Sheryl Crow - 100 Miles From Memphis
Denk aan Sheryl Crow en je denkt aan haar debuut Tuesday Night Music Club uit 1993. Er zijn nogal wat mensen die beweren dat Sheryl Crow sindsdien geen fatsoenlijke plaat heeft gemaakt, maar die mensen zitten er wat mij betreft flink naast. Wat mij betreft is Tuesday Night Music Club niet eens de beste plaat van Sheryl Crow. Sheryl Crow uit 1996, The Globe Sessions uit 1998 en C’Mon, C’Mon uit 2002 waren eigenlijk veel beter, terwijl vrijwel alle andere platen van de Amerikaanse singer-songwriter op zijn minst in de buurt kwamen van het zo bewierookte debuut. Alle reden dus om uit te zien naar Sheryl Crow’s nieuwe plaat 100 Miles From Memphis. Het als een comeback gelanceerde 100 Miles From Memphis blijkt Sheryl Crow’s beste plaat in jaren en schaart zich met gemak in het hierboven genoemde rijtje met sterke Sheryl Crow platen. In muzikaal opzicht doet 100 Miles From Memphis me af en toe wel wat denken aan Tuesday Night Music Club. Zo wordt er ook op deze plaat ontspannen maar gedreven gemusiceerd en pint Sheryl Crow zich niet vast op een of twee stijlen. 100 Miles From Memphis legt echter wel wat andere muzikale accenten dan Tuesday Night Music Club. Met name invloeden uit de zwarte muziek spelen een belangrijke rol op de nieuwe plaat van Sheryl Crow. Veel van de songs bevatten funky accenten en hiernaast klinkt 100 Miles From Memphis bij vlagen net zo soulvol als Dusty Springfield’s Dusty In Memphis of een willekeurige andere soulplaat uit de jaren 60 of 70. Producers en multi-instrumentalisten Doyle Bramhall II en Justin Stanley hadden niet alleen flink wat invloed op het fraaie, hier en daar met strijkers en blazers opgepoetste geluid van 100 Miles From Memphis, maar schreven ook mee aan vrijwel alle songs op de plaat, wat een serie ijzersterke en behoorlijk veelzijdige songs heeft opgeleverd. Dat Justin Timberlake en Keith Richards op komen draven voor een gastbijdrage en dat Sheryl Crow zich op redelijk overtuigende wijze vergrijpt aan Terence Trent d’Arby’s Sign Your Name baat of schaadt 100 Miles From Memphis verder niet of nauwelijks. Het is voor de een de slagroom op de taart en voor de ander de rotte appel in een fruitmand. Of Sheryl Crow een ieder die haar na Tuesday Night Music Club heeft afgeschreven zal weten te overtuigen met 100 Miles From Memphis zal de tijd moeten leren. Voor een ieder die Crow pas na haar debuut tot bloei zag komen, is 100 Miles From Memphis daarentegen minstens de vijfde Sheryl Crow plaat die er echt toe doet. Let op: de limited edition van 100 Miles From Memphis bevat een cover van I Want You Back van The Jackson 5, waarmee Sheryl Crow haar voormalige werkgever Michael Jackson op fraaie wijze eert. Erwin Zijleman
Denk aan Sheryl Crow en je denkt aan haar debuut Tuesday Night Music Club uit 1993. Er zijn nogal wat mensen die beweren dat Sheryl Crow sindsdien geen fatsoenlijke plaat heeft gemaakt, maar die mensen zitten er wat mij betreft flink naast. Wat mij betreft is Tuesday Night Music Club niet eens de beste plaat van Sheryl Crow. Sheryl Crow uit 1996, The Globe Sessions uit 1998 en C’Mon, C’Mon uit 2002 waren eigenlijk veel beter, terwijl vrijwel alle andere platen van de Amerikaanse singer-songwriter op zijn minst in de buurt kwamen van het zo bewierookte debuut. Alle reden dus om uit te zien naar Sheryl Crow’s nieuwe plaat 100 Miles From Memphis. Het als een comeback gelanceerde 100 Miles From Memphis blijkt Sheryl Crow’s beste plaat in jaren en schaart zich met gemak in het hierboven genoemde rijtje met sterke Sheryl Crow platen. In muzikaal opzicht doet 100 Miles From Memphis me af en toe wel wat denken aan Tuesday Night Music Club. Zo wordt er ook op deze plaat ontspannen maar gedreven gemusiceerd en pint Sheryl Crow zich niet vast op een of twee stijlen. 100 Miles From Memphis legt echter wel wat andere muzikale accenten dan Tuesday Night Music Club. Met name invloeden uit de zwarte muziek spelen een belangrijke rol op de nieuwe plaat van Sheryl Crow. Veel van de songs bevatten funky accenten en hiernaast klinkt 100 Miles From Memphis bij vlagen net zo soulvol als Dusty Springfield’s Dusty In Memphis of een willekeurige andere soulplaat uit de jaren 60 of 70. Producers en multi-instrumentalisten Doyle Bramhall II en Justin Stanley hadden niet alleen flink wat invloed op het fraaie, hier en daar met strijkers en blazers opgepoetste geluid van 100 Miles From Memphis, maar schreven ook mee aan vrijwel alle songs op de plaat, wat een serie ijzersterke en behoorlijk veelzijdige songs heeft opgeleverd. Dat Justin Timberlake en Keith Richards op komen draven voor een gastbijdrage en dat Sheryl Crow zich op redelijk overtuigende wijze vergrijpt aan Terence Trent d’Arby’s Sign Your Name baat of schaadt 100 Miles From Memphis verder niet of nauwelijks. Het is voor de een de slagroom op de taart en voor de ander de rotte appel in een fruitmand. Of Sheryl Crow een ieder die haar na Tuesday Night Music Club heeft afgeschreven zal weten te overtuigen met 100 Miles From Memphis zal de tijd moeten leren. Voor een ieder die Crow pas na haar debuut tot bloei zag komen, is 100 Miles From Memphis daarentegen minstens de vijfde Sheryl Crow plaat die er echt toe doet. Let op: de limited edition van 100 Miles From Memphis bevat een cover van I Want You Back van The Jackson 5, waarmee Sheryl Crow haar voormalige werkgever Michael Jackson op fraaie wijze eert. Erwin Zijleman