Eels - Tomorrow Morning
Na Blinking Lights And Other Revelations uit 2005 moesten we ruim vier jaar wachten op een nieuwe studioplaat van Eels, maar sindsdien strooit Mark Oliver Everett (roepnaam: E) bijna met platen. Het nu verschenen Tomorrow Morning voltooit de trilogie die een jaar geleden werd gestart met Hombre Lobo: 12 Songs of Desire en eerder dit jaar een vervolg kreeg met End Times. Hombre Lobo: 12 Songs of Desire en End Times waren nogal verschillende platen. Hombre Loco was een positief klinkende plaat met aan de ene kant een aantal ingetogen maar voor Eels begrippen opvallend lichtvoetige popsongs en aan de andere kant een aantal bijzonder rauwe rock- en bluessongs. End Times was daarentegen een aardedonkere plaat met bijna verstilde en van melancholie overlopende songs. Ook in thematisch opzicht waren de twee platen elkaars tegenpolen. Waar Mark Oliver Everett de liefde bezong op Hombre Loco, stond End Times in het teken van een beëindigde relatie. Mark Oliver Everett heeft de liefdesbreuk kennelijk snel overwonnen, want na één van de meest indringende breakup-platen die ik ken, komt Eels nu op de proppen met een behoorlijk opgewekte plaat: Tomorrow Morning. In tekstueel opzicht staan de twee platen lijnrecht tegenover elkaar, maar ook in muzikaal opzicht zijn er grote verschillen tussen End Times en Tomorrow Morning. Waar End Times uiterst sobere klanken liet horen en feitelijk een soloplaat van Mark Oliver Everett was, is Tomorrow Morning weer een echte bandplaat, waarop een voorname rol voor elektronica is weggelegd. Op Tomorrow Morning is veel aandacht besteed aan de arrangementen en wordt meer dan ooit gekozen voor behoorlijk uitbundige arrangementen. Naast flink wat elektronica draaft een vrouwenkoortje op en als Eels dan ook de xylofoon weer uit de kast haalt, weet je waar Tomorrow Morning je aan doet denken. Op Tomorrow Morning keert Eels deels terug naar het geluid van haar debuut Beautiful Freak. Storend is dat overigens niet, want Tomorrow Morning heeft weliswaar raakvlakken met het volgend jaar al weer 15 jaar oude debuut van de band, maar klinkt ook duidelijk anders en is daarom veel meer dan Beautiful Freak 2.0. Na het duidelijk anders klinkende Hombre Loco en het indringende End Times is Tomorrow Morning een plaat die in eerste instantie vooral vermaakt, maar het is vermaak van hoog niveau. Eels levert in een jaar tijd derhalve drie uitstekende platen af, wat maar weinig bands gegeven is. Het onderstreept nogmaals de klasse van Mark Oliver Everett. Erwin Zijleman
Na Blinking Lights And Other Revelations uit 2005 moesten we ruim vier jaar wachten op een nieuwe studioplaat van Eels, maar sindsdien strooit Mark Oliver Everett (roepnaam: E) bijna met platen. Het nu verschenen Tomorrow Morning voltooit de trilogie die een jaar geleden werd gestart met Hombre Lobo: 12 Songs of Desire en eerder dit jaar een vervolg kreeg met End Times. Hombre Lobo: 12 Songs of Desire en End Times waren nogal verschillende platen. Hombre Loco was een positief klinkende plaat met aan de ene kant een aantal ingetogen maar voor Eels begrippen opvallend lichtvoetige popsongs en aan de andere kant een aantal bijzonder rauwe rock- en bluessongs. End Times was daarentegen een aardedonkere plaat met bijna verstilde en van melancholie overlopende songs. Ook in thematisch opzicht waren de twee platen elkaars tegenpolen. Waar Mark Oliver Everett de liefde bezong op Hombre Loco, stond End Times in het teken van een beëindigde relatie. Mark Oliver Everett heeft de liefdesbreuk kennelijk snel overwonnen, want na één van de meest indringende breakup-platen die ik ken, komt Eels nu op de proppen met een behoorlijk opgewekte plaat: Tomorrow Morning. In tekstueel opzicht staan de twee platen lijnrecht tegenover elkaar, maar ook in muzikaal opzicht zijn er grote verschillen tussen End Times en Tomorrow Morning. Waar End Times uiterst sobere klanken liet horen en feitelijk een soloplaat van Mark Oliver Everett was, is Tomorrow Morning weer een echte bandplaat, waarop een voorname rol voor elektronica is weggelegd. Op Tomorrow Morning is veel aandacht besteed aan de arrangementen en wordt meer dan ooit gekozen voor behoorlijk uitbundige arrangementen. Naast flink wat elektronica draaft een vrouwenkoortje op en als Eels dan ook de xylofoon weer uit de kast haalt, weet je waar Tomorrow Morning je aan doet denken. Op Tomorrow Morning keert Eels deels terug naar het geluid van haar debuut Beautiful Freak. Storend is dat overigens niet, want Tomorrow Morning heeft weliswaar raakvlakken met het volgend jaar al weer 15 jaar oude debuut van de band, maar klinkt ook duidelijk anders en is daarom veel meer dan Beautiful Freak 2.0. Na het duidelijk anders klinkende Hombre Loco en het indringende End Times is Tomorrow Morning een plaat die in eerste instantie vooral vermaakt, maar het is vermaak van hoog niveau. Eels levert in een jaar tijd derhalve drie uitstekende platen af, wat maar weinig bands gegeven is. Het onderstreept nogmaals de klasse van Mark Oliver Everett. Erwin Zijleman