The Magic Numbers - The Runaway
Het was de afgelopen jaren angstvallig stil rond The Magic Numbers. De band verraste in 2005 en 2006 met hippiemuziek die zo leek weggelopen uit het San Francisco van de jaren 60 en 70, maar na het fraaie titelloze debuut uit 2005 en het minstens net zo goede Those The Brokes uit 2006 hoorden we eigenlijk niets meer van de band uit Londen. Tot nu dan, want met The Runaway zijn The Magic Numbers eindelijk weer terug. Ook de derde plaat van The Magic Numbers roept weer herinneringen op aan de muziek van The Beach Boys, The Lovin' Spoonful en The Mamas & the Papas, maar The Runaway laat ook horen dat The Magic Numbers de afgelopen jaren niet stil hebben gezeten. The Runaway werd geproduceerd door IJslander Valgeir Sigurdsson, die de band een wat voller geluid heeft gegeven. Hierin is een voorname rol weggelegd voor de strijkersarrangementen van de vlak na de voltooiing van de opnamen voor deze plaat overleden Robert Kirby (vooral bekend van zijn werk voor Nick Drake). Door de vollere productie en het rijkere instrumentarium kabbelt de muziek van The Magic Numbers op The Runaway wat minder vrijblijvend voort dan op de vorige twee platen van de band, maar gelukkig valt er ook nu weer volop te genieten van prachtige harmonieën en lekker lome folkpop, die nadrukkelijk citeert uit het verleden. Ondanks de verschillen met zijn twee voorgangers vind ik The Runaway na enige gewenning weer een typische Magic Numbers plaat. The Magic Numbers maken nog altijd muziek die je meeneemt naar het California uit vervlogen tijden, maar tegelijkertijd is dit meer dan een nostalgische muziektrip. The Magic Numbers eren hun muzikale helden weliswaar vol overgave, maar de twee broer-zus koppels staan ook met minstens één been stevig verankerd in het heden. Het siert The Magic Numbers dat ze het geluid van hun eerste twee platen niet nogmaals nauwkeurig gereproduceerd hebben. The Runaway verleidt hierdoor misschien net wat minder snel dan zijn twee voorgangers, maar dat is slechts een kwestie van tijd. De meest gehoorde kritiek op de muziek van The Magic Numbers is het feit dat de scherpe kantjes en rauwe randjes ontbreken, waardoor het na verloop van tijd wel erg zoetsappig wordt. Scherpe klantjes en rauwe randjes zul je ook op The Runaway niet vinden, maar persoonlijk vind ik dit geen enkel probleem. Met The Runaway ontsnap je heel even aan de dagelijkse realiteit en waan je jezelf tijdelijk in de West Coast van de jaren 60. Meer dan dagdromen is het niet, maar met The Runaway als soundtrack voelt het wel levensecht en bovendien bijzonder aangenaam. Gewoon weer een prachtplaat van The Magic Numbers derhalve. Erwin Zijleman
Het was de afgelopen jaren angstvallig stil rond The Magic Numbers. De band verraste in 2005 en 2006 met hippiemuziek die zo leek weggelopen uit het San Francisco van de jaren 60 en 70, maar na het fraaie titelloze debuut uit 2005 en het minstens net zo goede Those The Brokes uit 2006 hoorden we eigenlijk niets meer van de band uit Londen. Tot nu dan, want met The Runaway zijn The Magic Numbers eindelijk weer terug. Ook de derde plaat van The Magic Numbers roept weer herinneringen op aan de muziek van The Beach Boys, The Lovin' Spoonful en The Mamas & the Papas, maar The Runaway laat ook horen dat The Magic Numbers de afgelopen jaren niet stil hebben gezeten. The Runaway werd geproduceerd door IJslander Valgeir Sigurdsson, die de band een wat voller geluid heeft gegeven. Hierin is een voorname rol weggelegd voor de strijkersarrangementen van de vlak na de voltooiing van de opnamen voor deze plaat overleden Robert Kirby (vooral bekend van zijn werk voor Nick Drake). Door de vollere productie en het rijkere instrumentarium kabbelt de muziek van The Magic Numbers op The Runaway wat minder vrijblijvend voort dan op de vorige twee platen van de band, maar gelukkig valt er ook nu weer volop te genieten van prachtige harmonieën en lekker lome folkpop, die nadrukkelijk citeert uit het verleden. Ondanks de verschillen met zijn twee voorgangers vind ik The Runaway na enige gewenning weer een typische Magic Numbers plaat. The Magic Numbers maken nog altijd muziek die je meeneemt naar het California uit vervlogen tijden, maar tegelijkertijd is dit meer dan een nostalgische muziektrip. The Magic Numbers eren hun muzikale helden weliswaar vol overgave, maar de twee broer-zus koppels staan ook met minstens één been stevig verankerd in het heden. Het siert The Magic Numbers dat ze het geluid van hun eerste twee platen niet nogmaals nauwkeurig gereproduceerd hebben. The Runaway verleidt hierdoor misschien net wat minder snel dan zijn twee voorgangers, maar dat is slechts een kwestie van tijd. De meest gehoorde kritiek op de muziek van The Magic Numbers is het feit dat de scherpe kantjes en rauwe randjes ontbreken, waardoor het na verloop van tijd wel erg zoetsappig wordt. Scherpe klantjes en rauwe randjes zul je ook op The Runaway niet vinden, maar persoonlijk vind ik dit geen enkel probleem. Met The Runaway ontsnap je heel even aan de dagelijkse realiteit en waan je jezelf tijdelijk in de West Coast van de jaren 60. Meer dan dagdromen is het niet, maar met The Runaway als soundtrack voelt het wel levensecht en bovendien bijzonder aangenaam. Gewoon weer een prachtplaat van The Magic Numbers derhalve. Erwin Zijleman