Dixie Chicks - Playlist: The Very Best Of Dixie Chicks
Vorige week schreef ik een stukje over de cd van Court Yard Hounds, oftewel tweederde van de Dixie Chicks. Waar de toekomst van de Dixie Chicks er bij het verschijnen van het debuut van Court Yard Hounds een paar maanden geleden nog weinig rooskleurig uit zag, lijkt Natalie Maines inmiddels weer terug van lang weggeweest en kunnen de Court Yard Hounds waarschijnlijk de boeken in als een tijdelijk zijuitstapje. Binnenkort staan de Dixie Chicks weer samen op het podium (als support act van The Eagles) en ook een nieuwe plaat van het drietal lijkt een kwestie van tijd. Om het lange wachten wat gemakkelijker te maken ligt er nu (in de Verenigde Staten) een verzamelaar van de band in de winkel, Playlist: The Very Best Of Dixie Chicks. Het is een verzamelaar die wat mij betreft goed laat horen wat de Dixie Chicks te bieden hebben. In Nederland zijn de Dixie Chicks helaas nooit erg serieus genomen en over het algemeen versleten als countrytutjes uit Nashville. Een ieder die wel eens onbevooroordeeld naar een plaat van het drietal heeft geluisterd weet wel beter. Vanaf hun doorbraakplaat Wide Open Spaces uit 1998 maken de Dixie Chicks muziek die niets heeft te maken met de aalgladde countrypop uit Nashville. Op hun platen vermengen de Dixie Chicks invloeden uit de traditionele Amerikaanse rootsmuziek met nagenoeg perfecte popdeuntjes en smelt muzikale virtuositeit prachtig samen met de mooiste harmonieën die de afgelopen jaren in het genre te horen waren, wat allemaal nog eens versterkt wordt door de emotievolle vocalen en eigenzinnige wendingen van Natalie Maines. Liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek die de platen van de Dixie Chicks vanwege hun vooroordelen buiten de deur hielden, deden niet alleen de Dixie Chicks, maar uiteindelijk vooral zichzelf stevig te kort. De Dixie Chicks maakten na Wide Open Spaces nog drie platen waarop vrijwel niets viel af te dingen: Fly uit 1999, Home uit 2002 en Taking The Long Way uit 2006. Als ik deze platen had moeten reduceren tot 12 tracks had ik in een andere keuze gemaakt dan de samenstellers van Playlist, maar desondanks valt er niet zoveel af te dingen op de voor deze verzamelaar geselecteerde tracks. Playlist laat prachtig horen hoe veelzijdig en getalenteerd de Dixie Chicks zijn. De ware liefhebber van dit soort muziek is met Wide Open Spaces, Fly, Home en Taking The Long Way waarschijnlijk veel beter af, maar als deze verzamelaar nog wat twijfelaars over de streep kan trekken vind ik dat ook best. Toen de Dixie Chicks een paar jaar geleden George Bush neersabelden werden de dames in Europa binnengehaald als politieke helden. Op basis van de muziek die het drietal de afgelopen twaalf jaar heeft gemaakt moeten de Dixie Chicks ook in muzikaal opzicht eindelijk maar eens de waardering krijgen die ze al zo lang verdienen. Erwin Zijleman
Vorige week schreef ik een stukje over de cd van Court Yard Hounds, oftewel tweederde van de Dixie Chicks. Waar de toekomst van de Dixie Chicks er bij het verschijnen van het debuut van Court Yard Hounds een paar maanden geleden nog weinig rooskleurig uit zag, lijkt Natalie Maines inmiddels weer terug van lang weggeweest en kunnen de Court Yard Hounds waarschijnlijk de boeken in als een tijdelijk zijuitstapje. Binnenkort staan de Dixie Chicks weer samen op het podium (als support act van The Eagles) en ook een nieuwe plaat van het drietal lijkt een kwestie van tijd. Om het lange wachten wat gemakkelijker te maken ligt er nu (in de Verenigde Staten) een verzamelaar van de band in de winkel, Playlist: The Very Best Of Dixie Chicks. Het is een verzamelaar die wat mij betreft goed laat horen wat de Dixie Chicks te bieden hebben. In Nederland zijn de Dixie Chicks helaas nooit erg serieus genomen en over het algemeen versleten als countrytutjes uit Nashville. Een ieder die wel eens onbevooroordeeld naar een plaat van het drietal heeft geluisterd weet wel beter. Vanaf hun doorbraakplaat Wide Open Spaces uit 1998 maken de Dixie Chicks muziek die niets heeft te maken met de aalgladde countrypop uit Nashville. Op hun platen vermengen de Dixie Chicks invloeden uit de traditionele Amerikaanse rootsmuziek met nagenoeg perfecte popdeuntjes en smelt muzikale virtuositeit prachtig samen met de mooiste harmonieën die de afgelopen jaren in het genre te horen waren, wat allemaal nog eens versterkt wordt door de emotievolle vocalen en eigenzinnige wendingen van Natalie Maines. Liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek die de platen van de Dixie Chicks vanwege hun vooroordelen buiten de deur hielden, deden niet alleen de Dixie Chicks, maar uiteindelijk vooral zichzelf stevig te kort. De Dixie Chicks maakten na Wide Open Spaces nog drie platen waarop vrijwel niets viel af te dingen: Fly uit 1999, Home uit 2002 en Taking The Long Way uit 2006. Als ik deze platen had moeten reduceren tot 12 tracks had ik in een andere keuze gemaakt dan de samenstellers van Playlist, maar desondanks valt er niet zoveel af te dingen op de voor deze verzamelaar geselecteerde tracks. Playlist laat prachtig horen hoe veelzijdig en getalenteerd de Dixie Chicks zijn. De ware liefhebber van dit soort muziek is met Wide Open Spaces, Fly, Home en Taking The Long Way waarschijnlijk veel beter af, maar als deze verzamelaar nog wat twijfelaars over de streep kan trekken vind ik dat ook best. Toen de Dixie Chicks een paar jaar geleden George Bush neersabelden werden de dames in Europa binnengehaald als politieke helden. Op basis van de muziek die het drietal de afgelopen twaalf jaar heeft gemaakt moeten de Dixie Chicks ook in muzikaal opzicht eindelijk maar eens de waardering krijgen die ze al zo lang verdienen. Erwin Zijleman