direct in opener Rocks Off stevig bij de strot, om vervolgens 18 tracks lang niet meer los te laten. Hoewel we inmiddels wel wat gewend zijn, valt direct weer op hoe rauw en ongepolijst Exile On Main Street klinkt. Het werd in 1972 nog heel even versleten voor ongeïnspireerde en door overmatig drugsgebruik aangetaste muziek, maar inmiddels hoor je een band die het sterrendom even is vergeten en kiest voor het maken van een compromisloze en juist bijzonder geïnspireerde en doorleefde plaat. Exile On Main Street heeft alles wat een goede rockplaat moet hebben en is nog altijd een niet te evenaren voorbeeld voor rockbands. Exile On Main Street is een plaat die 40, 30, 20 of 10 jaar geleden goed was, nu goed is, en ook over 10, 20, 30, 40, 50 of zelfs 100 jaar nog goed zal zijn. De opgepoetste versie van Exile On Main Street klinkt wat beter dan het origineel, maar klinkt gelukkig nog altijd rauw en ongepolijst. De bonus-disc bevat 10 songs die niet slecht zijn, maar ook niet veel toevoegen. Klassiekers als deze kun je misschien maar het beste horen in de oorspronkelijke vorm, al valt er op de fraai verzorgde reissue weinig tot niets aan te merken. Exile On Main Street is één van de belangrijkste en één van de meest memorabele platen uit de geschiedenis van de rockmuziek. Een plaat die iedereen moet hebben; in welke vorm dan ook. In mijn koffertje voor de onverhoopte reis naar een onbewoond eiland is nog steeds een plekje ingeruimd voor deze fantastische plaat. Ik denk niet dat dit ooit nog gaat veranderen. Erwin Zijleman